တုိင္းရင္းသားအသံ
စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ေရး
ႏုိင္ဟံသာ၊ ဇန္နဝါရီ ၁၉ ၊ ၂၀၀၉။
ျပည္ေထာင္စုအတြင္းတုိင္းရင္းသားမ်ား၏အဆင့္ေနရာႏွင့္ တုိင္းရင္းသားစည္းလုံးညီၫြတ္ေရးကုိဦးတည္ေသာ
ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ အခန္းအလုိက္ေဖၚျပသြားပါမည္၊(အယ္ဒီတာ)
ယခုစာေရးသူ၏ၿဖတ္သန္းခဲ့မႈႏွင့္ ဆႏၵသေဘာထား
က်ေနာ္သည္ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေၿမသုိ ့ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီး မ်ဳိးခ်စ္ေတာ္လွန္ေရးသမားတစ္ဦးအေန ၿဖင္႕ မြန္ၿပည္သစ္ပါတ႘တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခ႕ဲပါသည္။ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္တြင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္းစုံ ညီညြတ္ေရး ႏွင့္ လြတ္ေၿမာက္ေရးတပ္ေပါင္းစု(တညလ)၏အသံလႊင့္ဌာနတြင္ မြန္ဘာသာျဖင့္ အသံလႊင့္ျခင္းကုိ တာဝန္ယူခဲ့ သည္။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္တြင္ ဥကၠဌႏုိင္ေ႐ႊက်င္၏ ေနာက္ကုိလိုက္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ မဟာမိတ္အဖဲြ႕အစည္းမ်ား၏ေခါင္းေဆာင္မ်ား ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံဆက္ဆံခဲ့ရသည္။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္(KNU)ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္မာနယ္ပေလာစခန္းတြင္ က်င္းပေသာအဖဲြ႕(၁၃) ဖဲြ႕ တက္ေရာက္သည့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္းစုံ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ ပဲြသို႕တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္လယ္မွ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္လယ္အထိ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီတပ္ေပါင္းစု(မဒတ NDF)တြင္ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး အျဖစ္တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ တာဝန္ယူခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ ခုေႏွာင္းပုိင္းတြင္စတင္ဖြဲ႕စည္းခဲ့ေသာ ျမန္မာျပည္ဒီမုိကရက္တစ္ မဟာမိတ္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (မဒမခ) ေခၚ(DAB)တြင္ တဲြဖက္အတြင္းေရးမႉး အျဖစ္တစ္ႏွစ္ေက်ာ္တာဝန္ယူခဲ့သည္ၿပီး ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ လယ္မွ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္အလယ္အထိ(မဒမခ)တပ္ေပါင္းစုတြင္ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့သည္။ မာနယ္ပေလာ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆုိေသာစည္းေဝးပဲြႏွင့္ မယ္သေရာထာသေဘာတူညီခ်က္ ခ်ဳပ္ဆုိေသာႏွီးေႏွာ ဖလွယ္ပဲြတို႕ တြင္ပါဝင္ခဲ့သည္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၏ ကုိယ္စားလွယ္တဦးအေနျဖင့္မဟာမိတ္ေရးရာႏွင့္ တပ္ေပါင္းစု ေရးရာ လုပ္ငန္း မ်ားတြင္ မၾကာခဏ တာဝန္ယူခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္တိုင္းရင္းသားအဖဲြ႕အစည္းေပါင္းစုံမွ ေခါင္းေဆာင္ ကုုိယ္စားလွယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ သိကၽြမ္းရင္းႏွီးခဲ့ၾကသည္။ ၄င္းတို႕ႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးရာကိစၥရပ္မ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ အျမင္ဖလွယ္ခဲ့ရာမွ ကၽြႏု္ပ္တို႕ႏုိင္ငံ၏အေျခခံႏုိင္ငံေရးျပႆနာသည္ တိုင္းရင္းသားစည္းလုံးညီၫြတ္ေရး ပ်က္ျပားေန ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း သိျမင္နားလည္ခဲ့သည္။
တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္းစုံျဖင့္ ဖဲြ႕စည္းထားေသာ ႏုိင္ငံတစ္ခုတြင္ တိုင္းရင္းသားစည္းလုံးညီၫြတ္ေရးကုိ မတည္ ေဆာက္ႏုိင္သမ်ွၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ ဖံြ႕ၿဖဳိးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္၍ရမည္မဟုတ္သည္မွာ အထူးေျပာဖြယ္ရာ လိုမည္မထင္ပါ၊ ၄င္းကုိ ခံစားနားလည္သျဖင့္ (မဒမခ) ေခၚ (DAB) တပ္ေပါင္းစုျဖစ္ေပၚလာၿပီးေနာက္ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ လက္ခံႏုိင္ေသာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ(မူၾကမ္း)တစ္ခုေပၚေပါက္လာ ေရးကုိ အမ်ားႏွင့္အတူစတင္ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ ထုိကာလတြင္ ဥပေဒပညာ႐ွင္မ်ား အေတာ္အတန္ျပည့္စုံေနသျဖင့္ မူၾကမ္း ေရးဆြဲေရးေကာ္မတီ ဖြဲ႔စည္းျခင္း၊ အေျခခံသေဘာထားရ႐ွိရန္ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲမ်ား က်င္းပျခင္းတုိ႔ကုိ လုပ္ေဆာင္ လာခဲ့သည္။
ထုိအခ်ိန္မွစၿပီး မိမိအေနႏွင့္ တုိင္းရင္းသားစည္းလုံးညီၫြတ္ေရးဆုိင္ရာ အေျခခံသေဘာထားဇစ္ျမစ္မ်ားကုိ ပုိမုိ ေလ့လာ႐ွာေဖြျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိသုိ႔႐ွာေဖြေလ့လာေနစဥ္ ေတာင္ႀကီးဦးထြန္းျမင့္ ေရးသားခဲ့ေသာ “႐ွမ္းျပည္ဘယ္လဲ” ဆုိသည့္စာအုပ္ကုိ ႐ွမ္းကုိယ္စားလွယ္တစ္ဦးထံမွ လက္ခံရ႐ိွဖတ္႐ွဳခဲ့ရသည္။ ထုိစာအုပ္သည္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ အေၾကာင္း ၁၉၄၇ ခု ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ၏ အားနည္းခ်က္ႏွင့္ ႐ွမ္းျပည္သူမ်ား၏ နစ္နာခ်က္မ်ား အေၾကာင္းတုိ႔ကုိ စုေပါင္းထားေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ေတာင္ႀကီးဦးထြန္းျမင့္သည္ ၄င္းကုိယ္တုိင္ ပါဝင္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ ေသာႏုိင္ငံေရး ျဖစ္စဥ္ အတြင္းမွ ရ႐ွိခဲ့သည့္ခံစားခ်က္အျမင္ သေဘာထားမ်ားကုိ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ အနာဂတ္ျပည္သူမ်ား သိ႐ွိနားလည္ရန္ ေရးသား ခဲ့ပါသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အတြက္ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ အသိပညာမ်ားကုိ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ရ႐ွိေစခဲ့သည္။
