| လွေသာ သမုိင္း |  |  |
| စာအုပ္စင္ |
| မင္းဟန္ |
| ဗုဒၶဟူးေန႔၊ ဧၿပီလ 01 2009 16:27 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ |
မဇၨ်ိမသတင္းဌာနမွ
(က)
က်ေနာ္သိမ္းထားသည့္ စာဖုိင္တြဲအတြင္း၌ မဖတ္ၾကည့္ရဲသည့္ ေၾကးနန္းစာတုိ တေစာင္ရွိသည္။ မဖတ္ၾကည့္ရဲေသာ္လည္း စာဖုိင္တြဲအား ျပန္၍ လွန္ေလွာၾကည့္မိတိုင္း ဤ ေၾကးနန္းစာတုိအား ဖတ္ၾကည့္မိျပန္သည္သာ။ ဖတ္ၾကည့္မိသည့္ အခ်ိန္တုိင္းတြင္လည္း ႏွလံုးသားမွွ နာက်င္ရသလုိ၊ ဦးေႏွာက္ အသိမွလည္း နစ္သည္းစြာ ခံစားရသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ၁ဝ ႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္ေသာ္လည္း ေတြးမိသည့္ အခ်ိန္တုိင္း၌ အသစ္တဖန္ ဆန္းသစ္၍သာ ေနေတာ့သည္။ ယေန႔အတုိင္း …… ။
ေပးပို႔ ………
လက္ခံ …….
တဆင့္ ……….
DTO……..
စ။ ၁၃းဝဝ နာရီတြင္ ေရးၿမိဳ႕နယ္ ေက်ာက္တုိင္ရြာအတြင္းသို႔ (ဒုဗိုလ္မႉးၾကီး ရဲဒင္ ဦးစီးသည့္ စဗဟ (၂) စ က (၂) မွ ဝင္ေရာက္။ ရြာတြင္း၌ရွိေနသည့္ မိမိတုိ႔ဘက္မွွ စည္း႐ံုးေရးမႉးႏွစ္ဦးအား လက္ရ ဖမ္းဆီးသြားခဲ့။ ၂ဝးဝဝ နာရီတြင္ ဖမ္းဆီးသြားခဲ့သည့္ သူ ၂ ဦးအား ေက်ာက္တုိင္ရြာအပင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအနီး၌ လွံစြပ္ျဖင့္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုး၍ သတ္ပစ္ခဲ့သည္။ ဆံုး။
(ခ)
စာအုပ္အမည္ - ရာဇာဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပံုက်မ္း
ေရးသူ - ႏုိင္ပန္းလွ
အုပ္ေရ - ၂ဝဝဝ (ဒုတိယအၾကိမ္)
ထုတ္ေဝသည့္ခုႏွစ္ - ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ၊ မတ္လ
တန္ဖိုး - ၄၅ဝ က်ပ္
ပံုႏွိပ္တုိက္ - ျမဝတီစာေပတုိက္
“သမုိင္းေလ့လာတဲ့ လူတုိင္း အေထာက္အထားစံုေအာင္ ရခ်င္တယ္။ မြြန္-ဗမာ ဆက္ဆံေရးမွာ မြန္အေထာက္အထားေတြ သိပ္ရခ်င္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့…. တခ်ဳိ႕ အေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥေတြကို မြန္ကတမ်ဳိး၊ ဗမာက တမ်ဳိး ေျပာေနၾကလုိ႔ပါပဲ။ ဒီလုိ ျပႆနာေပၚတုိင္း မွတ္တမ္းအေထာက္အထားမ်ားေလ ေကာက္ခ်က္ခ်ရတာ လြယ္ေလျဖစ္တယ္။ ဆုိခ်င္တာက မြန္အမွတ္အသား ေပၚထြက္လာတုိင္း ဗမာ့သမုိင္း ေလ့လာသူေတြ ဝမ္းသာၾကတယ္။ ဆရာႏုိင္ပန္းလွက အခု တအုပ္ေရးထုတ္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ၾကပါတယ္” ဤကား သမုိင္းပါေမာကၡ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၏ ရာဇာဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပံုက်မ္း စာအုပ္၏ အမွာစာတြင္ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္က ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
