စစ္အစိုးရတြန္းပို႔သည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအမည္ခံ ငရဲလားရာလမ္း
တနလၤာေန႔၊ စက္တင္ဘာလ 13 ရက္ 2010 ခုႏွစ္ မန္းအိုင္ဖန္း ေဆာင္းပါး - ေကအိုင္စီ
၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂-ရက္ေန႔မွာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုေတြရဲ႕ တန္းတူအခြင့္အေရးရရွိေစမယ့္ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ကို တည္ေထာင္ဖို႔ လႊတ္ေတာ္အတြင္းမွာ ဒီမိုကေရစီနည္းနဲ႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရာမွာ ဗိုလ္ေန၀င္း ဦးေဆာင္တဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္က တိုင္းျပည္အာဏာကို လက္နက္အားကိုးနဲ႔ သိမ္းယူခဲ့ၿပီး တျပည္ေထာင္စနစ္ကို စစ္အာဏာနဲ႔ က်ားကန္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူေတြ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္နဲ႔ ခ်ီတက္မယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး ဗမာလုပ္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္နဲ႔ ျပည္သူေတြကို စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ နင္းထားၿပီး ေခြ်းသိပ္လွည့္စားခဲ့ျပန္ပါတယ္။
တစ္ဖက္ကလည္း ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလေလာက္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲ မေအာင္ျမင္လို႔ ေတာထဲျပန္မယ္ဆိုရင္လည္း ျပန္လိုရာေဒသေတြအထိ လိုက္လံပို႔ေဆာင္ၿပီး ၇ ရက္အတြင္း တိုက္ခိုက္မႈ ရပ္စဲေပးမယ္လို႔ အာမခံခ်က္ ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲ တက္ေရာက္လာတဲ့အထဲမွာ ပထမဦးဆံုး ေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္သြားတာကေတာ့ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ဗမာျပည္)က သခင္စိုးတို႔အဖြဲ႔ပါ။ အျပန္ခရီးမွာ ဗိုလ္ေန၀င္းတပ္က လိုက္တိုက္လို႔ သခင္စိုးႀကီး အသက္ေဘးက သီသီ ကေလး လႊတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒုတိယ ေဆြးေႏြးပြဲပ်က္တဲ့ အဖြဲ႔ကေတာ့ ရဲေဘာ္ေဌး ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ မန္းဘဇံ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ေကအဲန္ယူပါတီနဲ႔ ႏိုင္ေရႊက်င္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီတို႔ စုစည္းေပါင္းစပ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီညီၫႊတ္ေရးတပ္ေပါင္းစု (မဒညတ) ပါပဲ။