ေတာ္လွန္ေရးတြင္ စာေပေရးသားၿပီး ဘဝတူရဲေဘာမ်ားႏွင့္ ျပည္သူမ်ားကုိ စည္း႐ုံးပညာေပးျခင္းသည္ အလြန္လုိ အပ္ေသာ လုပ္ငန္းစဥ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးစုံကုိ ဝတၲဳ၊ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါး၊ အသြင္မ်ဳိးစုံ ကေလာင္နာမည္မ်ဳိးစုံျဖင့္ ေရးသားကာ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းမ်ဳိးစုံကုိ ေပးပုိ႔ခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ ခု ေနာက္ပုိင္းတြင္ တုိင္းရင္း သားစည္္းလုံးညီၫြတ္ေရးႏွင့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ေရးကုိ စတင္အေလးထားၿပီး ေရးသားျဖစ္ ခဲ့သည္။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ႏုိင္ငံ၏ ႏုိင္ငံေရးျဖစ္စဥ္တြင္ ၁၉၈၈ ခုကုိ ထူးျခားေသာ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုအျဖစ္ အားလုံးလုိလုိက ႐ွဳျမင္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ႐ွဳျမင္ၾကေသာ အျမင္သည္ တစ္မ်ဳိးတည္း၊ တစ္ထပ္တည္း မဟုတ္ပါ။ ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးမ်ားတြင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ေပၚထြန္းေရးကုိသာ အေလးထားေတာင္းဆုိၾကေသာ္လည္း နယ္စပ္ႏွင့္ ေတာနယ္မ်ားတြင္ ဒီမုိကေရ စီေရးႏွင့္ ဗမာလူမ်ဳိးစုႏွင့္ က်န္တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ားအၾကား ညီၫြတ္မွဳရ႐ွိေရးကုိ ေတာင္းဆုိၾကသည္။ ၄င္းကုိ လုပ္ငန္းစဥ္အားျဖင့္ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုုိ က်င့္သုံးေသာ တန္းတူေရးႏွင့္ ကုိယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင့္႐ွိသည့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးကုိ ေဖာ္ေဆာင္ရန္ျဖစ္သည္။
ဤလုပ္ငန္းစဥ္ကုိ အခ်ဳိ႔ေသာႏုိင္ငံေရးပါတီအဖြဲ႔အစည္းမ်ားက လက္မခံလိုၾကပါ။ ၄င္းတုိ႔က ဒီမုိကေရစီစနစ္ေပၚထြန္း ေရးသည္သာ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ၊ ျဖစ္သည္။ ဒီမုိကေရစီရ႐ွိၿပီးမွ ႏုိင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပုံကိစၥကို ေဖာ္ေဆာင္မည္။ ဖြဲ႔စည္းပုံကိစၥ၊ တုိင္းရင္းသားအခြင့္အေရးကိစၥကုိ တခ်ိန္တည္းတြင္ စဥ္းစားေဖာ္ေဆာင္ေနပါက ဒီမုိကေရစီရ႐ွိေရးကုိ ေႏွာင့္ေႏွးထိခုိက္ေစမည္ဟုု ျမင္္ၾကသည္။
သုိ႔ေသာ္ဗမာမဟုတ္ေသာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ားကမူ မိမိတုိ႔အခြင့္ အေရးအတြက္ တစ္စုံတစ္ခုေသာ အာမခံ ခ်က္မ႐ွိပဲ ဗမာတုိ႔ကုိမယုံၾကည္၊ မပူးေပါင္းလုိ။ ဤအသိခံစားခ်က္ကုိ ၁၉၄၈ မွ ၁၉၈၈ အထိ ႏွစ္ေပါင္း (၄၀) ကာလ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားမွ ခိုင္ၿမဲလာေစခဲ႔သည္။ ၄င္းတုိ႔အေနျဖင့္ ဒီမုိကေရစီေရးႏွင့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ ေရးသည္ ဒဂၤါးတစ္ခု၏ ေခါင္းနဲ႕ပန္းပမာခြဲ၍မရပါ တၿပိဳင္တည္းေဖာ္ေဆာင္ရမည္္ဟု ျမင္သည္။ မတူညီေသာဘဝ မတူညီေသာ ပတ္ဝန္းက်င္မွ ႀကီးျပင္းလာသူမ်ားအၾကား ေက်ေက်နပ္နပ္ႏွင့္ ခုိင္ခုိင္ၿမဲၿမဲ လက္တြဲႏုိင္ရန္ ေဆြးေႏြး ၫွိႏႈိင္း ပညာေပးမႈသည္ မ်ားစြာလိုအပ္မည္ျဖစ္ေပသည္။
