ညီလင္ဆက္တုိ.ခ်ီတက္ေနဆဲ (သုိ.မဟုတ္) ဂုဏ္ယူစရာ ဘေလာ့ဂါတို.၏ႏွလုံးရည္တုိက္ပြဲ

တုိင္းရင္းသားအသံ JUNE 15 POST FROM NYI LIN SECK

ညီလင္ဆက္တုိ.ခ်ီတက္ေနဆဲ (သုိ.မဟုတ္) ဂုဏ္ယူစရာ ဘေလာ့ဂါတို.၏ႏွလုံးရည္တုိက္ပြဲ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ဝင္အားလံုး ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေနပါတယ္။ အခက္အခဲေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဓိက အခက္အခဲကို ေျပာလိုက္ရင္ေတာ႔ အားလံုးက ဝိုင္းေမတၱာပို႔တာ ခံရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ရွိ လုပ္ေနတာမွာ ေငြအင္အား လူအင္အား အခ်ိန္ေတြ ရင္းႏွီးထား ရတဲ႔အျပင္ စကားေတြလည္း ေဖာင္ဖြဲ႕ေအာင္ ေျပာရပါေသးတယ္။ ဒုကၡသည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အရွည္မစဥ္းစားၾကဘူး။ စည္းလံုးညီညြတ္မႈ အားနည္းတယ္။ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾကတယ္။ စိတ္သိပ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပထမေတာ႔ ဂရုဏာသံနဲ႔ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေျပာၾက လုပ္ကိုင္ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အခက္အခဲ ဒုကၡေတြကို နားလည္တယ္။ စာနာနားေထာင္ ေပးၾကတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျပႆနာကို ကူညီေျဖရွင္းေပးမယ္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ပရိုဆီဂ်ာကို စနစ္တက် လိုက္နာ ေဆာင္ရြက္ေပးရမယ္ ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္ၾကရင္ ျပႆနာေတြက စလာပါေတာ႔တယ္။

၁ပတ္အတြင္း အၿပီးေဆာက္မယ္၊ ဒီအိမ္ပံုစံအတိုင္း ဆိုၿပီး ဂတိေတြ အထပ္ထပ္ ေပးသြားတယ္။ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းေတြ လာထုတ္သြားတယ္။ သြားၾကည္႔ေတာ႔ မၿပီးဘူး။ ေဆာက္ခ်င္သလိုေတြ ေဆာက္တယ္။ အလွဴရွင္ေတြကလည္း သူတို႔ ေဆာက္ေပးတဲ႔ အိမ္ေလးေတြကို စနစ္တက် လွလွပပ ျမင္ခ်င္မွာပဲ။ အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ သူတို႔ကို အိမ္တိုင္ေတြ ျပန္ခၽြတ္၊ အမိုးေတြ ျပန္ခြာ အဲဒီလို လုပ္ခိုင္းရမလား။ ေျပာထားတာက စနစ္တက် ဒီေနရာ ဒီေနရာမွာ အိမ္ေလးေတြ ေဆာက္မယ္ေျပာတယ္။ လုပ္ထားတာက တစ္ေနရာတစ္လံုး စနစ္မက် စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ။ တခ်ိဳ႕ရြာေတြက ပို႔တဲ႔ ပစၥည္း အကုန္မရဘူး။ သိပ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ တခ်ိဳ႕ရြာက ရြာလူႀကီးက ျဖတ္အုပ္ေသးတယ္။ သူတင္ထားတာက ၁၀ေပ ၁၂ ေပ အိမ္။ တကယ္ေဆာက္ၿပီး ပစၥည္း ယူသြားတာက ၁၅ေပ ေပ ၃၀ေလာက္ ရွိတယ္။ ဒီလိုေတြ ျဖစ္လာေတာ႔ အလွဴရွင္ေတြက သူတို႔ အိမ္ေတြ ဓာတ္ပံုၾကည္႔ၿပီး စိတ္ညစ္ၾကမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖစ္သလို လုပ္ထားတယ္ ထင္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။

ေနာက္က ေထာက္ပံ႔ပစၥည္း ေစ်းေတြ တက္လာတာနဲ႔၊ ပစၥည္း ျပတ္လပ္မႈ ႀကံဳရတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခု အဓိက ႀကံဳေနရတဲ႔ အခက္အခဲကေတာ႔ သစ္ရွားပါးမႈပါပဲ။ ပထမတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထုတ္ေပးတဲ႔ သစ္က ၆ ငါးမူး သရက္သားေတြ၊ ေျခာက္ငါးမူး ဆိုေပမယ္႔လည္း လႊျဖတ္ေတာ႔ လႊသြားစားသြားတာနဲ႔ ခိုတာနဲ႔မို႔ ၆တစ္မတ္ ေလာက္ပဲ က်န္တယ္။ အခုဟာက သရက္သားေတြ မရေတာ႔တာ။ အင္၊ ကညင္ပဲ ရတယ္။ ေစ်းက သံုးဆကြာတယ္။ လပြတၱာမွာ ဝယ္မရရင္ တျခားဘယ္က ဝယ္လို႔ ရမလဲလို႔ ေျခတိုေအာင္ လိုက္စံုစမ္းရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သူမ်ား အဖြဲ႕အစည္းေတြလို ခိုင္မာေတာင့္တင္းတဲ႔ အဖြဲ႕ မဟုတ္တာမို႔ ေလွႀကံဳေလးလိုက္၊ လိုင္းကားစီး၊ လမ္းတြင္တြင္ေလွ်ာက္ စနစ္ကိုပဲ က်င့္သံုးရတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ခရီးက မတြင္ဘူး။ ရန္ကုန္က သယ္ဖို႔ က်ေတာ႔လည္း သေဘၤာနဲ႔ တန္ခ်ိန္ အမ်ားႀကီး တင္ရေလာက္ေအာင္ မတတ္ႏိုင္၊ သယ္ပို႔ခက ဘယ္သူကမွ က်ခံခ်င္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ဓာတ္ ေတာ္ေတာ္က်တယ္။