ဒီျဖစ္ရပ္ကို သိလိုက္တဲ့ မဒညတ က ပဲခူး႐ိုးမကေန တပ္အင္အားနဲ႔ လာႀကိဳဖို႔ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားတာေၾကာင့္ ဗိုလ္ေန၀င္း တပ္ရဲ႕ အႏၱရာယ္က လြတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲမွာလည္း ဧရာ၀တီတိုင္းကို ေရာက္ေနတဲ့ ေကအဲန္ယူပါတီ အရံ ဗဟိုေကာ္မတီရဲ႕ ေနရပ္ျပန္ကိစၥ အစိုးရက ဘာအကူအညီေပးရမလဲေျပာေတာ့ ေကအဲန္ယူ လူႀကီးေတြက သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူ ျပန္မွာလို႔ ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကအဲန္ယူ အရံဗဟိုေကာ္မတီ မန္းဘေစာ အမွတ္ (၇) ခ႐ိုင္ ပန္းတေနာ္ၿမိဳ႕နယ္ကို ေကအဲန္ယူ ေအာက္ေျခနဲ႔ အစည္းအေ၀းလုပ္ဖို႔ ေရာက္ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ေရဒီယိုကေန မဒညတနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္တယ္ လို႔လည္း ေၾကညာလိုက္ေရာ ပန္းတေနာ္ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ စစ္တပ္က ေတာေက်ာင္းရြာ ေရာက္ေနတဲ့ မန္းဘေစာကို ဖမ္းဖို႔ လမ္းေတြပိတ္ဆို႔ခဲ့ၾကတယ္။ မန္းဘေစာလည္း စစ္တပ္မေရာက္ခင္ ေရွာင္တိမ္းႏုိင္လို႔ အသက္ေဘးက သီသီကေလး လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။
ဗိုလ္ေန၀င္းက စတင္လိုက္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဗိုလ္ေစာေမာင္တို႔ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔ကလည္း အစဥ္အလာမပ်က္ ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႔ (န၀တ) ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေကာင္စီ (နအဖ) စတဲ့ နာမည္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းလဲၿပီး အသက္ဆက္ေပးခဲ့ျပန္ပါတယ္။ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာတဲ့ နည္းပညာေခတ္နဲ႔ အမီ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တည္ၿမဲေရးကို အသက္ဆက္ရာမွာ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္သာ ေျပာင္းလဲေပမယ့္ စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ သ႐ုပ္ သ႑ာန္ကေတာ့ အရင္အတိုင္းပါပဲ။ ဗိုလ္ေန၀င္းတုန္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔တဖြဲ႔ရွိခဲ့ပါ တယ္။
အဲဒါက ေစာဟန္တာသာေမႊး ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ေကအာရ္စီ ေခၚ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီပါ။ သူ႔ေနာက္က ေကအာရ္စီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာအုန္းေဖ၊ တပ္မဟာ(၃) ဗိုလ္ထ႐ူးမင္း၊ တပ္မဟာ(၅) ဗိုလ္လင္းထင္တို႔ ပါလာၾကတယ္။ ေစာဟန္တာသာေမႊးနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာအုန္းေဖတို႔ကိုေတာ့ ရန္ကုန္ကုန္းျမင့္သာမွာ စစ္အစိုးရက ေနရာခ်ထားေပးခဲ့ပါတယ္။ တပ္မဟာ (၅) ဗုိလ္လင္း ထင္နဲ႔ တပ္မဟာမွဴး ဗိုလ္၀င္းတို႔ကေတာ့ သထံုနဲ႔ ရန္ကုန္အၾကား အိမ္ဦးနဲ႔ၾကမ္းျပင္ ပမာ သြားလိုက္လာလိုက္ေပါ့။