ေဒါက္တာ ႏုိင္ပန္းလွက က်ဳိက္မေရာၿမိဳ႕နယ္ ေကာ့ဗိန္းရြာ ဇာတိသားျဖစ္၏။ မြန္အမ်ဳိးသားပညာရွင္ တဦးျဖစ္သည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးအတြင္း ဇာတိရြာတြင္ မြန္အမ်ဳိးသားေက်ာင္းအား တည္ေထာင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ ထုိမွွ ႏွစ္ ၄ဝ ေက်ာ္ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့၏။ အသက္ ၇ဝ ဝန္းက်င္ေရာက္မွွ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္မ်ားမွ P.HD, LLB ပါရဂူဘြဲ႔မ်ားအား ရယူခဲ့သည့္ ပညာရွင္ျဖစ္သည္။
က်မ္းရင္းက မြန္ဘာသာႏွင့္ ေရးသားထား၏။ ေတာင္ငူေခတ္ ဘုရင့္ေနာင္ ေက်ာ္ထင္ေနာ္ရထာ လက္ထက္၌ အမတ္ၾကီး ဗညားဒလမွ မြန္ဘာသာမွွ ျမန္မာဘာသာသုိ႔ ပထမအၾကိမ္ ျပန္ဆုိခဲ့၏။ ယခု ေဒါက္တာ ႏိုင္ပန္းလွက ဒုတိယအၾကိမ္ ျမန္မာဘာသာသို႔ျပန္ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္တြင္ ပထမအၾကိမ္ ထုတ္ေဝခဲ့၏။ ယခုွ်စာအုပ္မွာ ဒုတိယအၾကိမ္ ထုတ္ေဝျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာသာျပန္မႈ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိစစ္ေရး စံခ်ိန္ ၂ ခ်က္ရွိိ၏။ ဘာသာျပန္ဆုိသူသည္ က်မ္းစာအုပ္၏ မူရင္းဘာသာေဗဒတြင္ ကြ်မ္းက်င္မႈ ရွိရမည္။ ၿပီးလွ်င္ ဘာသာျပန္ဆုိမည့္ ဘာသာေဗဒတြင္လည္း ပိုင္ႏိုင္ရမည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျပန္ဆုိသည့္ အေၾကာင္းအရာအေပၚတြင္လည္း ပိုင္ႏုိင္ရမည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျပန္ဆုိသည့္ အေၾကာင္းအရာအေပၚတြင္လည္း ႏွ႔ံစပ္ရမည္။ ဤအခ်က္ စံႏႈန္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုပါမွွ ဘာသာျပန္မႈသည္ ေကာင္းမြန္ျပည့္စံုသည္ဟု ေဒါက္တာသန္းထြန္းက ဆုိ။ ေဒါက္တာ ႏုိင္ပန္းလွက ဤစံႏႈန္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုသူျဖစ္၏။
(ဂ)
ျပည္ၿမဳိ႕အလြန္ တလည္းဆီး၌ စခန္းခ်ေနသည့္ ရာဇဓိရာဇ္၏ သားေတာ္ ဗညား ပုသိမ္သည္ တပ္အားႏုတ္၍ အလြဲး ျမစ္ကမ္းနံေဘးသို႔ ဆုတ္၏။ မင္းရဲေက်ာ္စြာ၏ တပ္သည္ ဗညားပုသိမ္ ဆုတ္သြားသည္ႏွင့္ ၾကည္းတပ္၊ ေရတပ္ အင္အား အလံုးအရင္းႏွင့္ တလည္းဆီးသို႔ခ်ီ၍ တပ္တည္သည္။ တလည္းဆီး၏ ေအာက္၌ ရာဇဓိရာဇ္၏ ဟံသာဝတီတပ္ရွိ၏။ အင္းဝဘုရင္မင္းေခါင္၏ တပ္က ေနာက္ခံတပ္အျဖစ္ ျပည္တြင္ ေန၏။၊ ဧရာဝတီေပၚ၌ ႏွစ္ ၄ဝ ျပည္တြင္းစစ္၏ အေႏွာင္းပိုင္းကာလ……။ မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ ရာဇဓိရာဇ္ထံသို႔ တမန္ေတာ္လႊတ္ၿပီး စာေစ၏။