ထုိသုိ႔လုိအပ္ေနသည့္အေလ်ွာက္ ယခုေခတ္ႏုိင္ငံေရးဇာတ္ခုံတြင္ ဇာတ္ပုိ႔ဇာတ္ရံအျဖစ္ တစ္ခန္းတစ္က႑မွ ပါဝင္ခဲ့ ေသာ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း မိမိ၏အသိ အျမင္ခံစားခ်က္မ်ားကုိ တခါတရံ ေဆာင္းပါးအသြင္ျဖင့္ ေရးသားျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိေရးသားခဲ့ေသာ စာမူေဟာင္းမ်ားထဲမွ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ႏုိင္ငံအတြက္ ၁၉၄၇ ခုမွ ယေန႔အထိ လုိအပ္ေနဆဲျဖစ္ေသာ တုိင္းရင္းသားစည္းလုံးညီၫြတ္ေရးႏွင့္ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ေရးကို ဦးတည္သည့္ေဆာင္းပါးမ်ားကို ျပန္လည္႐ွာေဖြေတြ႔႐ွိသမ်ွစုစည္းၿပီး မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္မ်ားအား လက္ဆင့္ကမ္း အျမင္သေဘာထားမ်ား မ်ွေဝႏုိင္ရန္ စာအုပ္ငယ္အျဖစ္ ႐ုိက္ႏွိပ္ျဖန္႔ေဝေသာဆႏၵ႐ွိပါသည္။
ဤစာအုပ္ပါေဆာင္းပါးမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္အခ်က္အလက္တစ္ခ်ဳိ႕သည္ မွားယြင္းအားနည္းခ်က္ ႐ွိပါကစာေရး သူ၏တာဝန္သာျဖစ္ပါသည္။ ေထာက္ျပေပးႏုိင္ပါက အထူးေက်းဇူးတင္ပါမည္။ ဤစာအုပ္ငယ္သည္ တိိုင္းရင္းသား စည္းလုံးညီၫြတ္ေရးႏွင့္ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ေရး အတြက္ တစုံတရာအေထာက္အကူျဖစ္ပါက စာေရးသူအဖုိ႔ေက်နပ္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း။
ႏုိင္ဟံသာ
သကၠရာဇ္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဤေဆာင္းပါးမ်ားသည္ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ေရး(ႏုိင္ဟံသာ)စာအုပ္မွ တုိက္႐ုိက္ကူး ယူေဖၚျပထားပါသည္။
ျပည္ေထာင္စုအတြင္း တုိင္းရင္းသားမ်ား၏အဆင့္ေနရာ
၁၉၄၈ ခုႏွစ္လြတ္လပ္ေရးရခ်ိန္မွာ ယေန႔တုိင္ ကၽြႏု္ပ္တုုိ႔ႏုိင္ငံကုိ ျပည္ေထာင္စုႏုိင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ ေခၚဆိုမွတ္ယူလက္ ခံထားခဲ့ၾကပါသည္။ ဤ ျပည္ေထာင္စု၏ ျပည္နယ္မ်ားကုိ ပထဝီအေျခခံျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားျခင္းမဟုတ္၊ လူမ်ဳိးတုိ႔၏ စုစည္းေနထုိင္မွဳကုိ အေျချပဳၿပီး ဖြဲ႕စည္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္နာမည္္မ်ားကုိလည္း ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ရခုိင္၊ ႐ွမ္း စသည္ျဖင့္ ဆုိင္ရာလူမ်ဳိးတုိ႔၏ နာမည္မ်ားကုို အတိအလင္းေဖာ္ျပထားသည္။ ဤသည္မွာ လူမ်ဳိးစုပါဝင္သည့္ျပည္ေထာင္စုတစ္ခု ျဖစ္္ေၾကာင္း သ႑န္အားျဖင့္ ေပၚလြင္ထင္႐ွားေစသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၎ကုိ မွတ္ေက်ာက္တင္စစ္ေဆးၾကည့္ပါက အေရၿခံဳ၊ ေ႐ႊမွဳံႀကဲ၊ “နာမည္ခံျပည္ေထာင္စု” ျဖစ္ေနေၾကာင္းကုိ ႏုိင္ငံေရးသမား မ်ားႏွင့္ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္တုိ႔က ေကာင္းစြာနားလည္ထားၾကသည္။ ဤ ျပည္ေထာင္စု၏ ၁၉၄၇ ခုဖြဲ႔စည္းပုံ သည္ ျပည္နယ္ျပည္မပုံစံျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားၿပီး ျပည္မက ျပည္နယ္မ်ားအေပၚ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကုိင္ထားသည္။ ၁၉၄၇ ခု ဖြဲ႕စည္းပုံသည္ ျပည္နယ္မ်ား တုိင္းမ်ားျဖင့္ ဖဲြ႕စည္းထားေသာ္လည္း တခုတည္းေသာ ဗဟုိအစုိးရက အာဏာကုိခ်ဳပ္ ကိုင္ထားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ျပည္နယ္ဟူသည္မွာ နာမည္ခံဟန္ျပမ်ွသာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “အတုအေယာင္ျပည္ေထာင္စု’’ ျဖစ္ေၾကာင္းထင္႐ွားသည္။
ျပည္ေထာင္စုအမည္ခံယူထားၿပီး အဘယ္ေၾကာင့္အတုအေယာင္ ျဖစ္ေနရပါသနည္း။ ေမးစရာ႐ွိပါလိမ့္မည္။ အေျဖမွာ အာဏာရေခါင္းမ်ား (အထူးသျဖင့္ ဗမာလူမ်ဳိးေခါင္းေဆာင္မ်ား)သည္ တိုုင္းရင္းသားအေရးကုိ အေလးမထားေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္အေလးမထာရသနည္း။ အဆင္္႕ေနရာမွန္ကို နားမလည္၍ ျဖစ္ႏုိင္သလို၊ လႊမ္းမိုးဝါး မ်ိဳလို၍ လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ အဆင့္ေနရာမွန္ကုိဖုံးကြယ္ႏုိင္ရန္ ႀကီးက်ယ္ေသာ ႏုိင္ငံေရး အဘိဓမၼာစကားလုံးမ်ားျဖင့္ ဖုံးအုပ္ခဲ့ၾကသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၃၀/၄၀ ေက်ာ္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒေခတ္ေကာင္းခဲ့စဥ္က “လူမ်ဳိးေရးျပႆနာသည္ လူတန္းစားျပႆနာ၏ လက္ေအာက္ခံျဖစ္သည္။ လူတန္းစားျပႆနာကုိ ေျဖ႐ွင္းၿပီးသည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးေရးျပႆနာသည္လည္း အလုိလုိေျပလည္သြားမည္” ဟုဆုိခဲ့ၾကသည္။ လူမ်ဳိးေရးျပႆနာကုိ တင္ျပလ်ွင္ အျမင္က်ဥ္းသည္ဟု ႏွိ္မ့္ခ်ေျပာဆုိတတ္ၾကသည္။
ဒီမုိကေရစီေခတ္ေရာက္ျပန္ေသာအခါ “လူမ်ဳိးေရးဆုိင္ရာအခြင့္ေရးသည္ လူအခြင့္အေရးေဘာင္ထဲတြင္႐ွိသည္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္သည္ လူ႔အခြင့္အေရး မွန္သမ်ွကုိ ေဖာ္ေဆာင္ေပးသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒီမုိကေရစီရပါက လူမ်ဳိးေရး ဆုိင္ရာ အခြင့္အေရးမ်ားလည္း အလုိလုိရ႐ွိလိမ့္မည္” ဟုဆုိျပန္ပါသည္။ ဤသုိ႔ ကြန္ျမဴနစ္ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံေရးဘိဓမၼာ ဆရာႀကီးမ်ား (အားလုံးကုိမဆုိလုိ) ၏ ဒႆနဆန္ေသာ ႏုိင္ငံေရးေဝါဟာရမ်ားျဖင့္ တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ အဆင့္ေနရာ မွန္ကုိ ဖုံးကြယ္ခဲ့ၾကသည္။ မည္သုိ႔ေသာ သေဘာထားမ်ဳိး႐ွိ႐ွိ၊ တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ တန္းတူေရးႏွင့္ လြတ္လပ္ခြင့္ကုိ ေဘးဖယ္ထားခဲ့ၾကသျဖင့္ ျပည္တြင္းစစ္မီး အႏွစ္ (၅၀) ေက်ာ္ ေတာက္ေလာင္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဗမာ မဟုတ္ေသာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏ အဆင့္ေနရာမွန္ကုိ အမ်ားသိေအာင္ မီးေမာင္းထုိးတင္ျပလုိ၍ ဤေဆာင္းပါး ကုိ ေရးသားတင္ျပရျခင္းျဖစ္သည္။
