ျမန္မာတိုင္းရင္းသား အတိုက္အခံ အဖြဲ႔မ်ား၏ အားနည္းခ်က္
By LT-GENERAL YAWD SERK | တနလၤာေန႔၊ ဂ်ဴလုိင္လ ၀၅ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၁၈ နာရီ ၄၉
ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္ ၾကာျမင့္သည့္တိုင္ေအာင္ ျမန္မာစစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တိုက္ပြဲဝင္လ်က္ ရွိၾကေသာ တိုင္းရင္းသား ခုခံဆန္႔က်င္ေရးအဖြဲ႔မ်ားမွာ ေအာင္ျမင္မႈ မရေသးဘဲ ရွိၾကသည္။ အေၾကာင္းရင္းကိုရွာေသာ္ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ အားနည္းခ်က္မ်ားကို ေဝဖန္ဆန္းစစ္ရန္ လိုေနေသးေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။
ပထမအခ်က္မွာ တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္ရာတြင္ ကိုယ့္အေျခအေန၊ ကိုယ့္အေနအထားကို အဓိကထားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ရွိေရးအတြက္ ခိုင္ၿမဲေသာ ညီညြတ္ေရးကိုလည္း မတည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။
ဒုတိယအခ်က္မွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ႏိုင္ငံေရးမ်က္ႏွာစာတြင္ မူဝါဒရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပားစြာ ခ်မွတ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕က ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုဟုေျပာ၍ အခ်ဳိ႕က လံုးဝလြတ္လပ္ေရးဟု ေျပာေနၾကသည္။ ဤသို႔ ႏိုင္ငံေရး အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆအမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိေနၾကျခင္းေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ တဖြဲ႔ႏွင့္တဖြဲ႔ တိုက္ခိုက္ေနၾကရသည္။ လူထုအၾကား ႏိုင္ငံေရးအသိႏွင့္ ပညာေရးေရခ်ိန္ နိမ့္က်ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ထိုသို႔တိုက္ခိုက္မႈမ်ား ေပၚေပါက္လာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အလြယ္တကူ အသံုးခ်ခံၾကရေတာ့သည္။
အျခားတဖက္တြင္လည္း ပညာတတ္ပညာရွင္မ်ားမွာ တိုက္ပြဲ၏ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈကို ရင္မဆိုင္ဝ့ံဘဲ မိမိတို႔အိမ္ထဲမွသာ စိ္တ္ဓာတ္အရ ေထာက္ခံမႈေပးေနၾကသည္။ အနည္းငယ္မွ်ေသာ ပညာတတ္မ်ားသာ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံကာ ျပည္သူမ်ားႏွင့္ လာေရာက္ပူးေပါင္း လုပ္ကို္င္ေနၾကသည္။
ထို႔ျပင္ တိုက္ပြဲတြင္း ပါဝင္ေနသူမ်ားသည္ ရန္သူႏွင့္ မိတ္ေဆြ ဘယ္လိုခြဲျခားရမည္ဆိုသည္ကို ပင္မသိၾက။ သေဘာမတူႏိုင္သည္မ်ား၊ မေက်လည္စရာမ်ား ၾကံဳသည္ႏွင့္ အဖြဲ႔ငယ္ေလးမ်ားအျဖစ္ ကြဲသြားၾကကာ ရန္သူ႔ထံ ဒူးေထာက္အညံ့ခံလိုက္ၾကေတာ့သည္။ သူတို႔သည္ ခုခံဆန္႔က်င္ေရးအဖြဲ႔မ်ား၏ အားနည္းခ်က္မ်ားကို ရန္သူကို အသိေပးေျပာၾကားၾကသည့္ သတင္းေပးမ်ား ျဖစ္သြားၾကေတာ့သည္။ ရန္သူအစစ္ မည္သူဆိုသည္ကို သူတို႔ ေမ့သြားၾကသည္။
သေဘာကြဲၾကသည္၊ ျငင္းခံုေဆြးေႏြးၾကသည္ ဆိုသည္မွာ အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ပံုမွန္သေဘာ သဘာဝတခုသာ ျဖစ္သည္။ ဘာေတြပဲ သေဘာကြဲစရာရွိရွိ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ အၾကီးအက်ယ္ ျငင္းခံုရသည္ျဖစ္ေစ၊ ကြဲသြားသည္အထိေတာ့ မျဖစ္အပ္ေပ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ကာ ေျပလည္ေရး၊ အေပးအယူ အေလွ်ာ့အတင္း လုပ္ေရးတို႔ျဖင့္ ရန္သူကို အႏိုင္တိုက္ႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းကို ရွာေဖြၾကရမည္။ ဆိုလိုသည္မွာ မဟာမိတ္တို႔၏ အခန္းက႑ကို ပိုမိုအေလးထား အာ႐ံုစိုက္ၾကရန္ပင္ ျဖစ္သည္။
ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ အတိတ္ကာလတြင္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔မ်ားကို အသည္းႏွလံုးျဖင့္ မဟုတ္ဘဲ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကသည္။ ဘံုအက်ဳိးစီးပြားအတြက္ မဟုတ္ဘဲ အဖြဲ႔အစည္းတခုခ်င္း၊ ပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္း၏ အက်ဳိးစီးပြားကို ပိုမိုဦးစားေပးေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။ ရန္သူက အဖြဲ႔အစည္းတခုကို တိုက္ခိုက္လာေသာအခါ မဟာမိတ္မ်ားက မကူညီႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။ အေၾကာင္းမူ သူတို႔ကို တိုက္႐ိုက္အတိုက္မခံရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သိထားရမည္မွာ ရန္သူက ပထမတဖြဲ႔ကို အႏိုင္တိုက္လိုက္ႏိုင္ၿပီဆိုလွ်င္ ေနာက္ပစ္မွတ္မွာ ထိုအဖြဲ႔၏ မဟာမိတ္ျဖစ္လိမ့္မည္။ မဟာမိတ္၏ အခန္းက႑မွာ ရန္သူကို အႏိုင္တိုက္ႏိုင္ရန္အတြက္ တဦးႏွင့္တဦး အကူအညီေပးႏိုင္ေရးသာ ျဖစ္သည္ဆိုသည္ကို ဤအခ်က္က သက္ေသျပေနသည္။
တတိယအခ်က္မွာ တဖြဲ႔ခ်င္း၏ အတၱကို အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြား၏ အထက္တြင္ တင္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ စုစည္းညီညြတ္ေသာ အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ကို မဖြဲ႔စည္းႏိုင္ေတာ့ေပ။ အစည္းအေဝးတိုင္း၌ ကြဲၾကၿပဲၾကသည္ကိုသာ ေတြ႔ေနရေတာ့သည္။ နယ္ေျမကိစၥႏွင့္ တဖြဲ႔ႏွင့္တဖြဲ႔ တိုက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ျပည္သူမ်ားကို ကာကြယ္ရန္ေသာ္၎၊ တိုင္းျပည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ရန္ေသာ္၎ သူတို႔ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။
ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကိုငဲ့ေနရျခင္း၊ အျငင္းပြားမႈမ်ားကို ေျဖရွင္းေနရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ရန္သူကိုလည္း အႏိုင္မတိုက္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ညီညြတ္ေရးသာ ခ်ိနဲ႔သြားခဲ့ရသည္။ ခုခံဆန္႔က်င္ေရး အဖြဲ႔မ်ား ပ်က္စီးသြားရသည္မွာ အျပင္ရန္ေၾကာင့္မဟုတ္၊ အတြင္းရန္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ရလိုက္ေသာ သင္ခန္းစာမွာ ရွင္းလွသည္။ မူဝါဒမ်ား မွန္မွန္ကန္ကန္ ခ်မွတ္ျခင္းျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔အခ်င္းခ်င္းအၾကား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေစကာ ခိုင္မာေသာ ညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ၾကရမည္။ ထိုသို႔ မလုပ္ႏိုင္လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ေအာင္ျမင္ေရးလမ္းေၾကာင္း၌ အခက္အခဲ၊ အတားအဆီး ေျမာက္ျမားစြာကို ေတြ႔ၾကံဳၾကရလိမ့္မည္။
စတုတၳအခ်က္မွာ ဗီယက္နမ္ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဟိုခ်ီမင္း ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ေသာ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ တိုက္ပြဲကိုႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ လံုးဝမႏိႈင္းယွဥ္သာေအာင္ ျဖစ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔တြင္ လုပ္စြမ္းရည္ရွိေသာ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား လိုအပ္သည္၊ ပညာတတ္မ်ားလည္း လိုအပ္သည္။ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ျပည္သူမ်ားကို အရည္အခ်င္း ျမႇင့္တင္ေပးဖို႔လုိသည္။
ရွမ္းႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားမွာ အားကိုးႏိုင္သူမ်ားမဟုတ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားအမ်ားစုမွာ ရန္သူ၏ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေၾကာင့္ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ မထြက္ရဲၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ စစ္အစိုးရ၏ ဖိအားႏွင့္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ားေၾကာင့္ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ တူညီေသာ မူဝါဒမ်ားကို သူတို႔ မခ်ႏိုင္ၾကေခ်။
က်ေနာ္တို႔သာ တူညီေသာ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚကို ခ်မွတ္ႏိုင္မည္ဆိုပါက၊ စစ္အစိုးရကို ရင္ဆိုင္ရာတြင္ ညီညြတ္ၾကမည္ဆိုပါက ႏိုင္ငံေရးမဟာဗ်ဴဟာမ်ား ခ်မွတ္ရာတြင္ ခက္ခဲလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ ဖက္ဒရယ္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္တြင္ အစိတ္အပိုင္းတရပ္အျဖစ္ ပါဝင္လိုၾကေသာ တုိင္းရင္းသား လူနည္းစုအဖြဲ႔မ်ားက လံုးဝ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကေသာ အဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ သေဘာတူညီမႈ မရႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။ အကယ္၍သာ ဝ၊ ပေလာင္၊ ပအိုဝ့္၊ လားဟူ အဖြဲ႔မ်ားက ေရွးပေဝသဏီကပင္ ရွမ္းျပည္အတြင္း တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္ဆိုသည္ကို လက္ခံႏိုင္ခဲ့ၾကမည္ဆိုပါက ရွမ္းျပည္ ျပည္ေထာင္စုသစ္တရပ္ကို ဖြဲ႔စည္းရန္မွာ ဘာမွေဝးေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးၾကျခင္းျဖင့္ တိုင္းရင္းသား အုပ္စုတခုစီ၏ အခြင့္အေရးမ်ားကို အာမခံႏိုင္ကာ အခက္အခဲဟူသမွ်ကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ၾကမည္သာ ျဖစ္သည္။
ပဥၥမအခ်က္မွာ တပ္မေတာ္ (ျမန္မာစစ္တပ္) ႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီခ်က္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကရာတြင္ သူတို႔၏ ႏိုင္ငံေရးရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ သူတုိ႔ႏွင့္ ညွိႏိႈင္းေဆြးေႏြးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရာတြင္ စစ္အစိုးရက အထက္စီးရသြားၿပီျဖစ္သည္။
စစ္အစိုးရႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးကိစၥရပ္မ်ား ေျပာဆိုေဆြးေႏြးႏိုင္ၾကလိမ့္မည္ဟု အဆိုပါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႔မ်ား မွားယြင္းစြာ ယံုၾကည္မိခဲ့ၾကသည္။ ဤအေတာအတြင္း လူသစ္စုေဆာင္းျခင္း၊ ရံပံုေငြ အၾကီးအက်ယ္ရွာေဖြျခင္း၊ လက္နက္စုေဆာင္းျခင္းတို႔ လုပ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု သူတို႔ ထင္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ထက္ ပိုဥာဏ္မ်ားေသာ စစ္အစိုးရက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔မ်ား သူတို႔၏ ႏိုင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္ေရာ၊ စစ္ေရးရည္မွန္းခ်က္ပါ မေအာင္ျမင္ေအာင္ တားဆီးထားႏိုင္ခဲ့သည္။
စစ္အစိုးရက သူတို႔ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကမ္းလွမ္းခဲ့ျခင္းမွာ အေၾကာင္းရင္း ၂ ရပ္ ရွိသည္။
၁။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈတြင္ ပိုမိုတက္တက္ၾကြၾကြ ပါဝင္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးပဋိပကၡ ပိုမိုသဲသန္ျပင္းထန္လာျခင္းႏွင့္ ဤ ျပည္တြင္းျပႆနာမ်ားကို စစ္အစိုးရအေနျဖင့္ အရင္ဆံုး ရွင္းရန္ လုိအပ္လာျခင္း ျဖစ္သည္။
၂။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အမ်ားအျပား သခင္ဗသိန္းတင္ ဦးေဆာင္သည့္ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ ပုန္ကန္ခြဲထြက္ခဲ့ၾကသည္။ အဆိုပါ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔မ်ား တခုတည္းေသာ အတိုက္အခံ အင္အားစုၾကီးအျဖစ္ ေပါင္းစည္းမိသြားမည္ကို ထိုအခ်ိန္က စစ္အစိုးရ ေၾကာက္ရြံ႕စိုးရိမ္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ားအျပား လိုက္ေလ်ာကာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ကမ္းလွမ္းခ်က္မ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ အဆိုပါ အဖြဲ႔မ်ား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႏွင့္ ပူးေပါင္းမိၿပီး မဟာမိတ္ဖြဲ႔သြားမည္ကို စစ္အစိုးရက အသဲအသန္ တားဆီးခဲ့သည္။