ဟံသာဝတီ သူရဲေကာင္းႏွင့္ အင္းဝသူရဲေကာင္းတုိ႔ စီးခ်င္းထုိးရန္၊ လဂြန္းအိမ္က ဟံသာဝတီမွွ စီးခ်င္းထိုးမည့္ သူရဲေကာင္း၊ အင္းဝဘက္မွ စုကၠေတး ……။ သို႔ေသာ္ မင္းရဲေက်ာ္စြာက စစ္ပရိယာယ္အား စီမံ၏။ လဂြန္းအိမ္အား စီးခ်င္းထိုး အႏိုင္ယူႏုိင္ရန္ စုကၠေတးအျပင္ အျခားသူရဲ ၃ ေယာက္ကိုလည္း ထပ္မံ၍ျဖည့္၏။ စစ္တုိ႔မည္သည္ အႏိုင္ရေရးအေပၚ ကစားသည္ျဖစ္၍ စစ္ပရိယာယ္အား ဆင္၏။ ဧရာဝတီျမစ္ျပင္ဝယ္ ဟံသာဝတီ သူရဲ လဂြန္းအိမ္၏ တုိက္ေလွႏွင့္ အင္းဝ သူရဲတုိ႔ စီးခ်င္းထုိးၾက၏။ အားမမွ်၍ ေနာက္ဆံုး လဂြန္းအိမ္ ဒဏ္ရာ ျပင္းစြာ ရ၏။ အင္းဝတုိ႔လက္သို႔ လဂြန္းအိမ္ က်၏။ လဂြန္းအိမ္က အင္းဝ၏ စစ္သံု႔ပန္းျဖစ္ရေလၿပီ …….။
ဤတြင္ သမုိင္း၏ အလွအား ေတြ႔ရေတာ့၏။ က်မ္းပါအတုိင္း ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပလုိသည္။
“မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ လဂြန္းအိမ္၏ ဒဏ္ရာကို ျမင္ၿပီး မရွင္ေတာ့ၿပီဟုဆုိ၍ ခမည္းေတာ္အား အေၾကာင္းၾကားေစ၏။ ဘုရင္မင္းေခါင္ ၾကားရလွ်င္ သားေတာ္ မင္းရဲေက်ာ္စြာအား အျပစ္ဆုိ၏။ ငါတုိ႔ မင္းဧကရာဇ္ အခ်င္းခ်င္း စစ္ခင္းက်င္းသည့္အခါ သူရဲေကာင္းကို မသတ္၊ ယခု လဂြန္းအိမ္ကို ေသေလာက္ေသာ ဒဏ္ရာရေအာင္ ထိုးသတ္သည္မွာ မသင့္။ လဂြန္းအိမ္ မေသေအာင္ ကုစားရမည္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူၿပီး သမားေတာ္ တႏၲဝါရီကို ေခၚ၍ လဂြန္းအိမ္၏ အနာကို ကုေစ၏။ မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ လဂြန္းအိမ္ကို ထားရာ ေလွသို႔ ေရႊ႔ေလွာ္ကားစီး၍သြား၏။ ေရာက္လွ်င္ တင္းထိမ္ကို ဖြင့္၍ ၾကည့္၏…….။
(ဃ)
သကၠရာဇ္ ၇၇၅ ခုႏွစ္။
မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ ဟံသာဝတီ ပဲခူးအား အင္းဝ စစ္သည္တုိ႔ႏွင့္ ရံထား၏။ ရာဇဓိရာဇ္၏ သားေတာ္ ဗညားက်န္းသည္ ၿမိဳ႕တြင္းမွွေန၍ ဟံသာဝတီအား ခုခံ၍ ေနသည္။ ရာဇဓိရာဇ္သည္ မုတၱမမွွ ဟံသာဝတီသို႔ ၾကြခ်ီ၍လာသည္။ ၾကည္းတပ္၊ ေရတပ္မ်ားအား ပဲခူးျမစ္အတြင္း စခန္းခ်ေစ၏။ ၿပီးလွ်င္ မင္းရဲေက်ာ္စြာထံသုိ႔ မြန္သူရဲေကာင္း ဥပါေကာင္းအား လႊတ္၍ စာေစ၏။ မင္းရဲေက်ာ္စြာႏွင့္ စီးခ်င္းထုိးရန္ စစ္ေျမျပင္သည္ စစ္သူရဲမ်ားႏွင့္အတိ ျပည့္လ်က္ရွိ၏။
ရာဇဓိရာဇ္သည္ ဆင္တပ္အား သံုးမ်က္ႏွာ စစ္ျဖန္႔၍ ခ်ီလာ၏။ မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ မူးယစ္သည့္ အရွိန္ႏွင့္ ေနာက္တပ္အား မေစာင့္ဘဲ သူ၏ ဆင္တပ္တခုတည္းႏွင့္ ခ်ီလာ၏။ စစ္အဂၤါ မျပည့္စံု။ မၾကာ။ အင္းဝႏွင့္ ဟံသာဝတီတပ္တုိ႔သည္ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ၾကေတာ့သည္။ ႏွစ္ဖက္ေသာ သူရဲ သူခက္တုိ႔သည္ ေထြးေထြးလံုးလံုးႏွင့္ တုိက္ခုိက္ၾက၏။ ေသြးသံတုိ႔က ရဲရဲနီလ်က္။ ဖုန္လံုးၾကီးမ်ားက ႏွစ္ဖက္ သူရဲတုိ႔အား အျမင္ေဝဝါး၍ ေနေစ၏။ မင္းရဲေက်ာ္စြာ၏ ဆင္ေတာ္ ငခ်စ္ခုိင္သည္ မူးယစ္သည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ စစ္မီးလွ်ံအတြင္း ဆုိးသြမ္း၍ လာေတာ့သည္။ ခြ်န္းကိုလည္း မေၾကာက္ေတာ့။ ၾကမ္းတမ္း၍ ေနေတာ့သည္။ မင္းရဲေက်ာ္စြာအား ေက်ာေပးမွွ ခါခ်ေတာ့သည္။ ၿပီးလွ်င္ ဖုန္လံုးၾကီးမ်ားအတြင္း ျမင္ျမင္သမွ်အား လုိက္လံ၍ အစြယ္ႏွင့္ ထိုးေတာ့သည္။ မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ ဆင္ထက္မွွ က်၍ ခါးက်ဳိး၏။ အင္းဝတပ္က ပ်က္ေလၿပီ။ အဆံုး၌ မင္းရဲေက်ာ္စြာအား ရာဇဓိရာဇ္မွွ စစ္ေျမျပင္တြင္ အရွင္မိ၏။ အင္းဝ စစ္သံု႔ပန္း မင္းရဲေက်ာ္စြာအား ဟံသာဝတီျပည့္ရွင္ ရာဇာဓိရာဇ္မွွ ဤသို႔ဆုိ၏။
“ငါ့တူေတာ္သည္ ငါ ႏွင့္ စစ္ျပဳ၍ရႈံးရသည္မွာ စစ္တုိ႔၏ ဓမၼတာ အစဥ္အလာ ပေဝဏီျဖစ္သည္။ စစ္ျပဳရာမွာ အႏိုင္ႏွင့္ အရႈံးသာရွိသည္။ ငါ့တူေတာ္ ဝမ္းမနည္းပါႏွင့္။ ဘုရင္မင္းေခါင္ကို ငါ့ညီေတာ္ဟု မွတ္သျဖင့္ မင္းမွာကား ငါ့တူေတာ္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ မင္းဧကရာဇ္သားပင္ ျဖစ္သည္။ င့ါတူေတာ္သည္ မင္းေယာက်္ားျဖစ္သျဖင့္ ဘာမွ် ဝမ္းနည္းဖြယ္၊ ပူေဆြးဖြယ္မရွိပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ငါ့တူေတာ္သည္ စစ္တုိက္သည့္အရာမွာ တကယ့္ကို ရဲစြမ္းသတၱိႏွင့္ ျပည့္စံုသည္။ တုိက္ခုိက္မႈမွာ သူမတူေအာင္ ေကာင္းလွသည္။ ငါ့တူေတာ္၏ ေကာင္းသတင္း၊ ေက်ာ္ေစာသတင္းသည္ အတုိင္းတုိင္း အျပည္ျပည္ေဒသ ေခတၱရာ အသီးသီးသို႔ ပ်ံ႕ႏွ႔ံ၍ ခ်ီးမြမ္းသံတုိ႔မွာ ထူထပ္လ်က္ ရွိပါသည္။ ငါ့တူေတာ္သည္ ငါ၏ လက္သို႔ ေရာက္ရေသာ္လည္း မည္သည့္ အႏၲရာယ္ တခုခုကိုမွ် မျဖစ္ေစရပါ။ မင့္ခမည္းေတာ္ ဘုရင္မင္းေခါင္သည္ မင္းအား ယုယၾကင္နာစြာ ျပဳစုသည့္အတုိင္း မင္းကို ငါ ျပဳစုပါမည္။ အမိသည္ သားငယ္ကို ခါး၌ခ်ီထား၍ အစာကို ခြံ႔ေကၽြးသကဲ့သို႔ မင္းကို ငါ ျပစုေကြ်းေမြးပါမည္။ ဘာမွ် မပူႏွင့္ေတာ့”
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝဝ မွ စစ္သူရဲေကာင္း ရာဇာဓိရာဇ္၏ အင္းဝ သူရဲေကာင္း စစ္သံု႔ပန္း မင္းရဲေက်ာ္စြာအေပၚ ေျပာဆုိခဲ့သည့္ စကား။ က်ေနာ့္ရင္တြင္ နင့္၍လာ၏။ ၿပီးခဲ့သည့္ ၁ဝ ႏွစ္မွာ က်ေနာ့္ထံ ေပးပို႔ခဲ့သည့္ ေၾကးနန္းစာမွွ စာသားမ်ားက ေျခာက္လွန္႔၍ လာျပန္သည္။ ပေဒသရာဇ္ စနစ္အတြင္း စစ္ေျမျပင္မွ ယဥ္ေက်းေသာ သမုိင္းအလွမ်ားက ဧရာဝတီျမစ္ျပင္ေပၚဝယ္ ရွိခဲ့၏။ ယဥ္ေက်းေသာ စစ္ေျမျပင္ စစ္သံု႔ပန္း ဥပေဒ……။ လွပလွေပစြ…..။ ယခုမူ ။ ဧရာဝတီ ငိုေနၿပီလား…….။
ေပးပို႔ ………
လက္ခံ …….
