စစ္အစုိးရရဲ.လူထုဆႏၵခံယူပြဲအေပၚတုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားေကာင္စီ၏သေဘာထားေၾကညာခ်က္

Ethnic Nationalities Council(Union of Burma)
Statement No. 2/ 2008Date: 29 February 2008

.

Statement on the SPDC Announcement on Referendum

1. The Ethnic Nationalities Council (ENC) believes that political crisis in Burma is not just ideological confrontation between military dictatorship and democracy but a constitutional problem rooted in the denial of the rights of ethnic nationalities who joined the Union of Burma as equal partners in 1947 at Panglong Conference.

2.Since the root cause of political crisis is “constitution”, the problem should also be solved through constitutional means. As such, Burma needs a new constitution.

3.The Ethnic National Council and other democratic forces have drafted a new constitution of “Federal Republic of the Union of Burma” based on the spirit of “Panglong” and fundamental principles of democracy, equality and justice. A draft constitution also provides guarantees for collective rights of ethnic nationalities, human rights and gender equality, minority rights for all religious and ethnic groups, and the separation of politics and religion.

4.The SPDC announced that they will conduct a referendum in order to adopt a new constitution, which has drawn up in accordance with its 7 Steps Road Map. If the SPDC wants to peacefully implement its Road Map, it needs to consult widely with the ethnic nationalities, democratic forces, and ceasefire and non-ceasefires armed groups. However, the SPDC’s 7 Steps Road Map and its constitution process are not inclusive nor does it reflect the spirit of national reconciliation. The whole purpose of the SPDC constitution is to legalize the military dictatorship through constitutional means.

5.For the sake of the country and the people, and also for starting national reconciliation and establishing peace, the Ethnic Nationalities Council (ENC) proposes the following points:

(i)that a broad-based “Constitutional Review Commission” be formed as proposed by Mr. Gambari, UN Secretary-General Special Envoy for Burma, in October 2007, to review two draft constitutions prepared, one by the Federal Constitution Drafting and Coordinating Committee (FCDCC) on behalf of ethnic nationalities and democratic forces, and another one by the State Peace and Development Council (SPDC) at its National Convention.

(ii)that the Constitution Review Commission invites the main stakeholders of the Union of Burma, namely the SPDC, the 1990 election winning party led by Daw Aung San Suu Kyi, and Ethnic Nationalities for a tripartite consultation meeting in order to make necessary compromise and give-and-take through negotiation.

(iii) that the role of armed forces in the future Union of Burma, a democratic transition, and the right of ethnic nationalities through a federal arrangement be included in the tripartite consultation meeting;

(iv)that a transitional authority be formed by the SPDC, the 1990 election winning party led by Daw Aung San Suu Kyi, and ethnic nationalities based on the result a tripartite negotiation.

6.For the sake of peace and stability not only in Burma but also in the region, we request the international community, especially our neighboring countries, including China, India and ASEAN, to mediate a tripartite negotiation among the SPDC, the 1990 election winning party led by Daw Aung San Suu Kyi and ethnic nationalities.

7.If the SPDC rejects our proposal, we will have no choice but to call on the people of Burma to reject the SPDC’s constitution at its referendum in May 2008.

Contact persons:

Dr. Lian H. Sakhong
David Taw

General Secretary
Joint General Secretary
E-mail: liansakhong@peacebuilding.se
E-mail: tawdavid2002@yahoo.com
Tel: +66-(0)81 02 96 100
Tel: +66-(0)81-30 64 351

ေကအုိင္အုိအဖြဲ.ကုိ အနီးေရာင္မွတ္ပုံတင္ထုတ္ေပးရမည့္အစား၊အျဖဴေရာင္မွတ္ပုံတင္ကုိသာထုတ္ေပးေန၊

ရဲရင့္ျပီးတုိက္ရဲခုိက္ရဲတဲ့အသြင္လကၡဏာေဆာင္ေသာအနီးေရာင္ကုိ ျဖဳတ္ခုိင္းျပီး အည့ံခံျပီးစစ္ရွဳံးေသာ အသြင္
လကၡဏာကုိေဆာင္ေသာ အျဖဴေရာင္ကုိ တပ္ေပးေနျခင္း၊ သုိ.မဟုတ္ အလံနီးျဖဳတ္ခုိင္းျပီး အလံျဖဴေထာင္ခုိင္း ျခင္း၊သုိ.မဟုတ္ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရးအဖြဲ.ေတြကုိ လည္ပင္းညွစ္ သတ္ေနျခင္း၊ ႏွင့္ေထာင္ေျခာက္တြင္တြင္းေသ ခုိင္းျခင္း။

Kachin ceasefire groups to get white coloured IDs


News - Kachin News Group
Friday, 29 February 2008

Friday, 29 February 2008

The three main Kachin ceasefire groups in Kachin State, northern Burma will be issued white colour identity cards (ID) instead of the common national ID card (red in colour) by the Burmese military junta.

.

The order was issued by Burma's ruling junta through the Northern Command commander Maj-Gen Ohn Myint to the immigration offices in Kachin State. All the members of the Kachin Independence Organization (KIO) and its armed wing Kachin Independence Army (KIA), the New Democratic Army-Kachin (NDA-K) and Lasang Awng Wa Peace Group would have white colour ID cards issued to them, a source said.

.

The commander has ordered completion of the ID for the Kachin ceasefire groups within a month. Some immigration officers have already arrived in Laiza which is a KIO controlled area for processing the ID, said a source close to the immigration office.

.

The reason behind making white colour ID cards is to differentiate between citizens and Kachin ceasefire group members. The ID cards will not be valid to help make passports to travel abroad. Card holders can only travel within the country and can stay in one place for only two weeks, according to local immigration officers.

.

Some members of Kachin ceasefire groups have already made the common national ID card (red colour) but whether they can use it anymore is still uncertain, the immigration officers added.

In November last year, Burmese military junta had made first time white colour identity cards for residents in Sumprabum town in Putao district which is in the KIO controlled area after negotiating with the KIO.

.

Meanwhile, the authorities in Myitkyina, the capital of Kachin State have made national ID card for residents who are over the age of 18 and the family unit (Ing-htaung-su) for residents who stay without documents in town.

Boycott Beijing Olympic, Boycott these Stuffs

Olympic Corporate Sponsors

These companies, as Olympic Sponsors, have strong influence with the Chinese government. And we urge all those who are part of the Olympic games to use their influence to ensure that these games are not tainted. We will be sending letters to these sponsors with our requests, and we ask you to do the same. It only takes a few moments. Sing Up Here

.

US-Based:

• Anheuser-
• Busch
• Coca-Cola
• General Electric
• Johnson & Johnson
• Kodak
• McDonald’s
• Microsoft
• NBC
• Panasonic
• Staples
• UPS
• Visa

Non US-based:

• Atos Origin
• Adidas
• BHP
• Billiton
• Lenovo
• Manulife
• Samsung
• Swatch
• Volkswagen
• Omega Watches
• Haier Group
• SOHU
• Inner Mongolia Yili Industrial International
• Tsingtao Brewery Co.,
• LTDBHP Billiton
• Bank of ChinaChina
• NetworkCommunications Group Corporation
• China Petrochemical Corporation

ဓါတ္ပုံမ်ားသည္ ကုိနစ္ေနမာန္ ဘေလာက္မွ ကူးယူထားပါသည္

ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားက ျမန္မာလူထုကုိ အသက္စြန္.ျပီး မီးေဘးမွကူညီျပန္ျပီ

ျပည္သူလူထုႏွင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကုိသာ ေသေအာင္၊ျငိမ္းေအာင္ သတ္တတ္ေသာ ျမန္မာ့မီးသတ္၊ အရံ မီးသတ္ ႏွင့္စစ္တပ္မ်ားက ရတနာပုံမီးခ်ဴပ္ျငိမ္းေအာင္မသတ္ႏုိင္၊

.

ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္မေန.မနက္ပုိင္း (၂၀၀၈၊၀၂၊၂၅၊ ၈း၀၀)ေလာက္တြင္ မႏၱေလးျမဳိ.ရွိ ရတနာပုံေစ်းကုိ မီးစေလာင္ကြ်မ္းျဖစ္သည့္အခါ ျမန္မာ့မီးသတ္၊အရံမီးသတ္သမားမ်ားက ကားအစီးမ်ာစြာေရာက္ရွိလာခဲ့ျပီး

မီးျငိမ္းသတ္ၾကေပမဲ့ ေအာက္စီဂ်င္ဘူးရွဴေပါက္စတဲ့အကာအကြယ္ပစၥၫ္းမ်ားမလုံေလာက္သျဖင့္ တအူအူထြက္ေနေသာမီးခုိးမ်ားကုိ ဘယ္လုိမွ အနီးကပ္မခံႏိုင္သည့္အဆုံး မီးေလာင္ကြ်မ္းသည့္ေနရာကုိ လုံးဝေရပက္လုိ.မေရာက္ပါ၊ထုိ.ကဲ့အေျခအေနကုိ ေတြ.ျမင္ရေသာအခါ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားက ျပည္သူအတြက္စြန္.စားေလ့မရွိေသာ ျမန္မာ့မီးသတ္သမားမ်ား၏တာဝန္ကုိ အသက္စြန္.ျပီးအစားထုိးဝင္ေရာက္

ကူညီခဲ့ျပန္သည္။သံဃာေတာ္မ်ားက မီးသတ္ကားအေပၚတက္ျပီး ေရပုိက္ကုိင္စြဲကာ မီးျငိမး္သတ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထို.အျပင္၊ ရတနာပုံေစ်းတြင္ ျမန္မာလူထုပိုင္ပစၥၫ္းမ်ားကုိလဲ ဝုိင္းဝန္သယ္ေဆာင္ေပးခဲ့ျပန္သည္။

.

တျပည္လုံးရွိ ျပည္သူလူထုႏွင့္ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကုိသာ ေသေအာင္၊ျငိမ္းေအာင္ သတ္တတ္ေသာျမန္မာ့

မီးသတ္၊အရံမီးသတ္ႏွင့္စစ္တပ္မ်ားကုိ ရတနာပုံမီးက်ေတာ့ မီးျငိမ္းေအာင္မသတ္ႏုိင္တာဟာ ျမန္မာလူထုေတြ

က အံ့ၾသေနၾကေၾကာင္းသိရွိရပါသည္။

မြန္အမ်ဳိးသားေန.အခမ္းအနား (ထုိင္-ျမန္မာနယ္စပ္)

Mon National Day kicks off worldwide

Kaowao: February 21, 2008

.

Mon National Day Committees in their new homes and host countries are preparing for the big annual Mon National Day celebration and have been working hard to unite their people in an event that will draw in thousands for fun and entertainment.

.

In most locations, such as in Malaysia , Thailand and back home in Burma , Mon National Day will be celebrated on Friday, February 22, but in the US , Australia and Canada the grand event will take place on the weekend.According to the Mon Affairs Union (MAU), the Mon community at the Thailand Burma border area is joining the event with the New Mon State Party at Palai Japan village.

.

Overseas Mon Coordinating Committee (OMCC) is also drafting a joint statement for the 61st Anniversary of Mon National Day.

.

The Thai-Mon community have already hosted the event on February 2nd and 3rd at Ban Rai Thai Mon village near Samutsakhorn fishing community but the event was not attended by migrant workers due to harassment by the Thai local police.

.

The Three Pagodas Pass Mon community has to celebrate with low-profile modest festivities this year as a bomb went off to disrupt the event and celebrants are wary of another possible attack this year.

.

Mon National Day is largely celebrated back home in Burma in areas dominated by Mon inhabitants in Mon State , Karen State , Rangoon and Pegu.

.

The celebration has grown in Mon immigrant communities across Asia, Europe, Australia and North America where Mons live and enjoy some freedom.Mon migrant workers in South Korea celebrated Mon National Day on Februry 7th at a Korean monastery in Seoul . According to Nai Blai organizer of the MND, there are over one hundred Mons working in Korea and almost all of them attended this event.

.

The event was organized by Mon singer Gong Chan, Nai Tin Min and Nai Blai.The MND was also celebrated in London , UK on February 16, 2008 with cultural performance and traditional food.

Mon leaders in 1948 implemented the first Mon National Day to bring together people in a meaningful way based on cultural heritage and political aspirations as a people.

.

The 1st Mon National Day Ceremony was celebrated at the cinema hall of Wae Dut (Ywa Lut) in Beelu Kyun Island , Mon State . According to the booklet written by Rev. Abbot Palita, 7 leaders who organized the event were Rev. Abbot Kusala, Mon Pho Cho (President of UMA), Nai Pho Aung, Nai Pho Sein, Nai Htaw Aa, Nai Chan Mon (Secretary of UMA) and Nai Pyaing.

.

In Canada , jointly hosted by the Mon Canadian Society, Mon Women's Organization and Mon Buddhist Temple ( Canada ), the Mon National Day in Calgary will be held from 6 p.m. to midnight at Southview Community Association.

.

The Mon Canadians will hold this event as a 10th year celebration featuring cultural performance led by Mi Ohnmar and a live music band led by Nai Reh Nai.“We name our band ‘Band Mon Poey’.