(စစ္အစိုးရသံုးေနက် နည္းဗ်ဴဟာကို ဤသို႔ ေျပာႏိုင္သည္။ `သူတို႔ အင္အားခ်ိနဲ႔ေနခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ဒူးေထာက္ၿပီး ခ်မ္းသာေပးပါဟု ေျပာရန္ ဝန္မေလး။ သူတုိ႔ အင္အားေကာင္းၿပီဆိုလွ်င္ သင့္ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ မွန္သမွ်ကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ဳိးေနေသာ သင့္လက္မ်ားကို ျဖတ္ပစ္လိုက္လိမ့္မည္)။
အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး မူဝါဒ က်င့္သံုးသည္သာ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ရွိလာသည္။ ႏိုင္ငံေရးပဋိပကၡမ်ားကို ႏိုင္ငံေရးနည္းျဖင့္ ေျဖရွင္းေရးဟူသည့္ အေတြးအေခၚမွာ ယခုအထိ အေကာင္အထည္ မေပၚႏိုင္ေသး။ စစ္အစိုးရထံမွ စီးပြားေရး အခြင့္အလမ္းေလးမ်ား ရသည့္အခါ အခ်ဳိ႕ေသာ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔မ်ားသည္ သူတို႔ယံုၾကည္ခ်က္မ်ားကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ သူတုိ႔ ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေရွ႕တိုးရအခက္ ေနာက္ဆုတ္ရအခက္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူတို႔ ႏိုင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္မ်ား ယခုကဲ့သုိ႔ လမ္းလြဲသြားသည့္အခါ စစ္အစိုးရ၏ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားကို တေန႔တမ်ဳိး ထိေရာက္မႈမရွိေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္သာ တံု႔ျပန္ႏိုင္ၾကေတာ့သည္။ အက်ဳိးဆက္အားျဖင့္ ထာဝရ တည့္တံ့မည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုသည္မွာ သူတုိ႔လက္ထဲမွ ပို၍ပင္ လြတ္ထြက္သြားေတာ့သည္။
ထို႔ျပင္ အဆိုပါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔မ်ား ယခုႏွစ္တြင္ က်င္းပမည့္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္ရန္၊ သို႔တည္းမဟုတ္ နယ္ျခားေစာင့္တပ္အျဖစ္ေသာ္၎၊ ျပည္သူ႔စစ္အျဖစ္ေသာ္၎၊ ရဲအဖြဲ႔အျဖစ္ေသာ္၎ ေျပာင္းလဲဖြဲ႔စည္းရန္ သေဘာတူလိုက္ၾကၿပီဆုိပါက သူတို႔၏ မူလႏိုင္ငံေရး ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ရံႈးနိမ့္သြားၿပီဆုိသည္မွာ ပို၍ပင္ ထင္ရွားလာေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ အားလံုးက လက္မခံၾက။ သို႔ေသာ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္လိုက္ျခင္းျဖင့္ သူတို႔၏ ႏိုင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို သူတို႔ဘာသာသူတို႔ အလိုအေလ်ာက္ စြန္႔လႊတ္ရာေရာက္မည္ျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆံုးအားျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ားသည္ တပ္မေတာ္ကို ရင္ဆိုင္ရာတြင္ ယခုအထိ ေျပာက္က်ားဗ်ဴဟာကိုသာ ခ်မွတ္က်င့္သံုးေနၾကသည္။ ျမန္မာစစ္တပ္ႏွင့္ ယွဥ္ႏိုင္သည့္ ၾကီးမားေသာ ထိုးစစ္ၾကီးမ်ား ဆင္ႏႊဲႏိုင္ေရးအတြက္ စစ္ေရးမဟာဗ်ဴဟာမ်ား ခ်မွတ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ျခင္း မရွိေသးေပ။
တခုတည္းေသာ ဗဟိုအမိန္႔ေပးစနစ္ကိုလည္း မတည္ေဆာက္ႏိုင္ေသးေပ။ တပ္ရင္းတပ္ဖြဲ႔မ်ား၊ တပ္မဟာမ်ားသည္ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္မ်ား၏ အမိန္႔ကို နာခံရေကာင္းမွန္း မသိေသးေပ။ ထိုသို႔ အင္အားခ်ိနဲ႔ၿပီး မထိေရာက္သည့္ အမိန္႔ေပးစနစ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာပင္ ျမန္မာစစ္တပ္ကေတာ့ ဘယ္အေျခအေနမ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အထက္အမိန္႔ကို နာခံၾကသည္။ တပ္မေတာ္သည္ သူ႔တပ္ဖြဲ႔မ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ကြပ္ကဲရာတြင္ ပိုမိုေကာင္းမြန္သည္၊ ပိုမိုႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းရွိသည္ ဆိုသည့္အခ်က္ကို က်ေနာ္တို႔ လက္ခံၾကရမည္။ စစ္အစိုးရက လူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးတြင္ ဘယ္ေလာက္ပင္ နာမည္ပ်က္ပ်က္၊ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အာဏာခ်ဳပ္ကိုင္ထားႏိုင္မႈကမူ ယခုထိ သန္မာအာေကာင္းဆဲရွိသည္။
(ဒုဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ရြက္ဆစ္သည္ ရွမ္းျပည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးေကာင္စီ RCSS ၏ ဥကၠ႒ ျဖစ္သည္။)
ပထမအခ်က္မွာ တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္ရာတြင္ ကိုယ့္အေျခအေန၊ ကိုယ့္အေနအထားကို အဓိကထားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ရွိေရးအတြက္ ခိုင္ၿမဲေသာ ညီညြတ္ေရးကိုလည္း မတည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။
ဒုတိယအခ်က္မွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ႏိုင္ငံေရးမ်က္ႏွာစာတြင္ မူဝါဒရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပားစြာ ခ်မွတ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕က ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုဟုေျပာ၍ အခ်ဳိ႕က လံုးဝလြတ္လပ္ေရးဟု ေျပာေနၾကသည္။ ဤသို႔ ႏိုင္ငံေရး အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆအမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိေနၾကျခင္းေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ တဖြဲ႔ႏွင့္တဖြဲ႔ တိုက္ခိုက္ေနၾကရသည္။ လူထုအၾကား ႏိုင္ငံေရးအသိႏွင့္ ပညာေရးေရခ်ိန္ နိမ့္က်ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ထိုသို႔တိုက္ခိုက္မႈမ်ား ေပၚေပါက္လာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အလြယ္တကူ အသံုးခ်ခံၾကရေတာ့သည္။
အျခားတဖက္တြင္လည္း ပညာတတ္ပညာရွင္မ်ားမွာ တိုက္ပြဲ၏ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈကို ရင္မဆိုင္ဝ့ံဘဲ မိမိတို႔အိမ္ထဲမွသာ စိ္တ္ဓာတ္အရ ေထာက္ခံမႈေပးေနၾကသည္။ အနည္းငယ္မွ်ေသာ ပညာတတ္မ်ားသာ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံကာ ျပည္သူမ်ားႏွင့္ လာေရာက္ပူးေပါင္း လုပ္ကို္င္ေနၾကသည္။
ထို႔ျပင္ တိုက္ပြဲတြင္း ပါဝင္ေနသူမ်ားသည္ ရန္သူႏွင့္ မိတ္ေဆြ ဘယ္လိုခြဲျခားရမည္ဆိုသည္ကို ပင္မသိၾက။ သေဘာမတူႏိုင္သည္မ်ား၊ မေက်လည္စရာမ်ား ၾကံဳသည္ႏွင့္ အဖြဲ႔ငယ္ေလးမ်ားအျဖစ္ ကြဲသြားၾကကာ ရန္သူ႔ထံ ဒူးေထာက္အညံ့ခံလိုက္ၾကေတာ့သည္။ သူတို႔သည္ ခုခံဆန္႔က်င္ေရးအဖြဲ႔မ်ား၏ အားနည္းခ်က္မ်ားကို ရန္သူကို အသိေပးေျပာၾကားၾကသည့္ သတင္းေပးမ်ား ျဖစ္သြားၾကေတာ့သည္။ ရန္သူအစစ္ မည္သူဆိုသည္ကို သူတို႔ ေမ့သြားၾကသည္။
သေဘာကြဲၾကသည္၊ ျငင္းခံုေဆြးေႏြးၾကသည္ ဆိုသည္မွာ အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ပံုမွန္သေဘာ သဘာဝတခုသာ ျဖစ္သည္။ ဘာေတြပဲ သေဘာကြဲစရာရွိရွိ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ အၾကီးအက်ယ္ ျငင္းခံုရသည္ျဖစ္ေစ၊ ကြဲသြားသည္အထိေတာ့ မျဖစ္အပ္ေပ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ကာ ေျပလည္ေရး၊ အေပးအယူ အေလွ်ာ့အတင္း လုပ္ေရးတို႔ျဖင့္ ရန္သူကို အႏိုင္တိုက္ႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းကို ရွာေဖြၾကရမည္။ ဆိုလိုသည္မွာ မဟာမိတ္တို႔၏ အခန္းက႑ကို ပိုမိုအေလးထား အာ႐ံုစိုက္ၾကရန္ပင္ ျဖစ္သည္။
ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ အတိတ္ကာလတြင္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔မ်ားကို အသည္းႏွလံုးျဖင့္ မဟုတ္ဘဲ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကသည္။ ဘံုအက်ဳိးစီးပြားအတြက္ မဟုတ္ဘဲ အဖြဲ႔အစည္းတခုခ်င္း၊ ပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္း၏ အက်ဳိးစီးပြားကို ပိုမိုဦးစားေပးေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။ ရန္သူက အဖြဲ႔အစည္းတခုကို တိုက္ခိုက္လာေသာအခါ မဟာမိတ္မ်ားက မကူညီႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။ အေၾကာင္းမူ သူတို႔ကို တိုက္႐ိုက္အတိုက္မခံရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သိထားရမည္မွာ ရန္သူက ပထမတဖြဲ႔ကို အႏိုင္တိုက္လိုက္ႏိုင္ၿပီဆိုလွ်င္ ေနာက္ပစ္မွတ္မွာ ထိုအဖြဲ႔၏ မဟာမိတ္ျဖစ္လိမ့္မည္။ မဟာမိတ္၏ အခန္းက႑မွာ ရန္သူကို အႏိုင္တိုက္ႏိုင္ရန္အတြက္ တဦးႏွင့္တဦး အကူအညီေပးႏိုင္ေရးသာ ျဖစ္သည္ဆိုသည္ကို ဤအခ်က္က သက္ေသျပေနသည္။