တဆင့္ ……….
DTO……..
စ။ ၁၃းဝဝ နာရီတြင္ ေရးၿမိဳ႕နယ္ ေက်ာက္တုိင္ရြာအတြင္းသို႔ (ဒုဗိုလ္မႉးၾကီး ရဲဒင္ ဦးစီးသည့္ စဗဟ (၂) စ က (၂) မွ ဝင္ေရာက္။ ရြာတြင္း၌ရွိေနသည့္ မိမိတုိ႔ဘက္မွွ စည္း႐ံုးေရးမႉးႏွစ္ဦးအား လက္ရ ဖမ္းဆီးသြားခဲ့။ ၂ဝးဝဝ နာရီတြင္ ဖမ္းဆီးသြားခဲ့သည့္ သူ ၂ ဦးအား ေက်ာက္တုိင္ရြာအပင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအနီး၌ လွံစြပ္ျဖင့္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုး၍ သတ္ပစ္ခဲ့သည္။ ဆံုး။
(ခ)
စာအုပ္အမည္ - ရာဇာဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပံုက်မ္း
ေရးသူ - ႏုိင္ပန္းလွ
အုပ္ေရ - ၂ဝဝဝ (ဒုတိယအၾကိမ္)
ထုတ္ေဝသည့္ခုႏွစ္ - ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ၊ မတ္လ
တန္ဖိုး - ၄၅ဝ က်ပ္
ပံုႏွိပ္တုိက္ - ျမဝတီစာေပတုိက္
“သမုိင္းေလ့လာတဲ့ လူတုိင္း အေထာက္အထားစံုေအာင္ ရခ်င္တယ္။ မြြန္-ဗမာ ဆက္ဆံေရးမွာ မြန္အေထာက္အထားေတြ သိပ္ရခ်င္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့…. တခ်ဳိ႕ အေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥေတြကို မြန္ကတမ်ဳိး၊ ဗမာက တမ်ဳိး ေျပာေနၾကလုိ႔ပါပဲ။ ဒီလုိ ျပႆနာေပၚတုိင္း မွတ္တမ္းအေထာက္အထားမ်ားေလ ေကာက္ခ်က္ခ်ရတာ လြယ္ေလျဖစ္တယ္။ ဆုိခ်င္တာက မြန္အမွတ္အသား ေပၚထြက္လာတုိင္း ဗမာ့သမုိင္း ေလ့လာသူေတြ ဝမ္းသာၾကတယ္။ ဆရာႏုိင္ပန္းလွက အခု တအုပ္ေရးထုတ္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ၾကပါတယ္” ဤကား သမုိင္းပါေမာကၡ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၏ ရာဇာဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပံုက်မ္း စာအုပ္၏ အမွာစာတြင္ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္က ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
ေဒါက္တာ ႏုိင္ပန္းလွက က်ဳိက္မေရာၿမိဳ႕နယ္ ေကာ့ဗိန္းရြာ ဇာတိသားျဖစ္၏။ မြန္အမ်ဳိးသားပညာရွင္ တဦးျဖစ္သည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးအတြင္း ဇာတိရြာတြင္ မြန္အမ်ဳိးသားေက်ာင္းအား တည္ေထာင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ ထုိမွွ ႏွစ္ ၄ဝ ေက်ာ္ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့၏။ အသက္ ၇ဝ ဝန္းက်င္ေရာက္မွွ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္မ်ားမွ P.HD, LLB ပါရဂူဘြဲ႔မ်ားအား ရယူခဲ့သည့္ ပညာရွင္ျဖစ္သည္။