တပ္မဟာ(၅) ဌာနခ်ဳပ္က သထံုၿမိဳ႕နယ္ထဲက ျမစ္က်ဳိးမွာ ရွိတယ္။ ၁၉၆၄ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၂၈ ရက္ ေန႔လည္ ေလာက္မွာ သထံုစစ္တပ္က တပ္ရင္းမွဴးက ရဲေဘာ္ တစ္ေယာက္ကိုလႊတ္ၿပီး ဗိုလ္လင္းထင္ကို Red Label အရက္ပုလင္း တစ္လံုး လက္ေဆာင္ေပးခိုင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္လင္းထင္နဲ႔ ဗိုလ္၀င္းတို႔က ဖီးယက္ကားတစ္စီးနဲ႔ ထြက္သြားလို႔ ဗိုလ္လင္းထင္ တပည့္တစ္ေယာက္က အဲဒီပုလင္းကို ယူထားလိုက္ပါတယ္။
အမွန္ကေတာ့ သထံုတပ္ရင္းမွဴးက ဗုိလ္လင္းထင္နဲ႔ ဗိုလ္၀င္းတို႔ အိမ္မွာရွိမရွိ စံုစမ္းခိုင္းတာသာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တပ္မဟာ(၅) ဌာနခ်ဳပ္(ျမစ္က်ဳိး)က တပ္ရင္းမွဴးေစာေစးထူးက ဗိုလ္လင္းထင္ရွိတဲ့ သထံုကို ဗုိလ္ႀကီးေရႊနဲ႔ ဗိုလ္မိုးဇက္တို႔က တပ္မဟာ (၅) အမိန္႔ကို မနာခံေၾကာင္း ျမစ္က်ဳိးရြာသူႀကီးနဲ႔ စာပို႔လိုက္တယ္။ ဗိုလ္လင္းထင္ ျပန္မေရာက္ေသးလို႔ ဗိုလ္လင္းထင္ရဲ႕ တပည့္တစ္ေယာက္ကပဲ စာယူထားလိုက္တယ္။
ညေန (၅) နာရီေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္လင္းထင္နဲ႔ ဗိုလ္၀င္းတို႔ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ စာကိုေတြ႔ေတာ့ ဗိုလ္၀င္းနဲ႔ အေဖာ္ေလး ေယာက္ ဘီးလင္းၿမိဳ႕နယ္၊ နတ္ႀကီးရြာမွာရွိတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးေရႊကို ဗိုလ္လင္းထင္က သြားေခၚခိုင္းရာမွာ သထံုစစ္တပ္ကို ကား အကူအညီ လွမ္းေတာင္းၿပီး စစ္တပ္ကားေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ အရင္ကလို ဗိုလ္၀င္းအိမ္ေရွ႕မွာ ကားကို ထိုးမရပ္ ေတာ့ဘဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေစာလူေဖာ့အိမ္မွာ စစ္ကားကို သြားရပ္ခဲ့ပါတယ္။
ကားေပၚက စစ္သားေတြကေတာ့ ဗိုလ္၀င္းအိမ္နားမွာ ေမွာင္ရိပ္ခိုၿပီး ကင္းပုန္း၀ပ္ အေနအထားနဲ႔ ၀ိုင္းထားလိုက္ၾကပါတယ္။ ေမွာင္ေနၿပီျဖစ္လို႔ ဗိုလ္လင္းထင္နဲ႔ ဗိုလ္၀င္းတို႔ မသိလိုက္ၾကပါ။ ဗိုလ္၀င္းက စစ္ကားရဲ႕ ကားေခါင္းခန္းေပၚ တက္လိုက္တဲ့ အခါ တပည့္ေလး ေယာက္ ေနာက္ခန္းမွာ ထိုင္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ စစ္ကားေပၚ ပါလာတဲ့စစ္သားေတြဟာ အရပ္၀တ္နဲ႔ ျဖစ္ေပမယ့္ ခါတိုင္းလို ဗိုလ္၀င္းရဲ႕တပည့္မ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ဘဲ တေယာက္စီၾကားညွပ္ထိုင္ေစတာဟာ ထူးျခားမႈ တစ္ခုပဲလို႔ ဗိုလ္၀င္းက သူ႔ရဲ႕တပည့္ေတြအေပၚ သံသယစိတ္ ၀င္လိုက္မိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒ႐ိုင္ဘာက ကားဘီး (စပယ္ယာ) ေမ့က်န္ခဲ့ေၾကာင္း ဘီးလင္းအထိ သြားရမွာျဖစ္လို႔ တပ္ရင္းမွာ ျပန္ယူရမယ္ ေျပာၿပီး တပ္ရင္းကို ကားျပန္ေမာင္းလာခဲ့တယ္။ တပ္ရင္းေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္၀င္းက တပ္ရင္းမွဴးကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ဆိုၿပီး တပ္ရင္း႐ံုးေပၚကို တက္သြားခဲ့တယ္။ ခဏၾကာတဲ့ေနာက္မွာ ကားေပၚက်န္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္၀င္းရဲ႕တပည့္တစ္ေယာက္ဆီကို စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ဒုတပ္မင္း ဗိုလ္၀င္းက သူ႔ေသနတ္ေပးလိုက္ပါလို႔ ေတာင္းခဲ့တယ္။ ဗိုလ္၀င္းတပည့္က သံသယျဖစ္တာနဲ႔ မိမိကိုင္တဲ့ ဘေရာင္နီ ပစၥတိုေသနတ္ကိုသာ ေပးလိုက္တယ္။