တတိယအခ်က္မွာ တဖြဲ႔ခ်င္း၏ အတၱကို အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြား၏ အထက္တြင္ တင္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ စုစည္းညီညြတ္ေသာ အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ကို မဖြဲ႔စည္းႏိုင္ေတာ့ေပ။ အစည္းအေဝးတိုင္း၌ ကြဲၾကၿပဲၾကသည္ကိုသာ ေတြ႔ေနရေတာ့သည္။ နယ္ေျမကိစၥႏွင့္ တဖြဲ႔ႏွင့္တဖြဲ႔ တိုက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ျပည္သူမ်ားကို ကာကြယ္ရန္ေသာ္၎၊ တိုင္းျပည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ရန္ေသာ္၎ သူတို႔ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။
ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကိုငဲ့ေနရျခင္း၊ အျငင္းပြားမႈမ်ားကို ေျဖရွင္းေနရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ရန္သူကိုလည္း အႏိုင္မတိုက္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ညီညြတ္ေရးသာ ခ်ိနဲ႔သြားခဲ့ရသည္။ ခုခံဆန္႔က်င္ေရး အဖြဲ႔မ်ား ပ်က္စီးသြားရသည္မွာ အျပင္ရန္ေၾကာင့္မဟုတ္၊ အတြင္းရန္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ရလိုက္ေသာ သင္ခန္းစာမွာ ရွင္းလွသည္။ မူဝါဒမ်ား မွန္မွန္ကန္ကန္ ခ်မွတ္ျခင္းျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔အခ်င္းခ်င္းအၾကား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေစကာ ခိုင္မာေသာ ညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ၾကရမည္။ ထိုသို႔ မလုပ္ႏိုင္လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ေအာင္ျမင္ေရးလမ္းေၾကာင္း၌ အခက္အခဲ၊ အတားအဆီး ေျမာက္ျမားစြာကို ေတြ႔ၾကံဳၾကရလိမ့္မည္။
စတုတၳအခ်က္မွာ ဗီယက္နမ္ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဟိုခ်ီမင္း ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ေသာ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ တိုက္ပြဲကိုႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ လံုးဝမႏိႈင္းယွဥ္သာေအာင္ ျဖစ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔တြင္ လုပ္စြမ္းရည္ရွိေသာ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား လိုအပ္သည္၊ ပညာတတ္မ်ားလည္း လိုအပ္သည္။ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ျပည္သူမ်ားကို အရည္အခ်င္း ျမႇင့္တင္ေပးဖို႔လုိသည္။
ရွမ္းႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားမွာ အားကိုးႏိုင္သူမ်ားမဟုတ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားအမ်ားစုမွာ ရန္သူ၏ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေၾကာင့္ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ မထြက္ရဲၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ စစ္အစိုးရ၏ ဖိအားႏွင့္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ားေၾကာင့္ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ တူညီေသာ မူဝါဒမ်ားကို သူတို႔ မခ်ႏိုင္ၾကေခ်။