က်မ္းရင္းက မြန္ဘာသာႏွင့္ ေရးသားထား၏။ ေတာင္ငူေခတ္ ဘုရင့္ေနာင္ ေက်ာ္ထင္ေနာ္ရထာ လက္ထက္၌ အမတ္ၾကီး ဗညားဒလမွ မြန္ဘာသာမွွ ျမန္မာဘာသာသုိ႔ ပထမအၾကိမ္ ျပန္ဆုိခဲ့၏။ ယခု ေဒါက္တာ ႏိုင္ပန္းလွက ဒုတိယအၾကိမ္ ျမန္မာဘာသာသို႔ျပန္ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္တြင္ ပထမအၾကိမ္ ထုတ္ေဝခဲ့၏။ ယခုွ်စာအုပ္မွာ ဒုတိယအၾကိမ္ ထုတ္ေဝျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာသာျပန္မႈ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိစစ္ေရး စံခ်ိန္ ၂ ခ်က္ရွိိ၏။ ဘာသာျပန္ဆုိသူသည္ က်မ္းစာအုပ္၏ မူရင္းဘာသာေဗဒတြင္ ကြ်မ္းက်င္မႈ ရွိရမည္။ ၿပီးလွ်င္ ဘာသာျပန္ဆုိမည့္ ဘာသာေဗဒတြင္လည္း ပိုင္ႏိုင္ရမည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျပန္ဆုိသည့္ အေၾကာင္းအရာအေပၚတြင္လည္း ပိုင္ႏုိင္ရမည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျပန္ဆုိသည့္ အေၾကာင္းအရာအေပၚတြင္လည္း ႏွ႔ံစပ္ရမည္။ ဤအခ်က္ စံႏႈန္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုပါမွွ ဘာသာျပန္မႈသည္ ေကာင္းမြန္ျပည့္စံုသည္ဟု ေဒါက္တာသန္းထြန္းက ဆုိ။ ေဒါက္တာ ႏုိင္ပန္းလွက ဤစံႏႈန္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုသူျဖစ္၏။
(ဂ)
ျပည္ၿမဳိ႕အလြန္ တလည္းဆီး၌ စခန္းခ်ေနသည့္ ရာဇဓိရာဇ္၏ သားေတာ္ ဗညား ပုသိမ္သည္ တပ္အားႏုတ္၍ အလြဲး ျမစ္ကမ္းနံေဘးသို႔ ဆုတ္၏။ မင္းရဲေက်ာ္စြာ၏ တပ္သည္ ဗညားပုသိမ္ ဆုတ္သြားသည္ႏွင့္ ၾကည္းတပ္၊ ေရတပ္ အင္အား အလံုးအရင္းႏွင့္ တလည္းဆီးသို႔ခ်ီ၍ တပ္တည္သည္။ တလည္းဆီး၏ ေအာက္၌ ရာဇဓိရာဇ္၏ ဟံသာဝတီတပ္ရွိ၏။ အင္းဝဘုရင္မင္းေခါင္၏ တပ္က ေနာက္ခံတပ္အျဖစ္ ျပည္တြင္ ေန၏။၊ ဧရာဝတီေပၚ၌ ႏွစ္ ၄ဝ ျပည္တြင္းစစ္၏ အေႏွာင္းပိုင္းကာလ……။ မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ ရာဇဓိရာဇ္ထံသို႔ တမန္ေတာ္လႊတ္ၿပီး စာေစ၏။
ဟံသာဝတီ သူရဲေကာင္းႏွင့္ အင္းဝသူရဲေကာင္းတုိ႔ စီးခ်င္းထုိးရန္၊ လဂြန္းအိမ္က ဟံသာဝတီမွွ စီးခ်င္းထိုးမည့္ သူရဲေကာင္း၊ အင္းဝဘက္မွ စုကၠေတး ……။ သို႔ေသာ္ မင္းရဲေက်ာ္စြာက စစ္ပရိယာယ္အား စီမံ၏။ လဂြန္းအိမ္အား စီးခ်င္းထိုး အႏိုင္ယူႏုိင္ရန္ စုကၠေတးအျပင္ အျခားသူရဲ ၃ ေယာက္ကိုလည္း ထပ္မံ၍ျဖည့္၏။ စစ္တုိ႔မည္သည္ အႏိုင္ရေရးအေပၚ ကစားသည္ျဖစ္၍ စစ္ပရိယာယ္အား ဆင္၏။ ဧရာဝတီျမစ္ျပင္ဝယ္ ဟံသာဝတီ သူရဲ လဂြန္းအိမ္၏ တုိက္ေလွႏွင့္ အင္းဝ သူရဲတုိ႔ စီးခ်င္းထုိးၾက၏။ အားမမွ်၍ ေနာက္ဆံုး လဂြန္းအိမ္ ဒဏ္ရာ ျပင္းစြာ ရ၏။ အင္းဝတုိ႔လက္သို႔ လဂြန္းအိမ္ က်၏။ လဂြန္းအိမ္က အင္းဝ၏ စစ္သံု႔ပန္းျဖစ္ရေလၿပီ …….။