.

It is a great opportunity for us to welcome Canadians and friends in honouring our heritage. We also want to highlight the same spirit 10 years ago when we started this celebration in Canada ", said an organizer of the MND in Calgary . Eric Snider, a longtime Canadian supporter of Burma recalls the first celebration in Canada, “It was my pleasure to be a part of the first celebration of Mon National Day in the city of Vancouver more than 10 years ago and I am glad to know that you are continuing the fine tradition that I was part of then. Let us live and work for the day when it will be possible for the Mon community to celebrate this day as gladly and openly in the heartland of the Mon people in Burma itself as it is done in more than a dozen countries around the world today.”

ခ်င္းအမ်ဳိးသားေန.အခမ္းအနား ရန္ကုန္ ႏွင့္ ခ်င္းမုိင္တြင္က်င္းပ

စစ္အစုိးရဖြဲ.စည္းပုံအေျခခံဥပေဒကုိ တုိင္းရင္းသားမ်ားလက္မခံေတာ့

စစ္အစုိးရ၏ ေရြးေကာက္ပဲြ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက လက္မခံ

20 February 2008

ဦးသားၫြန္႔ဦး - အစီအစဥ္ကုိရယူရန္ (MP3) ဦးသားၫြန္႔ဦး - နားဆင္ရန္ (MP3)

ျမန္မာစစ္အစိုးရရဲ႕ ဖဲြ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို လူထုဆႏၵခံယူမယ္၊ ေရြးေကာက္ပဲြလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ေၾကညာခ်က္အေပၚ ျမန္မာအစိုးရနဲ႕အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးယူထားတဲ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီကေတာ့ လက္မခံ ပယ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္ စစ္အစိုးရဖက္က ဖိအားေပးလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးသေဘာတူညီခ်က္ ပ်က္ျပယ္မယ့္အလားအလာ သူတို႕ဖက္က စဥ္းစားထားတယ္လို႕ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေျပာခြင့္ဆိုခြင့္ရိွသူက ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပတ္သက္လို႕ မြန္ျပည္သစ္ပါတီကိုဦးသားၫႊန္႔ဦးက ဆက္သြယ္ေမးျမန္းထားပါတယ္။

မြန္ျပည္သစ္ပါတီအေနနဲ႕ ဖဲြ႕စည္းပံုေရးဆဲြေရး ညီလာခံကုိ မတတ္ေရာက္ဘဲ ႏုတ္ထြက္ ခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီညီလာခံရဲ႕ေနာက္ဆက္တဲြျဖစ္တဲ့ လူထုဆႏၵခံယူပဲြနဲ႕ လာမယ့္ ေရြးေကာက္ပဲြ ေၾကညာခ်က္ေတြကို လက္မခံတာျဖစ္တယ္လို႕ မြန္ျပည္သစ္ပါတီေျပာခြင့္ရသူ ႏိုင္ေအာင္မငဲက အခုလိုေျပာပါတယ္။

“SPDC က ေၾကညာထားတဲ့ကိစၥဟာ အမ်ိဳးသားညီလာခံရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြျဖစ္တယ္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အမ်ိဳးသားညီလာခံကေန ႏုတ္ထြက္တဲ့ အဖဲြ႔အစည္းတခု ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒီအမ်ိဳးသားညီလာခံရဲ႕ ရလဒ္အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာမွ ပါ၀င္မပတ္သက္ဘူး။ ဆက္ဆံမႈမရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေထာက္လည္း မေထာက္ခံပါဘူးခင္ဗ်ာ။”

ျမန္မာစစ္အစုိးရ တာ၀န္ရွိသူေတြကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့လေတြက ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအတည္ျဖစ္သြားၿပီဆုိလုိ႔ရွိရင္ အပစ္အခတ္ရပ္ဆဲေရး ရယူထားတဲ့ လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႔အစည္းေတြဟာ ဥပေဒေဘာင္၀င္ရမယ္၊ လက္နက္စြန္႔ရမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာထားမ်ိဳး ေျပာေနပါတယ္။ ဒီလုိမိ်ဳး လက္နက္ ျဖဳတ္ခုိင္းမယ္ဆုိရင္လည္း မြန္ျပည္သစ္ပါတီက သေဘာထား ဘယ္လုိရွိပါသလဲခင္ဗ်။
“သူတုိ႔က အတင္းအဓၶမ အင္အားသံုးၿပီးေတာ့ လက္နက္ျဖဳတ္ခုိင္းတယ္။ ပါတီကိုျဖတ္ခုိင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တပ္နဲ႔ ပါတီကို တသီးတျခားျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆုိရင္ႏုိင္ငံေရးဦးတည္ခ်က္အရ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကာကြယ္ရမယ့္ အေျခခံမူပဲျဖစ္ပါတယ္။”

ျမန္မာစစ္အစုိးရက သူတုိ႔လုပ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံေရး လမ္းၫႊန္ေျမပံုဟာဆုိရင္ အခုဆုိရင္စတုတၳအဆင့္ကို ေရာက္သြားပါၿပီ။ ဒါကို မြန္ျပည္သစ္ပါတီအေနနဲ႔ လက္မခံႏုိင္ဘူးဆိုရင္ တျခား ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ လုပ္ေစခ်င္ပါသလဲ။ ႏုိင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္ဘယ္လုိ အႀကံျပဳခ်င္လဲခင္ဗ်။

“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ SPDC ခ်ထားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းနဲ႔က တလြဲစီျဖစ္ေနတယ္ေလ။ အဲဒီလုိ လြဲေနတဲ့လမ္းေၾကာင္းလဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မလုိက္ႏုိင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ခ်မွတ္ထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရးေပၚလစီက ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရးတခုပဲ။ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးၿပီးေတာ့ပဲ ေျဖရွင္းခ်င္တယ္။ ေျဖရွင္းေပးျဖစ္ေအာင္လဲ အပစ္အခတ္ရပ္စဲၿပီးကတည္းက တစုိက္မတ္မတ္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးသားညီလာခံမွာလည္း တက္ေရာက္ အႀကံျပဳ ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ်ိဳးသားညီလာခံမွာ တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့အခါမွာ အမ်ိဳးသားညီလာခံရဲ႕ ရလဒ္ဟာ စစ္မွန္တဲ့ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ဖုိ႔အတြက္ေရာ၊ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံတခု ေပၚထြန္းဖုိ႔အတြက္ေရာ အလွမ္းေ၀းေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္မုိ႔ အမ်ိဳးသားညီလာခံကေနၿပီးေတာ့ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ေျဖရွင္းခ်က္ ထုတ္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔မယံုၾကည္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားညီလာခံက ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရည္မွန္းခ်က္အတုိင္း တုိင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရးအတြက္ ဆက္ၿပီးေတာ့ႀကိဳးစားသြားမယ္။ ျပည္သူေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာမယ္။ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးသာလွ်င္ ျမန္မာျပည္အတြက္ ေကာင္းေသာ ထြက္ေပါက္တခု ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းဆက္ၿပီးေတာ့ ရွင္းျပမယ္။ ဒီအေျဖကလဲြၿပီး တျခားအေျဖနဲ႔ ဘယ္လုိပဲ လုပ္လုပ္၊တဇြတ္ထုိးပဲလုပ္လုပ္ ေျဖရွင္းမေပးႏုိင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း မယံုၾကည္ဘူး။ ”
အခုက သံုးပြင့္ဆုိင္ေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဦးေအာင္ၾကည္တုိ႔ ေတြ႔ဆံုေနတာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒီေတြ႔ဆံုမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ဘယ္ေလာက္ထိ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါလဲ။
“၂ /၂၀၀၈ ထြက္ၿပီးကတည္းက ဒီေတ႔ြဆံုမႈေတြဟာ အလကားျဖစ္သြားၿပီလုိ႔ က်ေနာ္ျမင္တယ္။ ဘာမွ အရာမထင္ဘူးလုိ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္။ ဒီေတြ႔ဆံုမႈကတကယ့္ စစ္မွန္တဲ့ ေတြ႔ဆံုမႈ အစစ္အမွန္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။”

ဒါဆုိလုိ႔ရွိရင္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီအေနနဲ႔ စစ္အစုိးရရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး လမ္းျပေျမပံုကုိ ဒီအတုိင္းဆုိ လက္မခံႏုိင္ဘူးဆုိေတာ့ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးရယူထားတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ကေရာ ေနာက္ပုိင္း ျပတ္မလာႏုိင္ဘူးလား။

“သဘာ၀အရေတာ့ ရွိမယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ အမ်ိဳးသားညီလာခံက ႏုတ္ထြက္ၿပီးေနာက္ပုိင္း တစတစ ဖိအားေပးမႈရွိခဲ့တယ္။ စီးပြားေရး အခြင့္အေရးေတြ တစတစ ျဖတ္ေတာက္ခံေနရတာကို ၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ျပတ္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကိုင္တြယ္ပံု ကိုင္တြယ္နည္းမွာမူတည္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ စၿပီးဖ်က္မွာ မဟုတ္ဘူး။”

မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ေျပာခြင့္ရသူ ႏိုင္ေအာင္မငဲေျပာခဲ့တာပါ။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဟာ ျမန္မာစစ္အစိုးရနဲ႕ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ကတည္းက အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးယူခဲ့တာပါ။အမ်ိဳးသားညီလာခံ ကနဦးပိုင္းကိုလည္း တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုယ္စားလွယ္အဆင့္ကေန ေလ့လာသူအဆင့္အထိမြန္ျပည္သစ္ပါတီဖက္က ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့တာပါ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ျမန္မာစစ္အစိုးရနဲ႕ ႏိုင္ငံေရးတင္းမာမႈေတြ ရိွလာခဲ့တဲ့ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖဲြ႕တခုျဖစ္ပါတယ္။

voa news

ကုိဆုိဗုိတုိ.လြတ္လပ္ေရးၾကဳိးပမ္းခ်က္ မွတ္တမ္း

Key dates in Kosovo's decades-long drive for independence

Associated Press
February 16, 2008 at 5:02 PM EST

The Key dates in Kosovo's decades-long – and often bloody – drive to gain independence from Serbia:
1968: First pro-independence demonstrations by ethnic Albanians in Kosovo, when it was part of Yugoslavia; many arrested.
1991: As Yugoslavia implodes, separatists proclaim Kosovo a republic, which is recognized by neighbouring Albania.
1996: Pro-independence Kosovo Liberation Army emerges, claims responsibility for bombings of police targets.
March-April, 1998: Dozens killed in Serb police action against suspected Albanian separatists. Serbs overwhelmingly reject international mediation on Kosovo in referendum. New international sanctions imposed on Yugoslavia.
July-September, 1998: KLA seizes control of 40 per cent of Kosovo before being routed in Serb offensive. Serb forces attack villages; 22 ethnic Albanians found massacred in central Kosovo.
October, 1998: NATO allies authorize airstrikes against Serb military targets.
Jan. 15, 1999: 45 ethnic Albanians slain outside Racak, a Kosovo villiage. International officials demand war crimes investigation.
March, 1999: Belgrade authorities reject the internationally brokered peace deal, while ethnic Albanians sign it.
March 24, 1999: NATO launches 78 days of airstrikes against Yugoslavia.
March-June, 1999: Serb forces push out 800,000 ethnic Albanians who flee Kosovo into Albania and Macedonia.
June 10, 1999: Yugoslav leader Slobodan Milosevic agrees to withdraw troops from Kosovo after agreeing to a proposal for NATO to move in and the province to be run by UN Airstrikes halted. Some 50,000 NATO-led peacekeepers begin deploying in Kosovo, refugees stream back while Serbs flee in the wake of revenge attacks.
Oct. 6, 2000: Mr. Milosevic resigns after mass demonstrations protesting his refusal to accept electoral defeat.
June 28, 2001: Mr. Milosevic extradited to The Hague to face trial for war crimes, dies before trial ends.
February, 2002: Kosovo elects parliament and government with Ibrahim Rugova as president.
October, 2003: First direct talks between Serbian and Kosovo Albanian leaders since 1999 end without agreement.
March, 2004: Ethnic Albanian mobs attack Serbs in worst outbreak of violence since the war.
January, 2006: Mr. Rugova dies of lung cancer in Pristina, Kosovo's capital.
February, 2006: UN-mediated talks on Kosovo's future status begin.
October, 2006: In Serbian referendum, Kosovo is declared an integral part of Serbia.
Jan. 26, 2007: UN envoy Martti Ahtisaari unveils recommended guidelines to Kosovo's eventual statehood.
April, 2007: Russia rejects Ahtisaari proposal in the UN Security Council.
June, 2007: U.S. President George W. Bush says Kosovo needs to be independent “sooner rather than later.”
July, 2007: Kosovo's prime minister says UN-sponsored process has failed and calls for declaration of independence by year's end.
February, 2008 : Kosovo prepares to declare independence.