ခဏၾကာေတာ့ ခုနက ဗိုလ္ကပဲ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ဒုတပ္မင္းဗိုလ္၀င္းက ေပးလိုက္တာ သူ႔ေသနတ္မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာျပန္ရာ ဗိုလ္၀င္းရဲ႕ေသနတ္ လားမားပစၥတိုကို အစားထိုးေပးလိုက္ရတယ္။ ေသနတ္ေပးၿပီးတာနဲ႔ ဗိုလ္၀င္းရဲ႕ တပည့္ ေလးေယာက္ အဖမ္းခံလိုက္ရေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မတိုင္ခင္ကတည္းက ဗိုလ္၀င္းဟာ တပ္ရင္း႐ံုးေပၚမွာ အရင္ အဖမ္း ခံရၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္မွသိရပါေတာ့တယ္။ ဗိုလ္၀င္းနဲ႔ သူ႔တပည့္ေတြ သထံုတပ္ရင္း႐ံုးမွာ ဖမ္းထားတုန္းက ညဦး အခ်ိန္မွာပဲ ကာဘိုင္ေသနတ္သံ ၂ခ်က္ ၾကားလိုက္ရၿပီး တပ္ရင္းအတြင္းမွာလည္း ေအာင္ၿပီဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေသနတ္သံနဲ႔ ေအာင္ၿပီဆိုတဲ့အသံေတြ ၾကားယံုကလြဲၿပီး ဗိုလ္၀င္းနဲ႔သူ႔တပည့္ အျခားဘာအသံမွ မသိေတာ့ပါ။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေရႊနဲ႔ ဗိုလ္မွဴးမိုးဇက္တို႔ သထံုတပ္ရင္း႐ံုးကိုေရာက္လာၿပီး ျပန္ထြက္သြားတာကို ဗိုလ္၀င္း ကေတြ႕ခဲ့တယ္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေရႊနဲ႔ ဗိုလ္မွဴးမိုးဇက္တို႔ စစ္တပ္နဲ႔ေပါင္းၿပီး သူတို႔ကို သစၥာေဖာက္လိုက္ၿပီဆိုတာကို ဗိုလ္၀င္း ေနာက္မွ သိလိုက္ရေတာ့တယ္။
အဲဒီျဖစ္စဥ္နဲ႔ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ဗိုလ္လင္းထင္ဟာ သူေခၚခိုင္းတဲ့ ဘီးလင္းက ဗိုလ္မွဴးႀကီးေရႊအလာကို သထံုက ေဒါက္တာ ေစာဟိန္အိမ္မွာ ညစာစားရင္း ေစာင့္ေနတုန္းမွာ သထံုစစ္တပ္ရဲ႕ ဖမ္းဆီးျခင္း ခံလိုက္ရျပန္တယ္။ ကားေပၚအေရာက္မွာ ႐ုန္းရင္း ဆန္ခတ္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ကေန ဗုိလ္လင္းထင္ဟာ ဦးေခါင္းကို ကာဘိုင္နဲ႔ ႏွစ္ခ်က္ ဆင့္ပစ္ခံလိုက္ရ ပါတယ္။ သထံု တပ္ရင္း႐ံုးမွာ ဖမ္းဆီးခံေနရခ်ိန္ ဗိုလ္၀င္းၾကားလိုက္ရတဲ့ ကာဘိုင္သံႏွစ္ခ်က္ဟာ ဗိုလ္လင္းထင္ကို တမလြန္ ေခၚေဆာင္ သြားတဲ့ ေသမင္းတမန္ျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္မွ သိလိုက္ရ ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီတစ္ညလံုး သထံု၊ ဘီးလင္း၊ က်ဳိက္ထို၊ ေမာ္လၿမိဳင္ ၿမိဳ႕ေတြမွာ သံခ်ပ္ကာတပ္ေတြ မိုးလင္းထိ ကင္းလွည့္ ခဲ့ၾကတယ္။ ဗိုလ္လင္းထင္အေလာင္းကိုလည္း ညတြင္းခ်င္း ေမာ္လၿမိဳင္ကို သယ္ၿပီး ပင္လယ္ထဲ အစေဖ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာအုန္းေဖ၊ ေစာဟန္တာသာေမႊး အပါအ၀င္ ဗဟိုေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ရန္ကုန္ ကုန္းျမင့္သာမွာ ယာယီ ထိန္းသိမ္း ခံထားရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆက္လက္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔မွာ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီနဲ႔ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတို႔ အတုအေယာင္ ၿငိိမ္းခ်မ္းေရး လက္မွတ္ေရးထိုးလိုက္ခဲ့ၾကေပမဲ့ တပ္မဟာ (၅) ဗိုလ္လင္းထင္ရဲ႕ ဒုတပ္မဟာမွဴး ဗိုလ္၀င္း၊ ကိုယ္ေရးအရာရွိ ေစာဂ်ဴး (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာအုန္းေဖသား) ဗိုလ္မွဴးျပဴး၊ ဗိုလ္မွဴးဖားလူေက်ာ္၊ ဗိုလ္မွဴးမိုး ေ၀၊ ဗိုလ္မွဴးေဂၚဖရီ၊ ဗိုလ္မွဴးဖဲယားပေလး၊ ကပၸတိန္ဘခက္၊ ခြန္ဗေဆြ၊ ပဒိုဘြိဳင္းစ္၊ ကပၸတိန္က႐ူးဆိုး၊ ဗုိလ္ႀကီးလြန္းေမာင္တို႔ အသီးသီး ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ် ခံၾကရတယ္။ ဗိုလ္၀င္းကိုေတာ့ (၄) ႏွစ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေထာင္ကလႊတ္ၿပီး သထံုပါတီယူနစ္ ဥကၠဌလည္းျဖစ္၊ သထံုၿမိဳ႕နယ္ ျပည္နယ္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ တဦးလည္းျဖစ္သူ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေရႊကိုေတာ့ က်ဳိက္ထိုပါတီယူနစ္ဥကၠဌ အျဖစ္ ေျမွာက္စားျခင္းကို ခံခဲ့ရ ျပန္တယ္။
အင္းစိန္တိုက္ပြဲတုန္းက ေကအဲန္ယူဘက္က ေစာဘဦးနဲ႔ မန္းဘဇံတို႔က ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဦးႏု အစိုးရက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စကား ဆိုလာလို႔ ဦးႏုရဲ႕စကားကုိ ယံုစားမိတဲ့ ေစာဘဦးႀကီးက လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့တယ္။ ဒီလို လက္မွတ္ေရးထိုးတာကို မန္းဘဇံနဲ႔ ေစာဟန္တာသာေမႊးတို႔က ကန္႔ကြက္ခဲ့လို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပ်က္ကြက္သြားခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ တာ မဟုတ္ဘဲ လက္နက္ခ် အညံ့ခံတာပဲလို႔ ေျပာတဲ့ မန္းဘဇံနဲ႔ ေစာဟန္တာသာေမႊးရဲ႕ စကားကို ေစာဘဦးႀကီးက လက္ခံ သြားခဲ့တယ္။ ဒီလို အမ်ဳိးသားေရးအတြက္ စိတ္ဓာတ္ျပင္းထန္တဲ့ ေစာဟန္တာသာေမႊးဟာ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္က်ေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလွည့္ကြက္ထဲ မ်က္စိလည္လမ္းမွားေရာက္သြားခဲ့ရတယ္။ ေစာဟန္တာသာေမႊးဟာ သူမေသခင္ မွားမွန္းသိလို႔ အင္းစိန္ နံ႔သာကုန္း ဘုရားေက်ာင္းမွာ ေစာဘဦးရဲ႕ ၀ိညာဥ္ေတြသာ ဘုရားေက်ာင္းနံရံေတြမွာ ရွိေနရင္ က်ေနာ့္ကို ဟားတိုက္ ရယ္ေမာမွာပဲလို႔ သံေ၀ဂစကား ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။