က်ေနာ္တို႔သာ တူညီေသာ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚကို ခ်မွတ္ႏိုင္မည္ဆိုပါက၊ စစ္အစိုးရကို ရင္ဆိုင္ရာတြင္ ညီညြတ္ၾကမည္ဆိုပါက ႏိုင္ငံေရးမဟာဗ်ဴဟာမ်ား ခ်မွတ္ရာတြင္ ခက္ခဲလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ ဖက္ဒရယ္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္တြင္ အစိတ္အပိုင္းတရပ္အျဖစ္ ပါဝင္လိုၾကေသာ တုိင္းရင္းသား လူနည္းစုအဖြဲ႔မ်ားက လံုးဝ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကေသာ အဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ သေဘာတူညီမႈ မရႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။ အကယ္၍သာ ဝ၊ ပေလာင္၊ ပအိုဝ့္၊ လားဟူ အဖြဲ႔မ်ားက ေရွးပေဝသဏီကပင္ ရွမ္းျပည္အတြင္း တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္ဆိုသည္ကို လက္ခံႏိုင္ခဲ့ၾကမည္ဆိုပါက ရွမ္းျပည္ ျပည္ေထာင္စုသစ္တရပ္ကို ဖြဲ႔စည္းရန္မွာ ဘာမွေဝးေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးၾကျခင္းျဖင့္ တိုင္းရင္းသား အုပ္စုတခုစီ၏ အခြင့္အေရးမ်ားကို အာမခံႏိုင္ကာ အခက္အခဲဟူသမွ်ကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ၾကမည္သာ ျဖစ္သည္။
ပဥၥမအခ်က္မွာ တပ္မေတာ္ (ျမန္မာစစ္တပ္) ႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီခ်က္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကရာတြင္ သူတို႔၏ ႏိုင္ငံေရးရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ သူတုိ႔ႏွင့္ ညွိႏိႈင္းေဆြးေႏြးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရာတြင္ စစ္အစိုးရက အထက္စီးရသြားၿပီျဖစ္သည္။
စစ္အစိုးရႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးကိစၥရပ္မ်ား ေျပာဆိုေဆြးေႏြးႏိုင္ၾကလိမ့္မည္ဟု အဆိုပါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႔မ်ား မွားယြင္းစြာ ယံုၾကည္မိခဲ့ၾကသည္။ ဤအေတာအတြင္း လူသစ္စုေဆာင္းျခင္း၊ ရံပံုေငြ အၾကီးအက်ယ္ရွာေဖြျခင္း၊ လက္နက္စုေဆာင္းျခင္းတို႔ လုပ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု သူတို႔ ထင္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ထက္ ပိုဥာဏ္မ်ားေသာ စစ္အစိုးရက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔မ်ား သူတို႔၏ ႏိုင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္ေရာ၊ စစ္ေရးရည္မွန္းခ်က္ပါ မေအာင္ျမင္ေအာင္ တားဆီးထားႏိုင္ခဲ့သည္။
စစ္အစိုးရက သူတို႔ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကမ္းလွမ္းခဲ့ျခင္းမွာ အေၾကာင္းရင္း ၂ ရပ္ ရွိသည္။
၁။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈတြင္ ပိုမိုတက္တက္ၾကြၾကြ ပါဝင္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးပဋိပကၡ ပိုမိုသဲသန္ျပင္းထန္လာျခင္းႏွင့္ ဤ ျပည္တြင္းျပႆနာမ်ားကို စစ္အစိုးရအေနျဖင့္ အရင္ဆံုး ရွင္းရန္ လုိအပ္လာျခင္း ျဖစ္သည္။
၂။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အမ်ားအျပား သခင္ဗသိန္းတင္ ဦးေဆာင္သည့္ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ ပုန္ကန္ခြဲထြက္ခဲ့ၾကသည္။ အဆိုပါ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔မ်ား တခုတည္းေသာ အတိုက္အခံ အင္အားစုၾကီးအျဖစ္ ေပါင္းစည္းမိသြားမည္ကို ထိုအခ်ိန္က စစ္အစိုးရ ေၾကာက္ရြံ႕စိုးရိမ္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ားအျပား လိုက္ေလ်ာကာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ကမ္းလွမ္းခ်က္မ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ အဆိုပါ အဖြဲ႔မ်ား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႏွင့္ ပူးေပါင္းမိၿပီး မဟာမိတ္ဖြဲ႔သြားမည္ကို စစ္အစိုးရက အသဲအသန္ တားဆီးခဲ့သည္။
(စစ္အစိုးရသံုးေနက် နည္းဗ်ဴဟာကို ဤသို႔ ေျပာႏိုင္သည္။ `သူတို႔ အင္အားခ်ိနဲ႔ေနခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ဒူးေထာက္ၿပီး ခ်မ္းသာေပးပါဟု ေျပာရန္ ဝန္မေလး။ သူတုိ႔ အင္အားေကာင္းၿပီဆိုလွ်င္ သင့္ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ မွန္သမွ်ကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ဳိးေနေသာ သင့္လက္မ်ားကို ျဖတ္ပစ္လိုက္လိမ့္မည္)။
အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး မူဝါဒ က်င့္သံုးသည္သာ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ရွိလာသည္။ ႏိုင္ငံေရးပဋိပကၡမ်ားကို ႏိုင္ငံေရးနည္းျဖင့္ ေျဖရွင္းေရးဟူသည့္ အေတြးအေခၚမွာ ယခုအထိ အေကာင္အထည္ မေပၚႏိုင္ေသး။ စစ္အစိုးရထံမွ စီးပြားေရး အခြင့္အလမ္းေလးမ်ား ရသည့္အခါ အခ်ဳိ႕ေသာ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔မ်ားသည္ သူတို႔ယံုၾကည္ခ်က္မ်ားကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ သူတုိ႔ ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေရွ႕တိုးရအခက္ ေနာက္ဆုတ္ရအခက္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူတို႔ ႏိုင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္မ်ား ယခုကဲ့သုိ႔ လမ္းလြဲသြားသည့္အခါ စစ္အစိုးရ၏ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားကို တေန႔တမ်ဳိး ထိေရာက္မႈမရွိေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္သာ တံု႔ျပန္ႏိုင္ၾကေတာ့သည္။ အက်ဳိးဆက္အားျဖင့္ ထာဝရ တည့္တံ့မည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုသည္မွာ သူတုိ႔လက္ထဲမွ ပို၍ပင္ လြတ္ထြက္သြားေတာ့သည္။
ထို႔ျပင္ အဆိုပါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔မ်ား ယခုႏွစ္တြင္ က်င္းပမည့္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္ရန္၊ သို႔တည္းမဟုတ္ နယ္ျခားေစာင့္တပ္အျဖစ္ေသာ္၎၊ ျပည္သူ႔စစ္အျဖစ္ေသာ္၎၊ ရဲအဖြဲ႔အျဖစ္ေသာ္၎ ေျပာင္းလဲဖြဲ႔စည္းရန္ သေဘာတူလိုက္ၾကၿပီဆုိပါက သူတို႔၏ မူလႏိုင္ငံေရး ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ရံႈးနိမ့္သြားၿပီဆုိသည္မွာ ပို၍ပင္ ထင္ရွားလာေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ အားလံုးက လက္မခံၾက။ သို႔ေသာ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္လိုက္ျခင္းျဖင့္ သူတို႔၏ ႏိုင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို သူတို႔ဘာသာသူတို႔ အလိုအေလ်ာက္ စြန္႔လႊတ္ရာေရာက္မည္ျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆံုးအားျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ားသည္ တပ္မေတာ္ကို ရင္ဆိုင္ရာတြင္ ယခုအထိ ေျပာက္က်ားဗ်ဴဟာကိုသာ ခ်မွတ္က်င့္သံုးေနၾကသည္။ ျမန္မာစစ္တပ္ႏွင့္ ယွဥ္ႏိုင္သည့္ ၾကီးမားေသာ ထိုးစစ္ၾကီးမ်ား ဆင္ႏႊဲႏိုင္ေရးအတြက္ စစ္ေရးမဟာဗ်ဴဟာမ်ား ခ်မွတ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ျခင္း မရွိေသးေပ။
တခုတည္းေသာ ဗဟိုအမိန္႔ေပးစနစ္ကိုလည္း မတည္ေဆာက္ႏိုင္ေသးေပ။ တပ္ရင္းတပ္ဖြဲ႔မ်ား၊ တပ္မဟာမ်ားသည္ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္မ်ား၏ အမိန္႔ကို နာခံရေကာင္းမွန္း မသိေသးေပ။ ထိုသို႔ အင္အားခ်ိနဲ႔ၿပီး မထိေရာက္သည့္ အမိန္႔ေပးစနစ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာပင္ ျမန္မာစစ္တပ္ကေတာ့ ဘယ္အေျခအေနမ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အထက္အမိန္႔ကို နာခံၾကသည္။ တပ္မေတာ္သည္ သူ႔တပ္ဖြဲ႔မ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ကြပ္ကဲရာတြင္ ပိုမိုေကာင္းမြန္သည္၊ ပိုမိုႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းရွိသည္ ဆိုသည့္အခ်က္ကို က်ေနာ္တို႔ လက္ခံၾကရမည္။ စစ္အစိုးရက လူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးတြင္ ဘယ္ေလာက္ပင္ နာမည္ပ်က္ပ်က္၊ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အာဏာခ်ဳပ္ကိုင္ထားႏိုင္မႈကမူ ယခုထိ သန္မာအာေကာင္းဆဲရွိသည္။
(ဒုဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ရြက္ဆစ္သည္ ရွမ္းျပည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးေကာင္စီ RCSS ၏ ဥကၠ႒ ျဖစ္သည္။)
No comments:
Post a Comment