For more pictures , click here

Troops arrive as Kosovo declares independence

World leaders bracing for a chaotic and possibly catastrophic gestation period

DOUG SAUNDERS
From Monday's Globe and Mail
E-mail Doug Saunders
Read Bio
Latest Columns
February 18, 2008 at 2:13 AM EST

After the fireworks and joyous gunshots heralding national independence dissipated into the icy Pristina air late Sunday night, scores of heavy-lift military aircraft could be seen landing at Kosovo's main airport, carrying thousands of extra troops into what is likely to be a difficult and vastly expensive international project.
Kosovo, a landlocked speck of the Balkans less than twice the size of Prince Edward Island, faces more than 50 per cent unemployment and potentially deadly racial divisions among its two million citizens, requiring military commitments that could jeopardize the Afghanistan-war coalition.
Sunday, as its Albanian-speaking parliament declared independence from Serbia, Kosovo gave itself a flag and made several attempts at composing a national anthem. The head of the Kosovo Olympic Committee, Besim Hasani, confidently told The Globe and Mail that “it is 100 per cent sure that we will participate in the Olympic games in Beijing.” (Kosovo has not been recognized as an Olympic nation.)
But even many of the revellers in Pristina realized that their condition is unlikely to improve soon.

“This is good,” said Andi Tahiri, 28, waving an Albanian and a U.S. flag, “but you know, tomorrow we will see the same things as we do today. No electricity, no water. The hole in my road is still there. We will face a lot of problems.”
World leaders are bracing themselves for a chaotic and possibly catastrophic gestation period.
The province of Serbia, which has been an ambiguous United Nations protectorate since NATO bombs put a stop to Slobodan Milosevic's efforts to purge the region of its Albanian-speaking majority in 1999, will be recognized by most of the world as a nation. The United States, Britain, France and Ireland have already vowed to do so, and at an emergency UN Security Council meeting Sunday, only Russia openly opposed the move.
Those familiar with Ottawa's strategy say that Canada plans to recognize Kosovo's nationhood, but will deliberately be among the last nations to do so, possibly several weeks from now, as it did when Montenegro became independent from Serbia in 2006.
This is presumably because the unilateral action could raise awkward questions about Canada's stand toward a similar action in Quebec.
Kosovo's leaders tried Sunday to play down any suggestion that their independence is a precedent for other breakaway regions. “Kosovo is the last station of Yugoslavia's disintegration and it does not pose any precedent for other regions elsewhere in the world,” Prime Minister Hashim Thaci told the parliament while reading the declaration of independence.
But Kosovo's hopes of developing an economy or avoiding ethnic slaughter will require large-scale international assistance, at enormous expense. Three hand grenades were exploded outside a UN court in Mitrovica Sunday night, a portent of angry ethnic-Serb reprisals, and ethnic-Albanian acts of intolerance, that could poison the independence.
The European Union is sending a 2,000-personnel “peace and justice” force, plus 1,000 British troops who were described in London as having exhausted the fighting strength of Britain, which has troops in Iraq and Afghanistan. These are on top of the 15,000 NATO troops permanently stationed in Kosovo.
In comparison, there are about 45,000 international troops fighting in Afghanistan, a country 65 times larger than Kosovo.

Open warfare is not considered a likely possibility in Kosovo. The threat this week, Western military officials said, comes not from national armies fighting over Kosovo – both Serbia's leaders and Russian president Vladimir Putin have vowed not to become militarily involved over Kosovo. Rather, it comes from street-level Serbian and Albanian-speaking ethnic militias, underground radical groups within Serbia's other provinces angered by the independence of a region that was a medieval seat of the Serbian Orthodox Church, and angry individuals.
“Serbia will not turn to violence,” Serbian President Boris Tadic, a pro-European moderate, said in Belgrade Sunday. “This is the only approach that will allow us to fulfill our legitimate goal, aimed at preserving the country's integrity. Serbia will defend its interests and international law as long as necessary to annul this illegitimate act.”
But Serbian Prime Minister Vojislav Kostunica, a more nationalist-minded politician, said Sunday that Europe and the United States will be “held responsible for all the consequences that will arise from Kosovo's independence,” and said that Belgrade will continue to act as if Kosovo is part of its territory, sending in government officers to establish their sovereignty there and deliver “jobs and investments in the province.”
More ominously, he vowed to organize a series of demonstrations and rallies across the country, including a huge event scheduled for Thursday. A portent of the potential violence in such events was seen Sunday night when several hundred furious Serbs stormed the U.S. embassy in Belgrade, throwing flares and rocks but causing little damage.
On the other hand, larger demonstrations failed to materialize in Belgrade, possibly a sign that ordinary Serbs are more interested in their country's path toward European Union membership than they are in their emotional claim to Kosovo.

http://www.theglobeandmail.com/servlet/story/RTGAM.20080218.wkosovo18/BNStory/International/home

အမ်ဳိးသားညီလာခံႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲရာတြင္ အေျခခံရမည့္ မူမ်ားကို ေလ့လာျခင္း

ေမာင္လူေအး(မဇၹ်ိမသတင္းမွေဆာင္ပါး)

Monday, 11 February 2008 22:33 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္တြင္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၌ လူထူအုံႂကြမႈ ျဖစ္ေပၚခဲ့ကာ စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းယူၿပီး န၀တေခၚ ႏိုင္ငံေတာ္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႔ျဖင့္ တုိင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါသည္။ ထုိေနာက္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္တြင္ အႏုိင္ရရွိသည့္ ပါတီကို ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာ လႊဲေျပာင္းေပးမည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ကာ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲကို က်င္းပ ေပးခဲ့ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က န၀တ ဥကၠဌျဖစ္သူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ေစာေမာင္က “ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အႏုိင္ရရွိေသာ ပါတီအား အာဏာ လႊဲေျပာင္းေပးမည္။ တပ္မေတာ္သည္ သမုိင္းတရားခံ မျဖစ္ခ်င္ဘူး၊ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးလွ်င္ တပ္စခန္း (Barrack)သုိ႔ ျပန္မည္၊ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲေရးမွာ တပ္မေတာ္၏ တာ၀န္ မဟုတ္ပါ” ဟုေျပာဆုိခဲ့သည္ကို ျပည္သူအမ်ား သတိျပဳမိ ေနလိမ့္မည္ဟု ယူဆပါသည္။

သုိ႔ရာတြင္ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) ၈၄% ေက်ာ္ မဲျဖင့္ အႏုိင္ရရွိခဲ့ေသာ္လည္း ကတိအတုိင္း အာဏာ လြဲေျပာင္းေပးျခင္း မျပဳဘဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ေစာေမာင္၏ ကတိက၀တ္ကုိ ေဖာက္ဖ်က္ကာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ေစာေမာင္ကို က်န္းမာေရး အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ တပ္မေတာ္မွ အနားယူခုိင္းခဲ့ပါသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သန္းေရႊ (ထုိစဥ္က)မွ ရယူ ခ်ဳပ္ကိုင္ခဲ့ပါသည္။ အေရြးခ်ယ္ခံ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကိုလည္း အသိအမွတ္ မျပဳခဲ့ပါ။

၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒ မရွိ၍ လက္မခံ ျငင္းပယ္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု အေၾကာင္းျပ ခဲ့ပါသည္။ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒ မရွိသည္ကို သိလ်က္ႏွင့္ မည္သုိ႔ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပ ေပးခဲ့ပါသနည္း၊ ထုိေရြးေကာက္ပြဲမွ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္လုိက္ေသာ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒ အသစ္တရပ္ ေရးဆြဲဖုိ႔ ေတာင္းဆုိခ်က္ကို လက္မခံႏုိင္ဘဲ မိမိကိုယ္တုိင္ မူခ်မွတ္ ေရးဆြဲသည့္ အေျခခံ ဥပေဒကိုမွ ဘာေၾကာင့္ လုိခ်င္ေနပါသနည္း ဆုိေသာ ေမးခြန္းမ်ား ေမးစရာ ျဖစ္လာေနပါသည္။

မိမိ ခ်မွတ္ထားေသာ မူအတုိင္း ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲႏုိင္ေရးအတြက္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္ အမ်ဳိးသား ညီလာခံကို ေခၚယူက်င္းပကာ အမ်ဳိးသား ညီလာခံမွ ခ်မွတ္ေပးေသာ မူမ်ား ျဖစ္သေယာင္ ျပည္သူလူထုကို ပုံမွားရုိက္ခဲ့ပါသည္။ ထင္ေယာင္ထင္မွားလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ အမ်ဳိးသား ညီလာခံမွ ႏုိင္ငံေတာ္၏ ဦးတည္ခ်က္ ၆ ခ်က္ကိုပါ ေမတၱာရွိ ခ်မွတ္ေပးခဲ့ျပန္ပါသည္။

ယင္းတုိ႔မွာ
(၁) ျပည္ေထာင္စုမၿပဳိကြဲေရး
(၂) တုိင္းရင္းသား စည္းလုံးညီညြတ္မႈ မျပဳိကြဲေရး
(၃) အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရး
(၄) စစ္မွန္ေသာ ပါတီစုံ ဒီမုိကေရစီစနစ္ ထြန္းကားေရး
(၅) ႏုိင္ငံေတာ္၌ တရားမွ်တျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္းႏွင့္ ညီမွ်ျခင္းတည္းဟူေသာ ေလာကပါလ တရားမ်ား ပိုမုိထြန္းကားေရး
(၆) ႏုိင္ငံေတာ္၏ အမ်ဳိးသား ႏုိင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑တြင္ တပ္မေတာ္ပါ၀င္ေရး တုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

ေလ့လာဆန္းစစ္ခ်က္မ်ား

၁။ စစ္မွန္ေသာ ပါတီစုံစနစ္ ဟုတ္မဟုတ္ ေလ့လာဆန္းစစ္ျခင္း
ႏုိင္ငံေရး ဦးတည္ခ်က္ အမွတ္စဥ္ (၄) တြင္ စစ္မွန္ေသာ ပါတီစုံဒီမုိကေရစီစနစ္ထြန္းကားေရးဟု ဆုိထားေသာ္လည္း လက္ေတြ႕မူမ်ားတြင္ ပါတီစုံစနစ္ ေပၚလြင္မႈမရွိဘဲ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တရား၀င္ျဖစ္ ေအာင္ သြယ္၀ုိက္ေသာနည္းျဖင့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေလ့လာဆန္းစစ္ေတြ႕ရွိရပါသည္။

ႏုိင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲႏွင့္ အစုိးရအဖြဲ႔ အႀကီးအကဲ ျဖစ္သည့္ သမတကို ဒုတိယသမတ ေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႔ (၃)ဖြဲ႔မွ ေရြးေပးရမည္ ျဖစ္ၿပီး ထုိအဖြဲ႔ ၃ ဖြဲ႔မွ ေရြးခ်ယ္ေပးလုိက္ေသာ ဒုတိယသမတ (၃)ဦးအနက္မွ တဦးဦးကို ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ (အထက္လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ခုေပါင္း)မွ သမတအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ အဆုိပါ ဒုတိယသမတ ေရြးခ်ယ္ေရး အစုအဖြဲ႔မ်ားမွာ

၁။ အထက္လႊတ္ေတာ္ (အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္)
၂။ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ (ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္)
၃။ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္မွ ေရြးခ်ယ္ေပးလုိက္ေသာ တပ္မေတာ္ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား အစုအဖြဲ႔တုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

ဤသုိ႔ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္လုိက္ေသာ သမတသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲ လည္းေကာင္း၊ အစုိးရအဖြဲ႔အႀကီးအကဲအျဖစ္ လည္းေကာင္း တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ မည္သည့္ ပါတီက အစုိးရျဖစ္ၿပီး မည္သည့္ပါတီက အတုိက္အခံ ျဖစ္သည္ဟု မေပၚလြင္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဤကဲသုိ႔ ပါတီစုံ ဒီမုိကေရစီ စနစ္၏ အႏွစ္သာရျဖစ္ေသာ အတုိက္အခံပါတီ မရွိျခင္းမွာ ပါတီစုံ ဒီမုိကေရစီစနစ္ မဟုတ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေစပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ ဗဟုိအဆင့္တြင္ မရွိေသာ္လည္း ျပည္နယ္/တုိင္း လႊတ္ေတာ္မ်ားတြင္ ျပည္နယ္/တုိင္း အေထြေထြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဦးစီးမွဴးမ်ားသည္ သက္ဆုိင္ရာ ျပည္နယ္/တုိင္း လႊတ္ေတာ္၏ အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ရမည္ဟု မူခ်မွတ္ထားသည္ကိုလည္း ေလ့လာ ေတြ႔ရွိရပါသည္။ ပါတီစုံစနစ္တြင္ အမွန္တကယ္ က်င့္သုံးလွ်က္ ရွိသည္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အႏုိင္ရရွိသည့္ပါတီ (ကုိယ္စားလွယ္ ထက္၀က္ေက်ာ္ အႏုိင္ရသည့္ပါတီ) က အစုိးရဖြဲ႔ၿပီး ဒုတိယ အမ်ားဆုံး အႏုိင္ရရွိသည့္ ပါတီက အတုိက္အခံပါတီ အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ကာ အစုိးရက မိမိ ႀကဳိက္သက္ႏွစ္သည့္ ပုဂၢဳိလ္ကို လႊတ္ေတာ္အတြင္း၀န္ (အတြင္းေရးမွဴး)အျဖစ္ ခန္႔အပ္ေလ့ ရွိပါသည္။