ေနာက္ၿပီး လွည့္စားခံရတဲ့ သမိုင္းကြင္းဆက္တစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဖဆပလ ဦးႏုအစိုးရရဲ႕ လွည့္ကြက္တစ္ခုေပါ့။ ဖဆပလ က စစ္လက္နက္ပစၥည္းေတြကို လူစီးမီးရထားနဲ႔ တင္ပို႔ခဲ့တာ ေကအဲန္ယူက သတင္းရလို႔ တပ္မဟာ(၅) ဒုတပ္ မဟာမွဴး ဗိုလ္၀င္း တို႔အဖြဲ႔က ရထားကို ျဖတ္တိုက္ခိုက္ခဲ့တယ္။ အဲဒါကို ဖဆပလအစိုးရက “ေကအဲန္ယူက ေမာ္လၿမိဳင္ ရထားကို ဗံုးခြဲစဥ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ၃၀ ကို တ႐ုတ္ျဖဴေတြဆီ ေရာင္းစားခဲ့တယ္” ဟု ျပည္သူေတြ ယံုမွားေအာင္ လုပ္ကြက္ဆင္ သတင္းလႊင့္ခဲ့သည္။
ယခင္ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ(၅) ဒုတပ္မဟာမွဴး ဗိုလ္၀င္းတျဖစ္လည္း ဦးေစာေမာင္၀င္း (သထံုပါတီယူနစ္ ဥကၠဌေဟာင္း သထံုျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေဟာင္း)က အဲဒီျဖစ္ရပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ၀မ္းနည္းပက္လက္ ျပန္လည္ ေျပာျပ တာကေတာ့ “အဲဒီတိုက္ပြဲကို ငါကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္ခဲ့တာပါ။ ဖဆပလက စစ္လက္နက္ပစၥည္းေတြကို လူစီးမီးရထား တြဲနဲ႔ပို႔တာ ငါတို႔ သတင္းရလို႔ ျဖတ္တိုက္တာ လက္နက္ေတြကို မသယ္ႏုိင္လို႔ ရြာသားေတြကိုေခၚၿပီး သယ္ခိုင္းရတာပါ။ ဘယ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူကိုမွ မဖမ္းခဲ့ပါဘူး” ဟု ေျပာသည္။
ဒီအျဖစ္မွန္ကို ေရးသားေဖာ္ျပဖို႔ ေစာထြန္းေအာင္ခ်ိန္ (ျမန္မာ့သမိုင္း ပါေမာကၡ အၿငိမ္းစား)ကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ က်ယ္က်ယ္ ေတာ့လည္း မေျပာရဲဘူး။ ေရးခိုင္းလည္း ဘယ္သူမွ မေရးရဲဘူး။ ေရးရဲလည္း စစ္အစိုးရ စာေပစိစစ္ေရးရဲ႕ အမိႈက္ျခင္းထဲပဲ ေရာက္မွာပါ။ အမွန္ကေတာ့ လူေတြကို အကာအကြယ္ ယူတတ္တဲ့သေဘာနဲ႔ ဖဆပလက စစ္လက္နက္ပစၥည္းေတြကို စစ္ေမာ္ေတာ္ယာဥ္နဲ႔ မပို႔ဘဲ လူစီးမီးရထားတြဲနဲ႔ ပို႔လိုက္တာဟာ သူတို႔ လံုၿခံဳေရးသာမက ႏိုင္ငံေရးညစ္ပတ္မႈကို ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရွိနဲ႔ လုပ္တာလည္း ပါပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ျမန္မာစစ္အစိုးရရဲ႕ စစ္အာဏာတည္ၿမဲေရးျဖစ္တ့ဲ “ငရဲကိုပို႔မဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္း”ဆိုတာကို ျပည္သူေတြ ၾကားေအာင္ တမလြန္ဘ၀က ဖထီးေစာဟန္တာသာေမႊးနဲ႔အတူ ၿပိဳင္တူေအာ္ေပးလိုက္ပါအံုးလို႔။ ျပည္သူေတြက နားစြင့္ေနၾကပါလိမ့္မယ္။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဤျဖစ္ရပ္မွန္ေဆာင္းပါးကို ေဆာင္းပါးရွင္ကိုယ္တိုင္ ယခု သက္ရွိထင္ရွားရွိေနသည့္ ေစာေမာင္၀င္းႏွင့္ ေတြ႔ဆံု ေမးျမန္းၿပီး ေရးသားတင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္ကိုၾကည့္၍ ယခု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားၾကေသာ လက္နက္ကိုင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႕မ်ား စစ္အစိုးရအေပၚ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ျဖင့္ သတိထား ၿပီး မဆက္ဆံဘဲ အႏၱရာယ္ႏြံအတြင္းသို႔ မသက္ေရာက္ေစရန္ သတိေပးလိုက္ရပါသည္။
No comments:
Post a Comment