ဒီလို လက္ေတြ႕လုပ္ရာကေန ေတြ႕လာတာ ေျပာရရင္ေတာ႔ ျမန္မာေက်းလက္ ေတာရြာကလူေတြ အသိဥာဏ္ အလြန္ ႏံုနဲ႔ေနတာကို ေတြ႕ရတာပါပဲ။ အသိဥာဏ္ မရွိေတာ႔ အရွည္ကို မစဥ္းစားတတ္ဘူး။ စနစ္တက် မလုပ္တတ္ဘူး။ စာရင္းဇယားေတြကို ျဖစ္သလို ထင္သလို ထည္႔တတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအတြက္ စာရင္းေတြကို တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး တက္လာတယ္။ စည္းလံုးညီညြတ္တဲ႔ ရြာေတြက ရွားတယ္။ Plan တစ္ခုခ်ၿပီး မလုပ္တတ္ဘူး။ ကယ္ဆယ္ေရးကို သိပ္အားကိုးလြန္းအား ႀကီးတယ္။ ဒီလို စနစ္တက် မဟုတ္တဲ႔အတြက္၊ ကိုယ္က်ိဳး ၾကည္႔ၾကတဲ႔အတြက္ေၾကာင့္ လုပ္ေနတဲ႔ အဖြဲ႕အစည္းေတြေရာ၊ အစိုးရဘက္ကေရာ လုပ္ရကိုင္ရတာ အခက္ေတြ႕ေနတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။

အစိုးရဘက္က Computerized Disaster Management System တစ္ခုကို မသံုးဘဲ On Paper လုပ္တဲ႔အတြက္ အခ်ိန္ေႏွာင့္ေႏွးမႈ၊ မွားယြင္းမႈ၊ ျပဳန္းတီးမႈေတြ ရွိႏိုင္တယ္။ တကယ္လို႔သာ သူတို႔ ဒါမ်ိဳးကို သံုးစြဲမယ္ဆိုရင္ သတင္းစာထဲ ခဏခဏ ျမင္ေနရတဲ႔ Duplicate မျဖစ္ရေလေအာင္၊ Duplicate မျဖစ္ရေလေအာင္ ဆိုတဲ႔ စကားမ်ိဳးကို ေျပာေနဖို႔ကို မလိုေတာ႔ပါဘူး။ ကြန္ျပဴတာ ခလုတ္ တစ္ခ်က္ ႏွိပ္လိုက္ရံုနဲ႔ ဘာပစၥည္းေတြ ဘယ္ရြာေတြကို ေပးထားတယ္၊ ပစၥည္းလက္က်န္ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္။ ဘယ္အဖြဲ႕ေတြဆီမွာ ဘာေထာက္ပံ႔ေရး ပစၥည္းေတြ ရွိတယ္၊ ဘယ္အဖြဲ႕ေတြ ဘယ္ရြာဆင္းေနတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ပံ႔ပိုးမႈ ေပးၿပီးၿပီ ဆိုတာေတြကို ၅ စကၠန္႔အတြင္း သိႏိုင္တယ္။ တက္ခႏိုေလာ္ဂ်ီေခတ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကူးေျပာင္းသင္႔ေနပါၿပီ။

ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ဒီမွာ သံုးရက္ေလာက္ ျပန္လာေနၾကတာပါ။ ငွားထားတဲ႔ အိမ္ရွင္က အိမ္ကို ဆက္မငွားေတာ႔ပါဘူး ေျပာင္းေပးပါေတာ႔ဆိုၿပီး လာလုပ္ေနတာရယ္၊ လာအကူအညီေတာင္းတဲ႔ ရြာေတြကိုလည္း ရပ္ထားရတာရယ္၊ အဖြဲ႕သားႏွစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ ဖ်ားေနတာရယ္၊ နည္းဗ်ဴဟာအသစ္ ဘယ္လိုေျပာင္းရမယ္ ဆိုတာ စဥ္းစားဖို႔ရယ္၊ သြားလာေရးအတြက္ ေလွကိစၥကို မရွိေသးတာေတြရယ္၊ ဒုကၡသည္ေတြ စိတ္ညစ္စရာမ်ိဳးစံု ျပန္ေပးၾကတာရယ္ေၾကာင္႔ သံုးရက္ေလာက္ နားမယ္။ ေျခေထာက္ေတြေရာ လက္ေတြမွာပါ ျခင္ေတြေၾကာင္႔ အနာေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ဗုဒၶဟူးေန႔မွာ ျပန္ထြက္ပါမယ္။

ဒီအရပ္ဟာ ဒီဇာတ္နဲ႔သာ ကိုက္တာမ်ိဳးလား၊ ကိုုင္းကၽြန္းမွီ ကၽြန္းကိုင္းမွီ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး ရယ္လား ဆိုတာ စဥ္းစားမိရင္ ေခါင္းေတာင္ ေနာက္လို႔ လာပါေတာ႔တယ္။