သုိ႔ရာတြင္ ယခုခ်မွတ္ထားေသာ အေျခခံရမည့္မူတြင္ တပါတီ အာရွင္စနစ္တြင္ က်င့္သုံးေလ့ရွိသည့္ လႊတ္ေတာ္ အတြင္းေရးမွဴးကို ပုံေသ သတ္မွတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရွိရပါသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ပါတီစုံ စနစ္၏ အႏွစ္သာရႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဖက္ ျဖစ္ေနသည္ကို ေလ့လာ ေတြ႕ရွိရပါသည္။

၂။ စစ္မွန္ေသာ ဒီမုိကေရစီ (သို႔) စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ဒီမုိကေရစီ ဟုတ္မဟုတ္ ဆန္းစစ္ျခင္း။

လက္ရွိ စစ္အစိုးရသည္ စည္းကမ္း ျပည့္၀ေသာ ဒီမုိကေရစီ စနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေနပါသည္ဟု ႏုိင္ငံတကာသုိ႔ ထုတ္ေဖာ္ ရွင္းျပေနပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲရာတြင္ အေျခခံရမည့္မူမ်ား ခ်မွတ္ရာတြင္

(၁) လႊတ္ေတာ္ အသီးသီးတြင္ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္က ေရြးခ်ယ္ေပးေသာ တပ္မေတာ္သား လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ၂၅% ပါ၀င္ရမည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း။
(၂) လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေ၀း တရပ္ရပ္တြင္ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ သုံုပုံတပုံ တက္ေရာက္လွ်င္ အစည္းအေ၀း အထေျမာက္သည္ ဟူ၍လည္းေကာင္း။
(၃) လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေ၀း တရပ္ရပ္တြင္ မဲေပးပုိင္ခြင့္ မရွိသူ၊ ပုဂၢဳိလ္တဦးဦးက အဆုံးအျဖတ္မဲ ေပးေစျခင္းျဖင့္ အတည္ျပဳခဲ့ေသာ အခ်က္မ်ားကို ေနာက္ေနာင္မွ ေတြ႔ရွိရပါက သက္ဆုိင္ရာ လႊတ္ေတာ္၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္ ပ်က္ျပယ္ျခင္း မရွိေစရ ဟူ၍လည္းေကာင္း မူခ်မွတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရွိရပါသည္။

တဖန္ ယခုက်င့္သုံးမည့္ ဒီမုိကေရစီသည္ စည္းကမ္း ျပည့္၀ေသာ ဒီမုိကေရစီဟု ဆုိထားျပန္ပါသည္။ စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ဒီမုိကေရစီ ဆုိသည္မွာ ကမၻာတြင္ မည္သည့္ႏုိင္ငံကမွ် မက်င့္သုံးေသးသည့္ စနစ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္ဟာကုိ စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ဒီမုိကေရစီ ျဖစ္သည္ဟု မည္သူကမွ် အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆုိထားသည္ကို မေတြ႕ရွိရေသးပါ။ က်ေနာ့့္ အေနျဖင့္ စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ဒီမုိကေရစီ ဆုိသည္မွာ ၿပဳိလဲက်ဆုံးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာ အင္ဒုိနီးရွားက က်င့္သုံးခဲ့သည့္ စစ္တပ္အာဏာရွင္ (စစ္ဗ်ဴ႐ုိကရက္) စနစ္ ျဖစ္ေသာ လမ္းညႊန္ဒီမုိကေရစီ (Guided Democracy)ကို ရည္ညႊန္းဟန္ ရွိသည္ဟု ယူဆရပါသည္။)

၃။ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရ ဖြဲ႔စည္းပုံကို ေလ့လာျခင္း

အထက္တြင္ ေဖာ္ျပၿပီးသည့္ အတုိင္း ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ အႀကီးအကဲသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ သမတ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သမတသည္ မိမိအစုိးရ အဖြဲ႔ကို လြတ္လပ္စြာ ဖြဲ႔စည္းခြင့္ မရွိဘဲ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္က ေရြးခ်ယ္ေပးေသာ ကာကြယ္ေရး ၀န္ႀကီး၊ ျပည္ထဲေရး ၀န္ႀကီး၊ နယ္စပ္ေရးရာ ကာကြယ္ေရးႏွင့္ လုံျခဳံေရး၀န္ႀကီး တုိ႔ကို မိမိႀကဳိက္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မႀကဳိက္သည္ ျဖစ္ေစ ၀န္ႀကီးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ လႊတ္ေတာ္၏ သေဘာတူညီမႈကိုမွ် ရယူရန္လည္း မလုိပါ။

ထုိ႔အျပင္ အထက္ပါ ၀န္ႀကီး (၃)ဦးသည္ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္ ၀န္ႀကီးျဖစ္ပါလွ်က္ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ႏွစ္ဦး (ဦးစီးခ်ဳပ္ႏွင့္ ဒုဦးစီးခ်ဳပ္)၏ လက္ေအာက္ခံ ျဖစ္ေနပါသည္။ ႏုိင္ငံအမ်ားက က်င့္သုံးေနသကဲ့သုိ႔ ကာကြယ္ေရး ၀န္ႀကီးသည္ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္၏ အထက္တြင္ ရွိသင့္ပါသည္။ ဤသို႔ စစ္တပ္သည္ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ အထက္တြင္ ရွိေနျခင္းမွာ သဘာ၀မက်ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။ ႏုိင္ငံတကာ စံခ်ိိန္စံညႊန္းမ်ားႏွင့္လည္း ကုိက္ညီမႈ မရွိပါ။ တဖန္ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္သည္ ဒုတိယ သမတမ်ားႏွင့္ အဆင့္အတန္း တူညီသည္ဟု ဆုိထားျပန္ရာ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္သည္ အစုိးရအဖြဲ႔၀င္ ၀န္ႀကီးမ်ားထက္ အဆင့္အတန္း ပုိမုိ ျမင့္မားေနေၾကာင္း ေပၚလြင္ ထင္ရွားေစပါသည္။

၄။ အမ်ဳိးသား ကာကြယ္ေရးႏွင့္ လုံျခံဳေရး ေကာင္စီႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေလ့လာ သုံးသပ္ခ်က္

အမ်ဳိးသား ညီလာခံမွ ခ်မွတ္ထားေသာ အေျခခံရမူ (၁၀၄)ခ်က္အရ အမ်ဳိးသား ကာကြယ္ေရးႏွင့္ လုံျခဳံေရး ေကာင္စီတရပ္ ထားရွိရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤေကာင္စီ (National Defence and Security Council) ကို ေအာက္ပါအတုိင္း ဖြဲ႔စည္းရန္ မူခ်မွတ္ထားျပန္ပါသည္။

၁။ ႏုိင္ငံေတာ္သမတ
၂။ ႏုိင္ငံေတာ္ ဒုတိယသမတ (၁)
၃။ ႏုိင္ငံေတာ္ ဒုတိယသမတ (၂)
၄။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဥကၠဌ
၅။ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ ဥကၠဌ
၆။ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္
၇။ ဒုတိယ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္
၈။ ကာကြယ္ေရး ၀န္ႀကီးဌာန ၀န္ၾကီး
၉။ ျပည္ထဲေရး ၀န္ႀကီးဌာန ၀န္ႀကီး
၁၀။ နယ္စပ္ေရးရာ ကာကြယ္ေရးႏွင့္ လုံျခဳံေရး ၀န္ႀကီးဌာန ၀န္ႀကီး
၁၁။ ႏုိင္ငံျခားေရးရာ ၀န္ႀကီးဌာန ၀န္ႀကီး တုိ႔ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းရန္ မူခ်မွတ္ထားပါသည္။

ဤအမ်ဳိးသား ကာကြယ္ေရးႏွင့္ လုံျခဳံေရး ေကာင္စီကို ေလ့လာ ၾကည့္သည့္အခါ စစ္ဖက္ဆုိင္ရာ ပုဂၢဳိလ္မ်ား ပုိမုိ မ်ားျပားေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။

၁။ တပ္မေတာ္သား လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား အစုအဖြဲ႔မွ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္လုိက္ေသာ သမတ အဖြဲ႔၀င္တဦး
၂။ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္
၃။ ဒုတိယကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္
၄။ ကာကြယ္ေရး ၀န္ႀကီးဌာန ၀န္ႀကီး
၅။ ျပည္ထဲေရး ၀န္ႀကီးဌာန ၀န္ႀကီး
၆။ နယ္စပ္ေရးရာ ကာကြယ္ေရးႏွင့္ လုံျခဳံေရး ၀န္ႀကီးဌာန ၀န္ႀကီး စုစုေပါင္း ၆ ဦး ျဖစ္ေနပါသည္။

ထုိ႔အျပင္ ဤအမ်ဳိးသား ကာကြယ္ေရးႏွင့္ လုံျခဳံေရး ေကာင္စီသည္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ (Amnesty of Pardon) ေပးသင့္ မေပးသင့္၊ ႏုိင္ငံေတာ္ သမတကို အႀကံေပးပိုင္ခြင့္ႏွင့္ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ခန္႔ထားေရးတြင္ပါ ႏုိင္ငံေတာ္သမတအား အႀကံျပဳပုိင္ခြင့္ အာဏာေပးထားသည္ကို ေလ့လာ ေတြ႕ရွိရပါသည္။
ဤကဲ့သုိ႔ မည္သည့္လႊတ္ေတာ္၏ သေဘာတူညီခ်က္ကိုမွ ရယူရန္မလုိဘဲ အမ်ဳိးသား ကာကြယ္ေရးႏွင့္ လုံျခဳံေရး ေကာင္စီ၏ အႀကံျပဳခ်က္ျဖင့္သာ ႏုိင္ငံေတာ္သမက ကာကြယ္ေရး ဦးစီခ်ဳပ္ကို ခန္႔ထားရျခင္း၊ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးျခင္းတုိ႔ကို ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ အမ်ဳိးသား ကာကြယ္ေရးႏွင့္ လုံျခဳံေရးေကာင္စီသည္ အာဏာပုိင္ အဖြဲ႔အစည္းတခု ျဖစ္ေနၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရထက္ အဆင့္ျမင့္ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရပါသည္။
အမွန္တကယ္တြင္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးသင့္မေပးသင့္၊ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ခန္႔အပ္ျခင္း တုိ႔တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ သမတသည္ မိမိအစုိးရ အဖြဲ႔၀င္ ၀န္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ညႇိႏႈိင္းတုိင္ပင္ၿပီး လႊတ္ေတာ္၏ သေဘာတူညီခ်က္ျဖင့္သာ လုပ္ေဆာင္သင့္ပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ အမ်ဳိးသား ကာကြယ္ေရးႏွင့္ လုံျခဳံေရး ေကာင္စီသည္ ယခင္ မဆလ လက္ထက္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒပါ ႏုိင္ငံေတာ္ ေကာင္စီႏွင့္ သ႑ာန္တူေနၿပီး အစုိးရအဖြဲ႔အား Policy ခ်မွတ္ေပးသည့္ အာဏာပုိင္ အဖြဲ႔အစည္းတခု ျဖစ္ေနပါသည္။
ထုိ႔အျပင္ ထုိေကာင္စီသည္ လႊတ္ေတာ္၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈႏွင့္လည္း ကင္းလြတ္ကာ သီးျခားရပ္တည္ ေနေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါသည္။ ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ျပည္သူလူထုက ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္လုိက္ေသာ ျပည္သူ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ လႊတ္ေတာ္ကသာလွ်င္ အျမင့္ဆုံး အာဏာပုိင္ အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္တြင္ ရွိသည့္ အဖြဲ႔အစည္း မွန္သမွ် လႊတ္ေတာ္၏ လက္ေအာက္ခံသာ ျဖစ္သင့္ပါသည္။ လႊတ္ေတာ္မ်ားအား ေရးရာ ေကာ္မတီမ်ား၊ ေကာ္မရွင္မ်ား ဖြဲ႔စည္းႏုိင္ခြင့္ကိုလည္း ေပးအပ္ထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤေကာင္စီသည္ သမတ၏ အစိုးရအဖြဲ႔ကို လည္းေကာင္း၊ လႊတ္ေတာ္ကို လည္းေကာင္း၊ အႀကံေပးရန္ မဟုတ္ဘဲ လမ္းညႊန္မႈ ေပးရန္သာ ရွိသည္ဟု ယူဆပါသည္။ သုိ႔မွသာလွ်င္ အမ်ဳိးသား ႏုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑တြင္ တပ္မေတာ္ ပါ၀င္ႏုိင္ေရးကို အစဥ္တစုိက္ ဦးတည္သည္ ဆုိေသာ အခ်က္ႏွင့္ ကုိက္ညီမည္ ျဖစ္ပါသည္။ မဆလေခတ္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒတြင္ က်င့္သုံးခဲ့သည္ ႏုိင္ငံေတာ္ ေကာင္စီ ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေနသည္ဟု ယူဆပါသည္။ ယင္းတြင္ ႏုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈဆုိရာ၌ တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ကိုသာ က်င့္သုံးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ပါတီစုံ ဒီမုိကေရစီ စနစ္ကို က်င့္သုံးခဲ့ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရး အေနအထားအရ ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ ဤေကာင္စီသည္ တ႐ုတ္မွ ႏုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္အဖြဲ႔ (Polibureau)ႏွင့္ တူေနသည္ကို ေတြ႔ရျပန္ပါသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္မွ ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ အၿမဲတမ္း ေကာ္မတီ (Standing Committee) ႏွင့္လည္း တူေနသည္။ ထုိအျမဲတမ္း ေကာ္မတီသည္ အမ်ဳိးသား ကြန္ဂရက္ အစည္းအေ၀း မရွိခ်ိန္တြင္ ထုိကြန္ဂရက္၏ တာ၀န္ကိုပါ ရယူရပါသည္။ ယခု ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အမ်ဳိးသား ကာကြယ္ေရးႏွင့္ လုံျခဳံေရးေကာင္စီ သည္လည္း ထုိ႔နည္းလည္းေကာင္း ျဖစ္ေနသည္ကို ေလ့လာ ေတြ႕ရွိရပါသည္။