၁။ ေ႐ွးအတိတ္ကသမုိင္းေနာက္ခံ
မိမိတင္ျပလုိေသာ ဦးတည္ခ်က္အတြက္ လုိအပ္မည္ဟု ယူဆသည့္ အတိတ္သမုိင္းတစ္ခ်ဳိ႔ကုိ တင္ျပပါမည္။ သုိ႔ေသာ္ ဦးစားေပးထည့္တြက္ရမည့္ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ အနာဂတ္ အေရးအတြက္ သမုိင္းေနာက္ခံအခ်ဳိ႔ေၾကာင့္ အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစလုိပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အထူးမလုိအပ္သည္မ်ားႏွင့္ အျငင္းပြားစရာမ်ားကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေရွာင္႐ွား၍ တင္ျပပါမည္။
ဤ ျပည္ေထာင္စုအဝန္းအဝုိင္းတြင္ ရပ္တည္ေနထုိင္ ၾကကုန္ေသာ ကခ်င္၊ ကယား၊ ခ်င္း၊ ဗမာ၊ မြန္၊ ရခုိင္၊ ႐ွမ္း၊ ပအုိဝ္း၊ ပေလာင္၊ ဝ၊ လားဟူ၊ စသည့္ တုိင္းရင္းသားတုိ႕သည့္ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ ဤေျမတြင္ ေနထုိင္လာခဲ့ၾကသည္။ အားလုံးသည္ ဌာေနတုိင္းရင္းသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဦးစြာေရာက္႐ွိေနရာရထားျခင္း၊ လူဦးေရမ်ားျခင္း၊ အင္အားႀကီး မားျခင္း၊ ဓေလ့ထုံးစံႏွင့္ အႀကိဳက္ကုိ လုိက္ၿပီး ေနရာေ႐ြးခ်ယ္ျခင္း၊ စသည္ျဖင့္ေနရာယူေနလာထုိင္ခဲ့ၾကရာမွ သူ႔ေဒသ ႏွင့္ သူသတ္သတ္မွတ္မွတ္ ျဖစ္႐ွိလာခဲ့သည္။ သူေဒသသူေန၊ သူ႔လူမ်ဳိးအေရးကုိ သူဖန္တီး၊ သူ႔မင္း၊ သူ႔ေစာ္ဘြား၊ သူ႔ေစာ္ကဲ၊ သူ႕ေစာ္ဖ်ာ၊ သူ႕ဒူးဝါး၊ သူ႕ေတာင္ပုိင္၊ သူ႔ေတာင္အုပ္တုိ႕ႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထုိင္လာခဲ့ၾကသည္။ ဤသည္မွာ ခရစ္ႏွစ္ ေအဒီ ၉/၁၀ ရာစုထိျဖစ္သည္။
ဗမာတုိ႕သည္ ေအဒီ ၉ရာစုတြင္ ဤျပည္ေထာင္စုေဒသအတြင္းသုိ႔ စတင္ေရာက္႐ွိလာေၾကာင္း၊ ထုိမတုိင္မီက မြန္ႏွင့္ ပ်ဴတို႔သည္ ၿမိဳ႕ျပႏုိင္ငံမ်ားတည္ေထာင္ၿပီး စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမွဳတို႕ျဖင့္ ထင္ထင္႐ွား႐ွားတည္႐ွိေနၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗမာတို႕အင္ႏွင့္အားႏွင့္ ဝင္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ပ်ဴႏုိင္ငံသည္ တ႐ုတ္တုိ႕၏တုိက္ခုိက္ဖ်က္စီးျခင္း ခံထားရသည့္ ကာလ ျဖစ္သျဖင့္ အားနည္းပ်က္စီးေနေၾကာင္း၊ ၎ေနရာတြင္ ဗမာတုိ႔ဝင္ေရာက္ေနရာရခဲ့ၿပီး တစတစႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပႏုိင္ငံတည္ ေထာင္လာခဲ့ေၾကာင္း သမုိင္းစာအုပ္မ်ားတြင္ အမ်ားႏွင့္တူ က်ေနာ္ေလ့လာ သိ႐ွိရသည္။
ထုိကာလမွ (၁၁) ရာစုဦးပုိင္းအထိသည္ အလယ္ပုိင္းတြင္ ဗမာႏုိင္ငံ၊ အေနာက္ပုိင္းတြင္ ရခုိင္ႏုိင္ငံ၊ ေတာင္ပုိင္းတြင္၊ မြန္ႏုိင္ငံဟူ၍ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ထီးၿပိဳင္နန္းၿပိဳင္မ်ားျဖင့္တည္႐ွိခဲ႔သည္။ အျခားလူမ်ဳိးတုိ႕သည္ တုိင္းႏုိင္ငံအျဖစ္ မထင္႐ွား ေသာ္လည္း မိမိတုိ႕နယ္ေျမတြင္ မိမိတုိ႕အႀကီးအကဲႏွင့္ မိမိတုိ႕အမ်ဳိးသား ကံၾကမၼာကုိ မိမိတုိ႕ဖန္တီးခဲ့ၾကသည္။