ဤတြင္ သမုိင္း၏ အလွအား ေတြ႔ရေတာ့၏။ က်မ္းပါအတုိင္း ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပလုိသည္။
“မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ လဂြန္းအိမ္၏ ဒဏ္ရာကို ျမင္ၿပီး မရွင္ေတာ့ၿပီဟုဆုိ၍ ခမည္းေတာ္အား အေၾကာင္းၾကားေစ၏။ ဘုရင္မင္းေခါင္ ၾကားရလွ်င္ သားေတာ္ မင္းရဲေက်ာ္စြာအား အျပစ္ဆုိ၏။ ငါတုိ႔ မင္းဧကရာဇ္ အခ်င္းခ်င္း စစ္ခင္းက်င္းသည့္အခါ သူရဲေကာင္းကို မသတ္၊ ယခု လဂြန္းအိမ္ကို ေသေလာက္ေသာ ဒဏ္ရာရေအာင္ ထိုးသတ္သည္မွာ မသင့္။ လဂြန္းအိမ္ မေသေအာင္ ကုစားရမည္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူၿပီး သမားေတာ္ တႏၲဝါရီကို ေခၚ၍ လဂြန္းအိမ္၏ အနာကို ကုေစ၏။ မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ လဂြန္းအိမ္ကို ထားရာ ေလွသို႔ ေရႊ႔ေလွာ္ကားစီး၍သြား၏။ ေရာက္လွ်င္ တင္းထိမ္ကို ဖြင့္၍ ၾကည့္၏…….။
(ဃ)
သကၠရာဇ္ ၇၇၅ ခုႏွစ္။
မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ ဟံသာဝတီ ပဲခူးအား အင္းဝ စစ္သည္တုိ႔ႏွင့္ ရံထား၏။ ရာဇဓိရာဇ္၏ သားေတာ္ ဗညားက်န္းသည္ ၿမိဳ႕တြင္းမွွေန၍ ဟံသာဝတီအား ခုခံ၍ ေနသည္။ ရာဇဓိရာဇ္သည္ မုတၱမမွွ ဟံသာဝတီသို႔ ၾကြခ်ီ၍လာသည္။ ၾကည္းတပ္၊ ေရတပ္မ်ားအား ပဲခူးျမစ္အတြင္း စခန္းခ်ေစ၏။ ၿပီးလွ်င္ မင္းရဲေက်ာ္စြာထံသုိ႔ မြန္သူရဲေကာင္း ဥပါေကာင္းအား လႊတ္၍ စာေစ၏။ မင္းရဲေက်ာ္စြာႏွင့္ စီးခ်င္းထုိးရန္ စစ္ေျမျပင္သည္ စစ္သူရဲမ်ားႏွင့္အတိ ျပည့္လ်က္ရွိ၏။
ရာဇဓိရာဇ္သည္ ဆင္တပ္အား သံုးမ်က္ႏွာ စစ္ျဖန္႔၍ ခ်ီလာ၏။ မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ မူးယစ္သည့္ အရွိန္ႏွင့္ ေနာက္တပ္အား မေစာင့္ဘဲ သူ၏ ဆင္တပ္တခုတည္းႏွင့္ ခ်ီလာ၏။ စစ္အဂၤါ မျပည့္စံု။ မၾကာ။ အင္းဝႏွင့္ ဟံသာဝတီတပ္တုိ႔သည္ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ၾကေတာ့သည္။ ႏွစ္ဖက္ေသာ သူရဲ သူခက္တုိ႔သည္ ေထြးေထြးလံုးလံုးႏွင့္ တုိက္ခုိက္ၾက၏။ ေသြးသံတုိ႔က ရဲရဲနီလ်က္။ ဖုန္လံုးၾကီးမ်ားက ႏွစ္ဖက္ သူရဲတုိ႔အား အျမင္ေဝဝါး၍ ေနေစ၏။ မင္းရဲေက်ာ္စြာ၏ ဆင္ေတာ္ ငခ်စ္ခုိင္သည္ မူးယစ္သည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ စစ္မီးလွ်ံအတြင္း ဆုိးသြမ္း၍ လာေတာ့သည္။ ခြ်န္းကိုလည္း မေၾကာက္ေတာ့။ ၾကမ္းတမ္း၍ ေနေတာ့သည္။ မင္းရဲေက်ာ္စြာအား ေက်ာေပးမွွ ခါခ်ေတာ့သည္။ ၿပီးလွ်င္ ဖုန္လံုးၾကီးမ်ားအတြင္း ျမင္ျမင္သမွ်အား လုိက္လံ၍ အစြယ္ႏွင့္ ထိုးေတာ့သည္။ မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ ဆင္ထက္မွွ က်၍ ခါးက်ဳိး၏။ အင္းဝတပ္က ပ်က္ေလၿပီ။ အဆံုး၌ မင္းရဲေက်ာ္စြာအား ရာဇဓိရာဇ္မွွ စစ္ေျမျပင္တြင္ အရွင္မိ၏။ အင္းဝ စစ္သံု႔ပန္း မင္းရဲေက်ာ္စြာအား ဟံသာဝတီျပည့္ရွင္ ရာဇာဓိရာဇ္မွွ ဤသို႔ဆုိ၏။
“ငါ့တူေတာ္သည္ ငါ ႏွင့္ စစ္ျပဳ၍ရႈံးရသည္မွာ စစ္တုိ႔၏ ဓမၼတာ အစဥ္အလာ ပေဝဏီျဖစ္သည္။ စစ္ျပဳရာမွာ အႏိုင္ႏွင့္ အရႈံးသာရွိသည္။ ငါ့တူေတာ္ ဝမ္းမနည္းပါႏွင့္။ ဘုရင္မင္းေခါင္ကို ငါ့ညီေတာ္ဟု မွတ္သျဖင့္ မင္းမွာကား ငါ့တူေတာ္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ မင္းဧကရာဇ္သားပင္ ျဖစ္သည္။ င့ါတူေတာ္သည္ မင္းေယာက်္ားျဖစ္သျဖင့္ ဘာမွ် ဝမ္းနည္းဖြယ္၊ ပူေဆြးဖြယ္မရွိပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ငါ့တူေတာ္သည္ စစ္တုိက္သည့္အရာမွာ တကယ့္ကို ရဲစြမ္းသတၱိႏွင့္ ျပည့္စံုသည္။ တုိက္ခုိက္မႈမွာ သူမတူေအာင္ ေကာင္းလွသည္။ ငါ့တူေတာ္၏ ေကာင္းသတင္း၊ ေက်ာ္ေစာသတင္းသည္ အတုိင္းတုိင္း အျပည္ျပည္ေဒသ ေခတၱရာ အသီးသီးသို႔ ပ်ံ႕ႏွ႔ံ၍ ခ်ီးမြမ္းသံတုိ႔မွာ ထူထပ္လ်က္ ရွိပါသည္။ ငါ့တူေတာ္သည္ ငါ၏ လက္သို႔ ေရာက္ရေသာ္လည္း မည္သည့္ အႏၲရာယ္ တခုခုကိုမွ် မျဖစ္ေစရပါ။ မင့္ခမည္းေတာ္ ဘုရင္မင္းေခါင္သည္ မင္းအား ယုယၾကင္နာစြာ ျပဳစုသည့္အတုိင္း မင္းကို ငါ ျပဳစုပါမည္။ အမိသည္ သားငယ္ကို ခါး၌ခ်ီထား၍ အစာကို ခြံ႔ေကၽြးသကဲ့သို႔ မင္းကို ငါ ျပစုေကြ်းေမြးပါမည္။ ဘာမွ် မပူႏွင့္ေတာ့”
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝဝ မွ စစ္သူရဲေကာင္း ရာဇာဓိရာဇ္၏ အင္းဝ သူရဲေကာင္း စစ္သံု႔ပန္း မင္းရဲေက်ာ္စြာအေပၚ ေျပာဆုိခဲ့သည့္ စကား။ က်ေနာ့္ရင္တြင္ နင့္၍လာ၏။ ၿပီးခဲ့သည့္ ၁ဝ ႏွစ္မွာ က်ေနာ့္ထံ ေပးပို႔ခဲ့သည့္ ေၾကးနန္းစာမွွ စာသားမ်ားက ေျခာက္လွန္႔၍ လာျပန္သည္။ ပေဒသရာဇ္ စနစ္အတြင္း စစ္ေျမျပင္မွ ယဥ္ေက်းေသာ သမုိင္းအလွမ်ားက ဧရာဝတီျမစ္ျပင္ေပၚဝယ္ ရွိခဲ့၏။ ယဥ္ေက်းေသာ စစ္ေျမျပင္ စစ္သံု႔ပန္း ဥပေဒ……။ လွပလွေပစြ…..။ ယခုမူ ။ ဧရာဝတီ ငိုေနၿပီလား…….။
No comments:
Post a Comment