၅။ ျပည္ေထာင္စု ဟုတ္မဟုတ္ ေလ့လာသုံးသပ္ျခင္း

ျပည္နယ္ႏွင့္တုိင္း အစုိးရအဖြဲ႔ ဖြဲ႔စည္းပုံကို ၾကည့္လွ်င္ ျပည္ေထာင္စု ပုံသ႑န္ မဟုတ္ေၾကာင္း သိသာ ေနပါသည္။ ျပည္နယ္/တုိင္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ (Chief Ministers) မ်ားကို ႏုိင္ငံေတာ္ သမတက အမည္စာရင္း တင္သြင္း (Nominate) ၿပီး သက္ဆုိင္ရာ လႊတ္ေတာ္ အသီးသီး၏ သေဘာတူညီခ်က္ကို ရယူကာ ႏုိင္ငံေတာ္သမက ခန္႔အပ္ေပးရန္ မူခ်မွတ္ထားသည္ကုိ ေလ့လာ ေတြ႔ရွိရပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ သမက အမည္စာရင္း တင္သြင္း ထားေသာ ျပည္နယ္/တုိင္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေလာင္းမ်ားကို အရည္အခ်င္း မၿပည့္မီေၾကာင္း ခုိင္လုံေသာ အေထာက္အထား မျပႏုိင္ပါက အျခားနည္းျဖင့္ ျငင္းပယ္ခြင့္ မရွိေၾကာင္း အေျခခံ မူအျဖစ္ ထပ္မံ ခ်မွတ္ထားပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ ျပည္နယ္/တုိင္း ၀န္ႀကီး ဌာနမ်ားကို တည္ေထာင္ခြင့္ႏွင့္ ၀န္ႀကီးမ်ား ခန္႔အပ္ပုိင္ခြင့္ကိုလည္း သမတကိုပင္ အာဏာ အပ္ႏွင္းထားပါသည္။ ဆုိလုိသည္မွာ ၀န္ႀကီးဌာနမ်ားကို တုိးခ်ဲ႕ျခင္း၊ ေလွ်ာ့ခ်ျခင္း၊ ဖ်က္သိမ္းျခင္းမ်ားႏွင့္ ၀န္ႀကီးမ်ားကို ခန္႔အပ္ျခင္း၊ ၀န္ႀကီးအျဖစ္မွ ရပ္စဲျခင္း စသည့္ အခြင့္အာဏာမ်ားကို သမတအား အပ္ႏွင္းထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
အထက္ပါ အခ်က္မ်ားကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ျပည္နယ္/တုိင္း အစိုးရအဖြဲ႔ကို သမက တုိက္႐ုိက္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၿပီး ျပည္နယ္/တုိင္း လႊတ္ေတာ္မ်ားက သေဘာထား ေပး႐ုံသက္သက္သာ အခြင့္အေရး ရွိသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ သမတသည္ တႏုိင္ငံလုံးရွိ ၀န္ႀကီးအားလုံး (ဗဟုိအစုိးရႏွင့္ ျပည္နယ္/တုိင္း ၀န္ႀကီးမ်ား) ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ သမတက ၀န္ႀကီးအားလုံးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားႏုိင္သည့္ စနစ္သည္ မည္သုိ႔မွ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ မဟုတ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ တျပည္ေထာင္ စနစ္သာ ျဖစ္ပါသည္။

ျပည္နယ္/တုိင္း ဥပေဒျပဳ လႊတ္ေတာ္ ရွိယုံမွ်ျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုဟု ေခၚဆုိႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ သက္ဆုိင္ရာ လႊတ္ေတာ္ အသီးသီးသည္ မိမိႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔ကို တုိက္႐ုိက္ စီမံခန္႔ခြဲႏုိင္ခြင့္ ရွိရပါမည္။ ယခု ေရးဆြဲ ျပဌာန္းမည့္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒသည္ ျပည္နယ္/တုိင္း အစိုးရကို ဗဟုိမွ တုိက္႐ုိက္ခ်ဳပ္ကိုင္ ထားသည့္ တျပည္ေထာင္စနစ္ကို ျပည္သူလူထု ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေအာင္ မလိမ့္တပတ္လုပ္၍ ပုံမွား ႐ုိက္ထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

အထက္ပါ အခ်က္မ်ားသည္ လြတ္လပ္ႀကဳိးပမ္း ကာလကတည္းက သေဘာတူညီထားေသာ ပင္လုံစိတ္ဓာတ္၊ ပင္လုံ ကတိက၀တ္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ေဖာက္ဖ်က္ရာလည္း ေရာက္ေနပါသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ (Road Map) လမ္းျပ ေျမပုံႀကီးကို တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ား အေနျဖင့္ လက္ခံရန္ ခဲယဥ္းေစမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ထုိမဟာ လမ္းျပေျမပုံႀကီးသည္ ယခု မ်က္ေမွာက္ ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိေသာ ႏုိင္ငံေရး ျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ထုိ႔အျပင္ စစ္အစုိးရသည္ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စု (Federal) မူကို ခြဲထြက္ေရးမူအျဖစ္ သ႐ုပ္ဖ်က္ကာ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြး အေျဖရွာေရးကိုလည္း ျငင္းပယ္လ်က္ ရွိၿပီး အလြန္ေနခ်င့္စဖြယ္ ႏုိင္ငံကို မည္သူမွ် မေနခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ အက်ဥ္းတန္ေသာ ႏုိင္ငံ ျဖစ္သြားေအာင္ ဖန္တီးေနျခင္းမွာ အလြန္ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ ေကာင္းလွပါသည္။

၆။ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) ဘာေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားညီလာခံမွ ႏႈတ္ထြက္ခဲ့ရသလဲ။

အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္သည္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္အထိ ၄ ႏွစ္တုိင္တုိင္ က်င္းပခဲ့ေသာ အမ်ဳိးသား ညီလာခံသုိ႔ တက္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္တြင္ အမ်ဳိးသား ညီလာခံမွ ထြက္ခြာခဲ့ၿပီး အမ်ဳိးသား ညီလာခံလည္း ရပ္ဆုိင္းသြားခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ညီလာခံမွ ႏႈတ္ထြက္ခဲ့ ရျခင္းမွာ ေအာက္ပါ အခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ၁။ ပါတီစုံစနစ္ႏွင့္ ကိုက္ညီမႈ မရွိသည္ကုိ ေတြ႔ရွိရျခင္း၊ ၂။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ႏွင့္ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ဆန္႔က်င္ေနျခင္း (တပ္မေတာ္သား လႊတ္ေတာ္ကိုယ္ စားလွယ္ ၂၅% ပါ၀င္ေနျခင္း၊ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ သုံးပုံတပုံ အစည္းအေ၀း တက္လွ်င္ အစည္းအေ၀း အထေျမာက္သည္ဟု ဆုိထားျခင္း) ၃။ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ မဟုတ္ဘဲ ျပည္နယ္/တုိင္း အစုိးရမ်ားကို ဗဟုိအစုိးရ အႀကီးအကဲျဖစ္သည့္ သမတ က တုိက္႐ုိက္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားႏုိင္သည့္ တျပည္ေထာင္ အစုိးရစနစ္ ျဖစ္ေနျခင္း ၄။ ညီလာခံတြင္ ဘာမွ် တင္ျပေဆြးေႏြးပုိင္ခြင့္ မရွိဘဲ ၎တုိ႔မွ ရွင္းျပ ဖတ္ျပသမွ်ကိုသာ နားေထာင္ေနရျခင္း၊ ၅။ အစုအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းတြင္ ေဆြးေႏြး တင္ျပခြင့္ ရွိသည္ဆုိေသာ္လည္း ေဆြးေႏြး တင္ျပခ်က္မ်ားကို လုပ္ငန္း ေကာ္မတီကုိ ပထမဦးစြာ တင္ျပၿပီးမွ ၎တုိ႔ ခ်မွတ္ထားေသာ ဖတ္ျပ၊ ရွင္းျပခဲ့ေသာ စာတမ္းပါ အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ မကိုက္ညီပါက လက္မခံ ပယ္ခ်ျခင္း၊ ၆။ တင္းက်ပ္ေသာ ဥပေဒ ျပဌာန္းထားၿပီး လြတ္လပ္စြာ သုံးသပ္ ေျပာဆုိပုိင္ခြင့္ မရွိျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။

၇။ ျပည္ေထာင္စုဘ႑ာေငြ ခြဲေ၀သုံးစြဲျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆန္းစစ္ေလ့လာ သုံးသပ္ခ်က္

ႏုိင္ငံေတာ္ သမတက ဥကၠဌအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ကာ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးက အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္သည့္ ျပည္ေထာင္စု ဘ႑ာေငြ ခြဲေ၀ေရး ေကာ္မတီတရပ္ ထားရွိမည္ ျဖစ္ၿပီး ဤေကာ္မတီတြင္ ျပည္နယ္/တုိင္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မ်ားက ေကာ္မတီ၀င္မ်ားအျဖစ္ ပါ၀င္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤေကာ္မတီသည္ ေကာင္းမြန္ သင့္ေတာ္သည္ဟု ဆုိရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေကာ္မတီ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ျပည္နယ္/တုိင္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မ်ားကို ႏုိင္ငံေတာ္ သမတက တုိက္႐ုိက္ ကုိင္တြယ္ ခန္႔ထားသူမ်ား ျဖစ္ရာ သမတကို အာခံၿပီး အတုိက္အခံ ေျပာဆုိေဆြးေႏြးႏုိင္စရာ လမ္းမျမင္ရပါ။ ျပည္သူလူထုက ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္လုိက္သည့္ အမ်ားစု အႏုိင္ရပါတီ ေခါင္းေဆာင္ တဦးဦးကို သက္ဆုိင္ရာ လြႊတ္ေတာ္မွ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္လုိက္ေသာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ပါက မည္သုိ႔မွ် ဆုိဖြယ္ရာ မရွိပါဟု ယုံၾကည္ပါသည္။

၈။ စစ္တပ္၏ အခန္းက႑

ပါတီစုံ ဒီမုိကေရစီ စနစ္တြင္ စစ္တပ္ ပါ၀င္ေနျခင္းကို မည္သုိ႔မွ် နားလည္ႏုိင္စရာ မရွိပါ။ စစ္တပ္သည္ အခုမွ အေျခအေနအရ ႏုိင္ငံေရးတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္လာျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္းကို ေအာက္ပါ အခ်က္အလက္မ်ား က သက္ေသ ျပေနပါသည္။ စစ္တပ္သည္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကတည္းက ႏုိင္ငံေရး အာဏာကို ရယူထားခဲ့ပါသည္။ မဆလေခတ္တြင္ ပါတီဥကၠဌမ်ားသည္ စစ္တပ္မွ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မ်ားသာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဗဟုိတြင္ ပါတီဥကၠဌမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ျဖစ္ၿပီး နယ္တြင္ ေဒသပါတီ ဥကၠဌမ်ားမွာ တုိင္းမွဴးမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည္နယ္/တုိင္း ေကာင္စီမ်ားတြင္လည္း စစ္တပ္မွ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား ၂၅% မက ပါ၀င္ခဲ့ပါသည္။ ထုိစဥ္က မဆလ ပါတီသည္ ႏုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္အဖြဲ႔လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္ကို လူထုက မလုိလား၍ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ လူထုအုံႂကြမႈျဖင့္ ျဖဳတ္ခ်ခဲ့ၿပီး ထိုဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒလည္း ပ်က္ျပားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စစ္တပ္သည္ ယခုမွ ႏုိင္ငံေရးတြင္ ပါ၀င္လာျခင္း မဟုတ္ဘဲ စစ္တပ္အာဏာရွင္စနစ္ ေရရွည္ တရား၀င္ ရပ္တည္ ႏုိင္ေအာင္ ပုံစံအသစ္တမ်ဳိး တီထြင္လာျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ယူဆရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