(၁၁) ရာစုမွာ ပုဂံတြင္ မင္းလုပ္ေနေသာ ဗမာဘုရင္အေနာ္ရထာက စစ္အင္အားျဖင့္ ႏုိင္ငံကုိတုိးခ်ဲ႔ၿပီး၊ ပထမဗမာ အင္ပါရာႏုိင္ငံကုိ တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ (၁၃) ရာစုအထိ တည္တံ့ခဲ့သည္။ (၁၆) ရာစုတြင္ ေတာင္ငူမွ ဗမာဘုရင္ ဘုရင္ေနာင္သည္ စစ္အင္အားျဖင့္ပင္ ဒုတိယဗမာအင္ပါရာႏုိင္ငံကုိ တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ (၁၈) ရာစုအထိ တည္တံ့ခဲ့ သည္။ (၁၈) ရာစုတြင္ပင္ မုဆုိးဘုိရြာသား အေလာင္းဘုရား ဦးေအာင္ေဇယ်သည္ တတိယဗမာအင္ပါရာႏုိင္ငံကုိ တည္ေတထာင္ခဲ့သည္။ (၁၉)ရာစုအထိ တည္တံ့ခဲ့သည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ အဂၤလိပ္တုိ႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ရပ္ေဝး တုိင္းသားတို႔၏ကုိလုိနီကၽြန္ဘဝေအာက္ လူမ်ဳိးအားလုံး ေရာက္႐ွိခဲ့ၾကရသည္။
ဗမာဘုရင္မ်ားနယ္ေျမခ်ဲ႕ထြင္ သိမ္းယူထားခဲ့ေသာ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ အင္ပါရာေခတ္ကာလမ်ားတြင္ စစ္႐ွဳံးေသာနယ္ ေျမမ်ားကုိ ဘ႑ာ၊ သမီးကညာႏွင့္ လုိအပ္သည့္အခါ စစ္သားမ်ားေပးပုိ႕ရေသာ လက္ေအာက္ခံ နယ္စားမ်ား အျဖစ္ ထား႐ွိေၾကာင္း ေလ့လာထား႐ွိရသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမွဳတုိ႕အေပၚ လႊမ္းမုိးခ်ယ္လွယ္ ဖ်က္ဆီးျခင္း မျပဳၾက ေပ။ အေလာင္းဘုရား (ေခၚ) ဦးေအာင္ေဇယ်၏ တတိယအင္ပါရာေခတ္တြင္ကား ေျမၾသဇာ၊ ရာသီဥတု၊ လမ္းပန္းဆက္ သြယ္ေရးႏွင့္ ဆက္သြယ္ရာ တံခါးေပါက္ျဖစ္ေသာ နယ္ေျမမ်ားကုိ ဗမာပုိင္နယ္ေျမအျဖစ္ ထာဝရရယူႏုိင္ရန္ စနစ္တက် စီစဥ္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤအခ်ိန္တြင္ သတ္ျဖတ္ေမာင္းထုတ္၊ ဝင္ေရာက္ေနရာယူ ဝါမ်ဳိးမွဳမ်ား ျပဳခဲ့သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ေတာင္ပုိင္းသုိ႔ ဗမာမ်ားေရာက္႐ွိလႊမ္းမုိး ႏုိင္ခဲ့သည္။
ဤသမုိင္းေနာက္ခံျဖစ္စဥ္အေပၚ သုံးသပ္ၾကည့္ပါက ယေန႕ျပည္ေထာင္စု၏ ျပည္နယ္နယ္နမိတ္အတြင္း႐ွိ နယ္ေျမမ်ား သည္ မူလအစဥ္အဆက္အားျဖင့္္ဌာေနလူတုိင္းရင္းသားမ်ား ပုိင္ဆုိင္ေသာနယ္ေျမမ်ား ျဖစ္သည္။ ေ႐ြ႕လ်ားေျပာင္းလဲ မွဳအခ်ဳိ႕႐ွိခဲ့ေသာ္လည္း မိမိတုိ႕မူလဘုိးဘြားနယ္ေျမတြင္ဆက္လက္ရပ္တည္လ်ွက္႐ွိၾကသည္။ တုိင္းရင္းသားမ်ား အၾကားတြင္ဗမာသည္ အင္အားပုိႀကီးေသာ (စူပါပါဝါ) လူမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး အခ်က္အျခာ နယ္ေျမမ်ားကုိ ရ႐ွိပုိင္ဆုိင္ထား ႏုိင္ငံၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ နယ္ေျမအားလုံးကုိ ဗမာတိုိ႔ကသာ ပုိင္ဆုိင္ခဲ့သည္၊ ဗမာတို႔၏ ဘုိးဘြားပုိင္ေျမျဖစ္သည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ဆက္လက္ပိိိုင္ဆုိင္သင့္သည္ဟု မွတ္ယူ၍ မရစေကာင္းပါ။
ႏုိင္ဟံသာ
No comments:
Post a Comment