အခ်ဳိ႕က စစ္တပ္ႏွင့္ျပည္သူ အာဏာခြဲေ၀ က်င့္သုံးေရး (Power Sharing) ကို ေဆာင္ရြက္ေနျခင္း ျဖစ္ၿပီး အခ်ိန္ အခုိက္အတန္႔အထိသာ ပါ၀င္လိမ့္မည္ဟု ထင္ေနၾကသည္ကိုလည္း ေတြ႕ေနရပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ စစ္တပ္သည္ အခိ်န္အခါ အေျခအေနအရ တစုံတရာေသာ အတုိင္းအတာ အထိသာ ပါ၀င္လုိျခင္း ဟုတ္မဟုတ္ကို ဤဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ျခင္း အခန္းကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သိႏုိင္ပါသည္။ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး အခန္းတြင္ ဥပေဒကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ ျပင္ဆင္၍မရေအာင္ အခုိင္အမာ ျပဳထားသည္ကို သတိျပဳသင့္ပါသည္။

၉။ အေရးေပၚကာလျပဌာန္းခ်က္

ႏုိင္ငံေတာ္တြင္ တာ၀န္အရွိဆုံး ပုဂၢဳိလ္ျဖစ္ေသာ အစုိးရအႀကီးအကဲ ျဖစ္သည့္ ႏုိင္ငံေတာ္ သမတႏွင့္ ဒုတိယသမတ မ်ားသည္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံ ဥပေဒအရ အပ္ႏွင္းထားေသာ တာ၀န္မ်ားကို ေက်ပြန္ေအာင္ မထမ္းေဆာင္ႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာကို ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္အား လႊဲေပးရျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္ပါသည္။ မိမိတုိ႔၏ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာကို ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္အား လႊဲေျပာင္းေပးရျခင္း ျဖစ္ရာ ႏုိင္ငံေတာ္ သမတႏွင့္ ဒုတိယသမတ မ်ားသည္လည္း တာ၀န္မွ ႏႈတ္ထြက္ေပးရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဤအေျခခံ ဥပေဒတြင္ သမတႏွင့္ ဒုတိယ သမတမ်ားသည္ မိမိတို႔ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္ေပးရန္ မလုိသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္သည္ အေရးေပၚကာလ ၿပီးဆုံးပါက မိမိအား လႊဲအပ္ထားေသာ အာဏာကို ႏုိင္ငံေတာ္ သမတမ်ားထံ ျပန္လည္ အပ္ႏွံေပးႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ျဖင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ သမက မိမိထံ အပ္ႏွင္းထားေသာ အာဏာကို ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္အား အငွားခ်ထားသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ လႊတ္ေတာ္ကိုလည္း ယာယီ ရပ္ဆုိင္းထားျခင္းသာ ျဖစ္ၿပီး အေရးေပၚကာလ ၿပီးဆုံးပါက လႊတ္ေတာ္လည္း အလုိအေလ်ာက္ ျပန္လည္ အသက္၀င္လာမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ဤအခ်က္သည္ လႊတ္ေတာ္ကို စစ္တပ္က ေနာက္ကြယ္္မွ ႀကဳိးကုိင္ထားၿပီး လူထုအုံႂကြမႈ ျဖစ္ေပၚလာပါက စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းရန္ မလုိဘဲ တရား၀င္ ႏွိမ္နင္းႏုိင္ခြင့္ ရရွိေရးကို ဖန္တီးထားျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု သုံးသပ္မိပါသည္။

၁၀။ အေျခခံ ဥပေဒကုိ ျပင္ဆင္ျခင္း

ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံ ဥပေဒကို ေနာင္တြင္ တျဖည္းျဖည္း ျပင္ဆင္ ယူႏုိင္ေကာင္းသည္ဟု အခ်ဳိ႕က ေမွ်ာ္လင့္ ေနၾကသည္။ ဥပေဒတခုကို တရားကိုယ္မွာ ကုိယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္း ရွိသမွ် လက္လွမ္းမီသမွ် ယုိေပါက္၊ ထြက္ေပါက္၊ ေပ်ာ့ကြက္ဟာကြက္၊ အားနည္းခ်က္ မရွိေအာင္ ေရးဆြဲရသည္မ်ဳိး ျဖစ္ပါသည္။ ေနာင္က်မွ ျပင္ဆင္ ယူမည္ဟု ၿပီးစလြယ္ ေရးသားရ႐ုိး ထုံးစံမရွိပါ။ သုိ႔ႏွင့္တုိင္ အေျခအေန အခ်ိန္အခါႏွင့္ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေစရန္ ျပင္ဆင္ရသည္မ်ား ရွိျမဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုမူ စေရးကတည္းက ေပ်ာ့ကြက္၊ ဟာကြက္၊ အားနည္းခ်က္ မ်ားစြာ ပါ၀င္ေနေစမည္ဆုိလွ်င္ ေနာင္တြင္ ဆုိဖြယ္ရာ မရွိေတာ့ပါ။ ယင္းေပ်ာ့ကြက္၊ ဟာကြက္၊ အားနည္းခ်က္ မ်ားကို ႀကဳိတင္ကာကြယ္ တားဆီးႏုိင္ရန္ ယခုေရးဆြဲမည့္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး အခန္းတြင္ အလြန္အမင္း တင္းၾကပ္ေသာ အေျခခံမူမ်ား ခ်မွတ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ယူဆပါသည္။ ဤအေျခခံ ဥပေဒ၏ အေရးႀကီးေသာ အခန္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပင္ဆင္ရန္ လုိအပ္လွ်င္ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ စုစုေပါင္း ၏ ၇၅% ေက်ာ္ ဆႏၵမဲျဖင့္သာ ျပင္ဆင္ႏုိင္ေၾကာင္း အေျခခံမူ ခ်မွတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရွိရပါသည္။

ထို႔အျပင္ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးဥပေဒမူႀကမ္းကိုလည္း ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အားလုံး ၏ ၂၀% လက္မွတ္ေရးထုိးအဆုိျပဳတင္သြင္းမွသာလွ်င္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္က လက္ခံေဆြးေႏြးရမည္ဟု ခ်ဳပ္ထားျပန္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေပၚယံၾကည့္လွ်င္ လြယ္မေယာင္ႏွင့္ အေလးအနက္ တြက္ခ်က္ၾကည့္ပါက မည္သုိ႔မွ် ျပင္ဆင္၍ ရႏုိင္ဖြယ္ မရွိေသာ အေျခခံဥပေဒ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
အတိအက် ေျပာရလွ်င္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ၁၃၃ ဦး လက္မွတ္ေရးထုိး အဆုိျပဳ တင္ျပမွသာ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္က လက္ခံ ေဆြးေႏြးႏုိင္မည့္ အေျခအေန ျဖစ္ပါသည္။ (အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ၂၄၄ ဦး၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ၄၄၀ ဦး၊ ေပါင္း ၆၆၄ ဦး၏ ၂၀% သည္ ၁၃၃ ဦး ျဖစ္ေနသည္ကို သတိမူရန္ လုိအပ္ပါမည္။)

ဤမွ် ျပင္ဆင္ရန္ ခက္ခဲေအာင္ ျပဳလုပ္ထားျခင္းမွာ အနာဂတ္ ႏုိင္ငံေတာ္၏ အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑တြင္ တပ္မေတာ္ ပါ၀င္ ထမ္းေဆာင္ေရးကို အစဥ္တစုိက္ မပယ္ဖ်က္ႏုိင္ေစရန္ ကာကြယ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ခံစားမိပါသည္။ တဖက္တြင္ ႏုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈအဖြဲ႔ (အမ်ဳိးသား ကာကြယ္ေရးႏွင့္ လုံျခဳံေရး ေကာင္စီ) ျပင္ဆင္ရန္ လုိလားပါက အလြယ္တကူ ျပင္ဆင္ႏုိင္သည္ကိုလည္း သတိမူသင့္ပါသည္။ ဥပမာ တ႐ုတ္ျပည္၏ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒကို အလားတူ ျပင္ဆင္ရန္ အလြန္အမင္း ခက္ခဲေအာင္ ေရးဆြဲထားေသာ္လည္း ေပါလစ္ဗ်ဴ႐ုိ အဖြဲ႔မွ ျပင္ဆင္လုိပါက အလြယ္တကူ ျပင္ဆင္ႏုိင္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။

၁၁။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ၁၆၆ ေယာက္ ပုိင္ေသာ ပုဂၢဳိလ္ႀကီး

ယခုေရးဆြဲ ျပဌာန္းမည့္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒတြင္ ျပည္သူလူထု တေသာင္းမွ ႏွစ္ေသာင္းအထိ ရွိလွ်င္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္တဦး ေရြးခ်ယ္ရမည္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ပုဂၢဳိလ္ထူးႀကီးတဦးက လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စား လွယ္ ၁၆၆ ေယာက္ ပုိင္ဆုိင္ထားၿပီး မိမိစိတ္ႀကဳိက္ ညႊန္ၾကားႏုိင္ခြင့္ ရွိသည္ကို ေတြ႔ရွိရပါသည္။ ထုိပုဂၢဳိလ္ႀကီးမွာ ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရအဖြဲ႔ အဖဲြ႕၀င္ ၀န္ႀကီးအခ်ဳိ႕ (အထူးသျဖင့္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး) ၏အထက္ တြင္လည္း ရွိေနပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေပၚထြက္လာဖြယ္ ရွိေသာ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္၏ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒမွာ မည္သုိ႔ေသာ ပုံသ႑ာန္ ရွိမည္ဆုိသည္ကို ခန္႔မွန္းႏုိင္ၾကေလာက္ၿပီဟု ယူဆပါသည္။ ႏုိင္ငံတကာ စံခ်ိန္စံညႊန္းမ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီမႈ ရွိ/မရွိ ေလ့လာ သုံးသပ္ၾကပါကုန္။

၁၂။ လက္ရွိအာဏာရ အစုိးရ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

လက္ရွိ အေျခအေနတြင္ နယကအစုိးရသည္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အပါအ၀င္ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုမ်ားကို ႏွိပ္ကြပ္ေနၿပီး တဖက္တြင္ ျပည္ေထာင္စု ၾကံ့ခုိင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖဳိးေရး အသင္းကို ဖြဲ႔စည္းကာ ၎တုိ႔၏ လက္သပ္ေမြးပါတီ တခုျဖစ္လာေအာင္ ေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိေနပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ ျပည္သူ႔ စြမ္းအားရွင္အဖြဲ႔ ဟူ၍ ဖြဲ႔စည္းထားပါသည္။ ယင္း အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကို ေငြေၾကး၊ အခြင့္အေရး၊ လုပ္ကုိင္ခြင့္မ်ား ေပးၿပီး စည္း႐ုံး ဖြဲ႔စည္းထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းသုိ႔ စစ္တပ္က မိမိပါတီကို ေလ့က်င့္ တည္ေထာင္ခြင့္ ရွိၿပီး က်န္ႏုိင္ငံေရး အင္အားစု အားလုံးကို ႏွိပ္ကြပ္ေနျခင္းမွာ အင္ဒုိနီးရွား ဆူဟာတုိ စစ္အစိုးရ၏ ေဂၚ(လ္)ကာပါတီကို အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ေစပါသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ၿငိမ္းခ်မ္းေစႏုိင္သည့္ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္သာ ရယူရန္ လုိအပ္မည္ဟု ထင္ပါသည္။

၁၃။ ယခုေရးဆြဲမည့္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒကို မည္ကဲ့သုိ႔ အတည္ျပဳခ်က္ ရယူမည္နည္း။

ယခု ေရးဆြဲမည့္ အေျခခံဥပေဒကို မဲေပးပုိင္ခြင့္ရွိေသာ ျပည္သူလူထု၏ ထက္၀က္ေက်ာ္ ဆႏၵမဲျဖင့္ အတည္ျပဳမည္ဟု ဆုိထားပါသည္။ တဖက္တြင္လည္း ခုိင္မာသည့္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ ျဖစ္ရမည္ဟု ဆုိျပန္ပါသည္။ ခုိင္မာသည့္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ ဆုိသည္မွာ မည့္သုိ႔ေသာ ဥပေဒမ်ဳိးကို ေခၚေၾကာင္း ေတြးစရာ ျဖစ္လာပါသည္။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒသည္ လူထုေထာက္ခံမႈ ၉၀.၁၉% ရရွိခဲ့သျဖင့္ ခုိင္မာေသာ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ ျဖစ္သည္ဟု န၀တက ၁၉၉၀ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ၿပီးသည္အထိ ေျပာဆုိ ေနခဲ့သည္ကို အမွတ္ရၾကဦးမည္ ထင္ပါသည္။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ ထုိခုိင္မာလွေသာ အေျခခံဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္း ခဲ့ရပါသနည္း။ ထုိ႔အတူ ယခုအသစ္ ေရးဆြဲေသာ အေျခခံ ဥပေဒသစ္ႀကီးကို ျပည္သူလူထု၏ ေထာက္ခံမႈ ရာခုိင္ႏႈန္း မည္မွ်ရရွိမွ ခုိင္မာသည္ဟု ဆုိဦးမည္နည္း။ ၉၀.၁၉% ထက္ ေက်ာ္လြန္ရမည္ေလာ။ ၁၀၀%ေလာ။ သုိ႔မဟုတ္ ရာခုိင္ႏႈန္း မည္မွ်ပင္ရရ အတည္ျပဳမည္ေလာ။ ေမးစရာ ေမးခြန္း တသီတတန္းႀကီး ထြက္ေပၚေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

ယခု ေရးဆြဲေနေသာ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒသည္ ရွည္လ်ားေထြျပားလွေသာ က်ေနာ္တုိ႔၏ ျပည္တြင္း ႏုိင္ငံေရး ျပႆနာကို ေျပလည္ ထြက္ေပါက္ရေစရန္အတြက္ အခရာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤအေျခခံဥပေဒကို ျပည္တြင္း အေျခအေနမ်ားႏွင့္ ကုိက္ညီၿပီး ႏုိင္ငံတကာ စံႏႈန္းမ်ားႏွင့္လည္း ညီညြတ္ပါက ျပည္သူအမ်ားကလည္း ေလးစား လက္ခံႏုိင္ကာ ပဋိပကၡမ်ားကိုလည္း ေျဖရွင္းႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္ပါသည္။ သုိေသာ္ ယခု႐ုပ္လုံး ေပၚစျပဳေနသည့္ အတုိင္း မဟာလမ္းျပေျမပုံကို ျပည္သူလူထုကို ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေအာင္ျပဳ၍ မိမိတစု၊ တဖြဲ႔တည္း သို႔မဟုတ္ လူပုဂၢဳိလ္ တဦးတေယာက္ထဲ၏ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ဦးတည္ေရးဆြဲမည္ ဆုိပါက ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းႏုိင္မည္ မဟုတ္သည့္အျပင္ အေျခအေနကို ပုိမုိ ဆုိးရြားလာေစမည္ ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ဳိးသားညီလာခံမွ ခ်မွတ္ထားေသာ အေျခခံမူမ်ားအရ ေရးဆြဲထားသည့္ အေျခခံဥပေဒကို အတည္ျပဳႏုိင္သည့္တုိင္ ေရရွည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ႏုိင္ရန္ ခက္ခဲၿပီး ေနာင္တေန႔တြင္ ျပန္လည္ ေပါက္ကြဲကာ ေသြးထြက္သံယုိမႈမ်ားႏွင့္ မလြဲမေသြ ႀကဳံေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။ ႏုိင္ငံေရး ျပႆနာကို ႏုိင္ငံေရးနည္းျဖင့္ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြး အေျဖရွာ ေျဖရွင္းျခင္းျဖင့္သာ တုိင္းျပည္ အဓြန္႔ရွည္ တည္တံ့မည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ႏုိင္ပါမည္။ ေတြ႔ဆုံ ေဆြးေႏြးေရးကို ေသြဖီကာ မိမိစိတ္ႀကဳိက္ ဖန္တီးယူထားသည့္ မူအတုိင္း လက္ခံရန္ အတင္းအၾကပ္ ေဆာင္ရြက္မည္ ဆုိပါက တုိင္းျပည္၏ ျပႆနာကို ပုိမို ႐ႈပ္ေထြးလာေစမည္ ျဖစ္ပါသည္။

အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ တရား႐ုံးခ်ဳပ္၊ ေရွ႕ေနခ်ဳပ္ ႐ုံးတုိ႔တြင္လည္း တာ၀န္မကင္း ဟု ယူဆပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ အျပစ္ဖုိ႔ စြတ္စြဲ ပုတ္ခတ္ ေျပာဆုိေနၾကမည့္အစား အရွိကို အရွိအတုိင္း အမွန္ကို အမွန္အတုိင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးၿပီး ညႇိႏႈိင္း ေဆာင္ရြက္သြားၾကရန္ လုိအပ္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ တုိင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရးကို ေရွ႕ရႈၿပီး ယခု က်င္းပလ်က္ ရွိေသာ အမ်ဳိးသား ညီလာခံႀကီးကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲကာ ပုိမုိ လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးၿပီး ျပည္သူတရပ္လုံးက လက္ခံႏုိင္သည့္ အဓြန္႔ရွည္ တည္တံ့ခုိင္ျမဲေသာ ခုိင္မာသည့္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒတရပ္ ေပၚေပါက္လာေအာင္ စိတ္ေကာင္းေစတနာ ထားရွိ ေဆာင္ရြက္ၾကရန္ လုိၿပီဟု ယုံၾကည္ပါသည္။ ဤနည္းျဖင့္သာလွ်င္ တုိင္းျပည္တြင္ ၾကဳံေတြ႔ေနရေသာ ျပႆနာ ေပါင္းစုံကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္မိပါေၾကာင္း တင္ျပအပ္ပါသည္။

ေမာင္လူေအး

ပဒုိမန္းရွာ၏စ်ာပနအခမ္းအနားအစီအစဥ္

ပဒုိမန္းရွာလာဖန္ ကုိ အေလျပဳၾက
.

တုိင္းျပည္အက်ဳိးအတြက္ အသက္စြန္.သြားေသာ ပဒုိမာန္ရွာလာဖန္ကုိ

အေလျပဳ၊

ျပည္ေထာင္စုအေရးႏွင့္ေတြ.ဆုံေဆြးေႏြးေရးတုိ႕အေပၚ ျပည္ေထာင္စုသားမ်ား၏ သေဘာထားအ ျမင္မ်ား

စာေရးဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာ

ျပည္ေထာင္စုသားတုိင္းသည္ လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ယံုၾကည္ခြင့္ရရမွာေပါ့ကြာ။ ဘာသာေရးတင္မကဘူး ႏိုင္ငံေရးပါ ယံုၾကည္ခြင့္ရွိရမယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြအေနနဲ႔ ဘယ္သူမဆို ဘယ္လူမ်ဳိးစုမဆို လြတ္လပ္စြာယံုၾကည္ႏိုင္ရမယ္၊ လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ႏိုင္ရမယ္။ လူတိုင္း အခြင့္အေရး အေရးအတူရွိရမွာေပါ့။ ဗမာမို႔ ဒါမွမဟုတ္ လူမ်ဳိးမတူလုိ႔ အဲသလိုမရွိရဘူးေလ။ အားလံုး အတူတူ လြတ္လပ္စြာ ယံုၾကည္ခြင့္ လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္ခြင့္ အဲ့ဒါရရမယ္။ ပင္လံုမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ တိုင္းရင္သားေခါင္းေဆာင္ေတြ ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြရဖို႔ ခုဒီေျခအေနနဲ႔ေတာ့ မျမင္ေသးဘူး။ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္ေပါ့ကြာ တစံုတရာ လူေတြက လႈပ္ရွားႏိုင္မွရမွာ။

ဦးေအးသာေအာင္ (ရခိုင္အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ တြဲဖက္အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး)

ဒီကေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕အေျခအေနဟာ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရး၊ အမ်ဳိးသားေသြးစည္း ညီၫြတ္ေရးကို မျဖစ္မေန တည္ေဆာက္ဖို႔လုိတယ္။ တည္ေဆာက္တယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ႏိုင္ငံေရး သေဘာထားကြဲလြဲေနတဲ့ အင္အားစုေတြသက္သက္နဲ႔ ညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္လုိ႔ မျပည့္စံုဘူး။ တုိင္းရင္းသားေတြ ပါ၀င္တဲ့ ညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္မွသာလွ်င္ ျပည့္စံုတဲ့ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေနရာမွာ တိုင္းရင္းသားေတြကိုယ္တိုင္ အဆင့္တဆင့္မွာ ပါ၀င္လာဖို႔လိုတယ္။ နအဖဘက္ကလည္း အခုအခ်ိန္အထိ တိုင္းရင္းသားေတြ ပါ၀င္လာမယ့္ အခန္းက႑ကို တိုးခ်ဲ႕သြားမယ့္ အရိပ္အေယာင္မျမင္ရေသးဘူး။ ဒီအခ်ိန္အခါမွာ တုိင္းရင္းသား အင္အားစုေတြအေနနဲ႔ တိုင္းရင္း သားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြရယ္၊ တိုင္းရင္းသားႏိုင္ငံေရးပါတီေတြရယ္ တကယ့္ကို တနည္းနည္းနဲ႔ ညီၫြတ္တဲ့ ညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ၾကဖို႔လိုတယ္။

ႏိုင္ဟံသာ (မြန္ျပည္သစ္ပါတီ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး )

ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြအေနနဲ႔ အရင္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ စုစည္းခဲ့သလို လက္ရွိ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ တိုင္းရင္း သားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ႐ိုး႐ိုးသားသား၊ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းနဲ႔ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားဖို႔လိုတယ္။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။ ကေန႔ အေနအထားမွာ အဲဒါမရွင္းဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြနဲ႔ စုစည္းဖို႔ အားနည္းေနေသးတယ္လို႔ က်ေနာ္ျမင္တယ္။ ဒီလိုပါပဲ တိုင္းရင္းသားေတြဘက္ကလည္း ဒီအာဏာရွင္စနစ္မွာ ျပည္နယ္ ေတြကို အခြင့္အေရး ခြဲေပးရမယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားပံုစံမ်ဳိး ဘယ္လိုမွ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုတာ အာဏာ ေတြကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားဖို႔ပဲျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ ျပည္နယ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ရႏိုင္ဖို႔ မရွိဘူးဗ်။ တိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ သူတုိ႔လိုခ်င္တဲ့ အခြင့္အေရးဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ေအာက္မွာပဲ သူတို႔ ရႏိုင္မယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြနဲ႔ တိုင္းရင္းသားအင္အားစုေတြဟာ အက်ဳိးျခင္းထပ္တူ ဆက္စပ္ေနတယ္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း အျမန္ေပါင္းစည္းဖို႔လိုတယ္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ခိုင္မာတဲ့ စုစည္းညီၫြတ္မႈ တည္ေဆာက္ႏိုင္မွပဲ ဒီျပႆနာကိုေျဖရွင္းႏိုင္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ယံုၾကည္တယ္။

ဂ်ိမ္းစ္လြမ္းေဒါင္ (ကခ်င္ျပည္လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔၊ ဒု-ႏိုုင္ငံျခားေရးတာ၀န္ခံ)

တိုင္းရင္းသားအားလံုးပါ၀င္တဲ့ သံုးပြင့္ဆိုင္တို႔ ဘာတို႔ အားလံုးက သိပ္လိုခ်င္ၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အေကာင္းဆံုးေသာ နည္း နာျဖစ္တယ္။ တရားေသာနည္းနာျဖစ္တယ္။ အဲဒီဟာလုပ္ဖို႔ ကမၻာ့ ကုလသမဂၢကေသာ္လည္းေကာင္း၊ တျခားမိတ္ေဆြတိုင္းျပည္ႀကီး မ်ားကေသာ္လည္းေကာင္း ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကမယ္ဆိုရင္ ဒါက အင္မတန္မွ ေကာင္းတဲ့ေပၚလစီျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္ရဲ႕အျခအေနဟာ ေကာင္းတဲ့ေပၚလစီ၊ တရားတဲ့ေပၚလစီကို လုိက္ဖို႔ဆိုရာမွာ က်ေနာ္တို႔မွာ အေျခခံဥပေဒ ျပ႒ာန္းခ်က္ လည္းမရွိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ဒီဟာ ေကာင္းတဲ့ဟာ၊ ဒီဟာတရားတဲ့ ဟာဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ သြားၿပီးေတာ့မွ တိုင္းဖို႔ဟာ လိုေနေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္အျမင္က ဒီေန႔ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕ အေျခအေနကို ေျဖရွင္းဖို႔ ရာမွာ စိတ္သေဘာထား က်ယ္ျပန္႔ဖို႔နဲ႔ ဒီသင့္ေတာ္တဲ့နည္းကို ေရြးခ်ယ္သံုးဖို႔ လုိအပ္ပါမယ္။ ဒီေကာင္းတဲ့နည္း၊ တရားတဲ့နည္းကိုသံုးမယ့္အစား သင့္ေတာ္တဲ့နည္းဟာ အေကာင္းဆံုးနည္းလုိ႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္တယ္။ သင့္ေတာ္တဲ့နည္းဆိုတာ တဦးအေပၚတဦး နားလည္မႈထားရမယ္။ အားလံုးတန္းတူဆိုတဲ့ဟာ ခံယူခ်က္က သိပ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕မက်ဘူး။ ဒီေန႔ဟာ ေကာင္းတဲ့ေပၚလစီ၊ တရားတဲ့ေပၚလစီ သံုးလုိ႔မရေသးပါဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သင့္ေတာ္ တဲ့အေျခအေန၊ သင့္ေတာ္တဲ့ေပၚလစီကို သံုးမွသာလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ တဆင့္တဆင့္ေျပလည္မႈ ရွိလာလိမ့္မယ္။ ဒါကေတာ့ အရွိကို အရွိ ေျပာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

မုိင္အိုက္ဖုန္း (ပေလာင္ျပည္နယ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦး အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး )

ျမန္မာျပည္မွာ တကယ့္စစ္မွန္တဲ့ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးနဲ႔ တကယ့္တန္းတူရည္တူ အခြင့္အေရးရရွိေရးအတြက္ ဒီမို ကေရစီကိုအေျခခံထားတဲ့ တကယ့္စစ္မွန္တဲ့ ဖက္ဒရယ္ျပည္ ေထာင္စုတည္ေဆာက္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔လိုလားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ပေလာင္တမ်ဳိးသားလံုးေရာ၊ က်န္တဲ့ တုိင္းရင္းသားအင္အားစုေတြ ပူးေပါင္းၿပီးေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ေရာက္ရွိတဲ့အထိ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္သြားမယ္။ က်ေနာ္တို႔ ပေလာင္အာဇာနည္ ခြန္ပန္းစိန္ေပါ့ ပေလာင္ကိုယ္စား၊ ရွမ္းျပည္ေစာ္ဘြားေတြရဲ႕ကိုယ္စား ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ဥကၠ႒အျဖစ္ ပါ၀င္လက္မွတ္ထိုးထားတယ္ဆိုတဲ့ဟာ က်ေနာ္တို႔ ပေလာင္အတြက္ အင္မတန္ဂုဏ္ျမတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တယ္။ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ က်ေနာ္တို႔ အသိအမွတ္ျပဳထားတယ္။ သူ ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ဟာကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ ဒီေန႔အထိ မရရွိေသးတဲ့အတြက္ ပန္းတိုင္ေရာက္တဲ့အထိ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္သြားမယ္။

ပူက်င့္ရွင္းထန္ (ဇိုမီးအမ်ဳိးသားကြန္ဂရက္ ဥကၠ႒)

က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေအးအတူပူအမွ်ေနႏိုင္ဖို႔ ျပည္ေထာင္စုရယ္လို႔ က်စ္လ်စ္ခိုင္မာစြာ လုပ္ခ်င္သပ၊ တည္ေထာင္ခ်င္သပဆိုရင္ ခြဲျခားမႈမရိွဘဲနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကဖို႔ ေကာင္းရဲ႕သားနဲ႔ အခုဟာက က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ေပၚသားေတြတင္မကဘူးဗ်ာ ေျမျပန္႔မွာလည္း ခြဲျခားၿပီးေတာ့ စစ္တပ္မဟုတ္ရင္ ဒီထဲမွာ မပါႏိုင္ဘူးဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရးမွာ အားလံုး ပါ၀င္ေဆြးေႏြးဖို႔ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ျပည္သူတခုလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ အန္အယ္လ္ဒီလည္းမပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ မပါတဲ့အျပင္ ပါဖို႔အင္မတန္မွ ေကာင္းေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ ရွမ္းေခါင္း ေဆာင္ေတြ ခြန္ထြန္းဦးရယ္၊ စိုင္းၫြန္႔လြင္ရယ္ စသျဖင့္ (၉) ေယာက္ေလာက္ကို ေထာင္ထဲ ထည့္ၿပီးေတာ့ အခုဆို ခြန္ထြန္းဦးတို႔ ေထာင္က်တာ (၃) ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ေနၿပီ။ ျပည္ေထာင္ စုျဖစ္ေပၚလာေရး အားလံုးပါ၀င္ေအာင္ေဆြးေႏြးရမယ့္အခ်ိန္မွာ ေဆြးေႏြးမယ့္အစား ေထာင္ထဲ ထည့္ထားတာကိုၾကည့္ရင္ က်ေနာ္တို႔က တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီၫြတ္ေရး အင္မတန္မွ အေရးႀကီးတယ္၊ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးမယ္၊ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါ သံုးဦးသံုးဖလွယ္တို႔ သံုးပြင့္ဆိုင္တို႔ အဲဒါေတြကိုေျပာေနေပမယ့္ အစိုးရအေနနဲ႔က လံုး၀ရည္ရြယ္ထားတဲ့ပံုမေပၚလာဘူးဆိုတာ ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႕ေနရတယ္။

ဦးေရႊအုံး (ရွမ္းျပည္တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒)

(၄၈) ခုႏွစ္ကလည္း ျပည္ေထာင္စုအစစ္မဟုတ္ဘူး။ (၇၄) ခုႏွစ္ ကလည္း ျပည္ေထာင္စု အစစ္မဟုတ္ဘူး။ အခုဆြဲေနတဲ့ ျပည္ ေထာင္စုက ပိုၿပီးေတာ့ မစစ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျဖစ္ေစခ်င္ တာက ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ဖြဲ႕ခ်င္တယ္။ ျပည္ေထာင္စု စစ္စစ္ ဆိုတာ ဗမာျပည္မွာ လူမ်ဳိးႀကီး (၈) မ်ဳိးရွိတယ္။ (၁၅၃) မ်ဳိးဆိုတာ လူမ်ဳိးစုေတြ။ လူမ်ဳိးႀကီး (၈) မ်ဳိးေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့မွ ျပည္ နယ္ (၈) ခုနဲ႔ တန္းတူရည္တူ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႕မွသာလွ်င္၊ ျပည္ တြင္းေရး လြတ္လပ္ခြင့္ေပးမွသာလွ်င္ အဲဒီျပည္ေထာင္စုဟာ တည္တံ့ခိုင္ၿမဲမယ္။ အဲသလို မဟုတ္ဘဲနဲ႔ လုပ္ေနရင္ေတာ့ တေန႔ေန႔ၿပိဳကြဲမွာပဲ။

ခူးေရမာန္ထူး (ကရင္နီအမ်ဳိးသားတိုးတက္ေရးပါတီ္ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး)

ျပည္ေထာင္စုရဲ႕အႏွစ္သာရက ကြဲျပားမႈကေနၿပီး စုစည္းမႈတရပ္ ဘက္ကို က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္ကို တည္ေဆာက္ၿပီးေတာ့ ေအး အတူပူအမွ် တန္းတူတဲ့ အခြင့္အေရးရႏိုင္တဲ့ ေနရာမ်ဳိးကို ဒါကို စစ္မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စုလို႔ ေျပာလုိ႔ရႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေကအန္ပီပီအေနနဲ႔ ဟိုး ဗမာျပည္ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းစဥ္ ကာလအတြင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ ပူးေပါင္းဖို႔၊ မပူးေပါင္းဖို႔ဆိုတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔သေဘာထားက ဗမာျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး အေျခအေန အဆင့္အတန္းကို က်ေနာ္တို႔ ၾကည့္ၿပီး ဘယ္လို ပါ၀င္ရမလဲဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ဖို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအေျခအေန မေရာက္ခင္မွာဘဲ က်ဴးေက်ာ္မႈေတြျဖစ္လာလို႔ ယေန႔အထိ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတာလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔က သီးျခားစီေနထုိင္ရာကေန စုစည္း တဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ ေအးအတူပူအမွ် တူညီတဲ့ အခြင့္အေရးတခုေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ ေနထုိင္ရလိုပါတယ္။

ပဒိုမန္းရွာလားဖန္း (ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ံုး အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး )

ျပည္ေထာင္စုအႏွစ္သာရဆိုတာ တခုကဘာလဲဆိုေတာ့ ျပည္ ေထာင္စုထဲမွာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုေတြ တန္းတူရည္တူ ရွိရမယ္္။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္၊ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ဖန္တီးခြင့္ရွိရမယ္။ အဲ့ဒီ တန္းတူရည္တူရွိမႈနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္အေပၚမွာ ျပည္ေထာင္ စုတည္ေဆာက္ရမယ္။ အဲသလို တည္ေဆာက္မွ ျပည္ေထာင္စု အစစ္အမွန္ ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးေရး လုပ္လာႏိုင္ေအာင္လိုု႔ နအဖကို က်ေနာ္တို႔ ဘက္ေပါင္းစံုက ျပည္တြင္းကေရာ၊ ျပည္ပကေရာ ဖိအားေပးမွရမယ္။ နအဖေတြက သူတို႔နားလည္ႏိုင္မယ့္ ဘာသာစကားနဲ႔ သူတို႔ကိုေျပာဆို ဆက္ဆံမွ သူတို႔က အဲဒီစကား၀ိုင္းကို လွည့္လာႏိုင္မယ္။တကယ္လို႔ သူတို႔ကို ဖိအားမေပးဘူး၊ သူတို႔အေပၚမွာ ေခ်ာ့ျမႇဴေရး၀ါဒက်င့္သံုးေနမယ္၊ သူတို႔ကို လိုက္ေလ်ာဆက္ဆံေရး၀ါဒပဲ ဆက္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ အတိုက္အခံေတြကို သူတို႔လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႔ရတယ္၊ အႏိုင္က်င့္ခ်င္တိုင္းက်င့္လို႔ရတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ သေဘာထားၿပီးေတာ့ လွည့္ ေတာင္မွၾကည့္မွာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနမွာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ သူတို႔ကို ဘက္ေပါင္းစံုကေနၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေရးေရာ၊ စီးပြားေရးေရာ ဖိအားေပးဖို႔လိုတယ္။ ျပည္တြင္းမွာေရာ၊ ျပည္ပမွာေရာ လူထုတိုက္ပြဲေတြ ေဖာ္ထုတ္ဖို႔လိုတယ္။ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲမ်ဳိး ေတြနဲ႔ဖိအားေပးဖုိ႔လိုမယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ဒီမိုကေရစီကိုလိုလားတဲ့၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုလိုလားတဲ့၊ တရားမွ်တမႈကို လိုလားတဲ့ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ဖိအားေပးမႈေတြလိုမယ္။ ဒါေတြအားလံုးလုပ္ႏိုင္မွ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရးစကား၀ိုင္းကို ေရာက္လာမွာျဖစ္တယ္။ မဟုတ္ရင္ နအဖဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အေရးစိုက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ။

.

ေခတ္ျပဳိင္မွေကာက္ႏွဳတ္ထားပါသည္

All-Burma resistance: 'Never happen'

By Subin Kheunkaew

Mae Hong Son - Efforts to bring together at least seven ethnic minority groups to mount resistance against the State Peace and Development Council in a struggle for autonomy may not be achievable any time soon.

The plan to unite Burmese minority rebel groups so they can pressure the junta for autonomy remains a pipe dream, admitted Shan State Army (SSA) leader Yod Serk in a recent interview.
His statement came just days before the junta made the surprise announcement of a referendum on a constitution, scheduled for May, and a general election in 2010.

Col Yod Serk said the ethnic groups faced internal strife and lacked strong leadership and understanding about a consolidated movement. He said the minority groups should join forces and set up a representative government if they wished to pressure the junta to come to the negotiating table.

"No conditions should be set for the talks until all sides agree to a dialogue.
"The goal is to get everyone on board, shake hands or clink glasses. That would be a hopeful beginning," the colonel said.

The SSA would let politics lead the fight against the Burmese government, said Col Yod Serk, saying the military approach in pressing for independence was outdated.

So far, he said, only the Karen National Union and the Karenni National Progressive Party appear to be most ready to embrace the non-military initiative.

The SSA also wanted to ally with the powerful United Wa State Army, but the UWSA had to resolve its internal problems first, Col Yod Serk said.

The UWSA has been accused of producing illicit drugs under the command of drugs kingpin Wei Sia Kang.

However, Col Yod Serk, who made a pledge to help curb drug trafficking along the Thai-Burmese border, said many key figures of the UWSA have agreed to abandon the illegal business and join him in a fight for independence.

"We're getting old," said Col Yod Serk, 48. "We don't have much time. We have to join hands," he said.

Relations between the UWSA and the SSA soured after UWSA troops attempted to invade Doi Tai Laeng, the military base of the SSA opposite Mae Hong Son's Pang Ma Pha district, in 2005.
The failed Wa offensive was reportedly supported by the Burmese junta.

The SSA currently has a force of more than 4,500 fighters, using weapons mostly produced in China.

Col Yod Serk believes if China helps mediate the rift between the SSA and UWSA, the groups would set aside their differences and come to some kind of understanding.

China could also play a major role in creating peace in Burma because the junta respects the Chinese government, he said.

International pressure on the junta to release opposition leader Aung San Suu Kyi from house arrest may not be enough to create momentum for change in Burma, he said.

"All ethnic groups should join hands to make their voices heard and push for recognition of their identities and rights.

"We know the Burmese government would fear us if we were able to unite, as it would then give us more negotiating power," he said.

Refrence:

Bangkok Post Stories

ျပန္လာပါမည္